Η Όλγα Αλεξοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα, σπούδασε στην Αγγλία και έκανε μεταπτυχιακό στις Καλές Τέχνες στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Ψάχνοντας την επόμενη χώρα που θα γινόταν η βάση της, και αφού πέρασε από το μυαλό της η ιδέα της Αμερικής και της Αφρικής, κατέληξε στην Κωνσταντινούπολη. Όταν τη ρωτούσαν γιατί επέλεξε την Πόλη, αυτή απαντούσε «γιατί έχει τρομερή ατμόσφαιρα». Στο μυαλό μου, αυτός είναι ένας αρκετά σημαντικός λόγος. Όπως έχει πει άλλωστε και η ίδια σε παλιότερη συνέντευξή της, η Πόλη τη βοήθησε να απελευθερώσει τα έργα της από την εσωστρέφεια και να τους δώσει αυτή την μοναδική ατμόσφαιρα που τα χαρακτηρίζει.
«Storms» (2014)
«Storms» (2014)
Έχει παρουσιάσει έργα της σε Αθήνα, Οξφόρδη, Στοκχόλμη, Μαγιόρκα και Αμερική. Οι εικόνες στους πίνακές της μιλούν άμεσα στον θεατή, χωρίς να «φωνάζουν», σε μια άγνωστη γλώσσα που ταυτόχρονα μοιάζει πιο οικεία από κάθε γνωστή αλφάβητο. Η τέχνη (της) αντανακλά τη φύση, τοπία άγρια, ατίθασα, βγαλμένα τόσο από το σκηνικό που την περιβάλλει στην πραγματική ζωή όσο και από αυτό που στήνει η φαντασία της.
«Storms» - Sea Skull (2009)
Εκτός από την ιδιότητά της ως ζωγράφος, όμως, η Όλγα Αλεξοπούλου είναι και μια καταξιωμένη graffiti artist, με τα γκραφίτι της να στολίζουν το αστικό τοπίο διάφορων πόλεων. Έχει συμμετάσχει σε φεστιβάλ γκραφίτι σε Αθήνα και Κωνσταντινούπολη ενώ αυτόν τον καιρό ασχολείται με ένα αρκετά μεγαλεπήβολο project: ένα γκραφίτι μεγάλης κλίμακας στην παραλία Βοτσαλάκια του Πειραιