Πλησιάζοντας την Ελληνοαμερικάνικη Ένωση στην οδό Μασσαλίας το απόγευμα του Σαββάτου, κάποιος που δεν ήξερε τι συμβαίνει θα μπορούσε άνετα να πιστέψει πως γίνεται κάποια πορεία ή κάποιου είδους διαδήλωση. Αν μάλιστα κοιτούσε προσεκτικά τον κόσμο μάλλον θα μπερδευόταν τελείως. Γιατί, τι είδους διαδήλωση είναι αυτή στην οποία συμμετέχουν παιδιά, έφηβοι, φοιτητές, οικογένειες με μωρά, μια ομάδα manga, ένας μονόκερος, η πριγκίπισσα Μονονόκε, οι Nazgul από το «Lord of the Rings», ο Bane από τον Batman και γύρω στην μισή ντουζίνα ζόμπι;
Είναι αυτό που πλέον θα έπρεπε να θεωρείται μια από τις μεγαλύτερες πολιτιστικές εκδηλώσεις της χρονιάς και ακούει στο όνομα Comicdom Con Athens, το οποίο και φέτος κλείνει 10 χρόνια επιτυχούς πορείας. Το «επιτυχούς» βέβαια, μάλλον υποτιμά αυτό που διαδραματιζόταν μέσα και έξω από το κτήριο της Ελληνοαμερικάνικης Ένωσης εκείνο το απόγευμα. Γύρω στα 300 άτομα βρίσκονταν στα πεζοδρόμια και τα καφέ γύρω από το κτήριο, είτε περιμένοντας κάποιον είτε έχοντας βγει για λίγο να πάρουν μια ανάσα και να ξαναμπούν. Και αυτό γιατί μέσα γινόταν ο κακός χαμός.
Για να μπεις στην κεντρική αίθουσα έπρεπε να περιμένεις γύρω στα 5 λεπτά μέχρι να προχωρήσει η ουρά που είχε δημιουργηθεί, ενώ για να κινηθείς από εκθετικό περίπτερο σε εκθετικό περίπτερο έπρεπε να σπρώξεις, να σε σπρώξουν, να κάνεις μια σειρά πολύπλοκων ελιγμών, να αποφύγεις τον αγκώνα του μπροστά σου που κατέβαζε μια φιγούρα από ένα ράφι, να έχεις το νου σου στο πάτωμα μήπως βρίσκεται κάποιος χωμένος στις κούτες με τα συλλεκτικά τεύχη και τον ποδοπατήσεις κατά λάθος, να κάνεις ένα τριπλό άξελ με διπλό τόλουπ και ταυτόχρονα να μη χάσεις την παρέα σου γιατί, εκτός από όλα αυτά, τα μισά κινητά δεν είχαν σήμα μέσα στο κτήριο.
Από την έκθεση «Great American Comics: Highlights From The Cartoon Art Museum Collection» που έτρεχε καθ' όλη τη διάρκεια του Comicdom Con στο χώρο της Γκαλερί
Άπαξ όμως και προσαρμοζόσουν, μπορούσες να χαλαρώσεις (εντάξει, για λίγο) και να απολαύσεις τη γιορτή του κόμικ, ελληνικού και μη, σε όλο της το μεγαλείο. Κομίστες υπέγραφαν τα έργα τους σε πάγκους (άλλες ουρές εκεί), διάφορες εκδοτικές και ανεξάρτητοι φανζινάδες παρουσίαζαν νέες και παλιότερες εκδόσεις τους, η γκαλερί, η βιβλιοθήκη, ο 3ος και ο 4ος όροφος του κτηρίου φιλοξενούσαν μια σειρά φανταστικών εκθέσεων, Ελλήνων και ξένων δημιουργών, κομιξάδικα και καταστήματα με φιγούρες -και ό,τι σχετικό αξεσουάρ μπορούσες να φανταστείς- τραβούσαν την προσοχή συλλεκτών που έψαχναν συγκεκριμένα τεύχη ή απλών φαν που ήθελαν κάτι για το σπίτι («- Νίκο να ρε, η λάμπα του Captain America που έψαχνα για το δωμάτιο -Φίλε, είναι καταπληκτική. Ωχ ρε, πότε βγήκαν τα Peanuts σε long form;» συζήτηση μεταξύ των 35ρηδων που βρίσκονταν μπροστά μου). Κάθε φορά που το βλέμμα μου έπεφτε σε οικογένειες, δεν μπορούσα να καταλάβω αν αυτός που ήταν πιο ενθουσιασμένος ήταν τα παιδιά ή οι γονείς. «Μαμά, μαμά, θα μου πάρεις ένα μικρό κόμικ;» έλεγε ο πιτσιρικάς δίπλα μου στο stand της Giganto Books, ενώ λίγο πιο δίπλα ένας άλλος σχολίαζε πως «Geeks παντού ρε φίλε». Μάλλον δεν ήξερε που έχει έρθει.
Ο Αντώνης Βαβαγιάννης υπογράφει αντίτυπο των τρομερών του «Κουραφέλκυθρων»
Απόσπασμα από την «Ηλέκτρα» του Παναγιώτη Πανταζή (Pan Pan)
Κάποια στιγμή βγήκα λίγο έξω για τσιγάρο και καθαρό αέρα (οξύμωρο, το αναγνωρίζω), όταν ακούγεται από τα μεγάφωνα «Για όσους θέλουν να παραστούν στο διαγωνισμό Cosplay αλλά δεν πρόλαβαν να βγάλουν εισιτήριο, ενημερώνουμε πως υπάρχουν άλλες 10 προσκλήσεις διαθέσιμες στη γραμματεία του φεστιβάλ». Πιθανολογώ πως αν βρισκόμασταν σε περίοδο μεγάλου λιμού και είχε γίνει μια παρόμοια ανακοίνωση για τρόφιμα και νερό, ο σκοτωμός που θα γινόταν δεν θα ήταν τόσο μεγάλος όσο αυτός που συνέβη μπροστά στα μάτια μου εκείνη την ώρα.
Από την έκθεση «Great American Comics: Highlights From The Cartoon Art Museum Collection» που έτρεχε καθ' όλη τη διάρκεια του Comicdom Con στο χώρο της Γκαλερί
Από την έκθεση «Great American Comics: Highlights From The Cartoon Art Museum Collection» που έτρεχε καθ' όλη τη διάρκεια του Comicdom Con στο χώρο της Γκαλερί
Τα πικραμένα σχόλια βέβαια δεν έλειπαν. «Ήταν καλύτερα όταν ήμασταν μεταξύ μας», άκουσα κάποια στιγμή να λέει ένα παιδί από πίσω μου στον φίλο του, ενώ λίγο αργότερα μια κοπέλα γύρισε και είπε στο αγόρι της «Δεν μπορείς να το χαρείς με τόσο κόσμο». Παρότι μπορούσα να καταλάβω τη λογική του πρώτου, έχω κάνει κι εγώ το ίδιο σχόλιο αρκετές φορές παλιότερα για άλλα πράγματα, δεν μπορούσα να συμφωνήσω μαζί του. Όταν βλέπεις κάτι που αγαπάς να μεγαλώνει και να εξελίσσεται, πρέπει να χαίρεσαι για αυτό και να μη σε πιάνουν τα «ελιτίστικα» του τύπου «όταν εγώ διάβαζα Neil Gaiman εσύ έβλεπες Looney Tunes». Όλους μας πιάνουν ώρες ώρες, ας τα ξεπερνάμε και ας βλέπουμε τη μεγαλύτερη εικόνα. Με το δεύτερο σχόλιο όμως, συμφώνησα. Αυτό που συνέβη στο Κολωνάκι το τριήμερο που μας πέρασε ήταν μια τεράστια, πολύχρωμη, κεφάτη γιορτή, από αυτές που δε βλέπουμε συχνά στην πόλη και η οποία ανέδειξε μια κουλτούρα που συνήθως δεν χαίρει τις αναγνώρισης που αξίζει. Και, παρόλα αυτά, δεν μπορούσες να την απολαύσεις έτσι όπως είχε στριμωχτεί σε έναν χώρο που τα τελευταία χρόνια δεν είναι αρκετός για το μέγεθός της.
Συζητώντας χαλαρά με τον δημιουργό και εξέχουσα προσωπικότητα του ελληνικού κόμικ σε όλους του τομείς του, Τάσο Παπαϊωάννου, στο τέλος της βραδιάς, τον ρώτησα γιατί δεν μεταφέρουν το Comicdom Con σε μια άλλη τοποθεσία, όπως για παράδειγμα την Τεχνόπολη, το πλέον ιδανικό μέρος για τέτοιες διοργανώσεις «Το προσπαθούμε εδώ και καιρό, ο Δήμος όμως δεν ασχολείται με το φεστιβάλ. Δεν έχει έρθει κανένας να δει τι γίνεται εδώ κάθε χρόνο και να καταλάβει την ανάγκη τόσο των διοργανωτών όσο και του κοινού για μετακίνηση σε ένα μεγαλύτερο χώρο».
Από την έκθεση «Great American Comics: Highlights From The Cartoon Art Museum Collection» που έτρεχε καθ' όλη τη διάρκεια του Comicdom Con στο χώρο της Γκαλερί
Αν όμως ερχόταν κάποιος από το Yπουργείο Πολιτισμού, ή ακόμα καλύτερα ο ίδιος ο δήμαρχος, μία από αυτές τις μέρες στην Ελληνοαμερικάνικη Ένωση, θα έβλεπε πως το ελληνικό κόμικ (δημιουργοί, εκδότες, κοινό) έχει δημιουργήσει πλέον το δικό του πολιτιστικό πυρήνα στη χώρα και αποτελεί μια ισχυρή δύναμη παιδείας και τέχνης που δεν πρέπει να υποτιμάται αλλά, αντιθέτως, να τροφοδοτείται και να υποστηρίζεται με όσους πόρους μπορούν να διατεθούν. Θέλω να ελπίζω πως ο φετινός εορτασμός των 10 χρόνων του φεστιβάλ και η απίστευτη ανταπόκριση και αγάπη που έλαβε από το κοινό, να καταφέρει να αλλάξει την εικόνα των «μίκυ μάου» που έχει η πλεινότητα του κόσμου για τα κόμικ και να αρχίσει να παίρνει στα σοβαρά τόσο τη διοργάνωση όσο και την ίδια την 9η τέχνη. Και ελπίζω η μαμά εκείνου του πιτσιρικά να του πήρε πολλά μικρά κόμικ.
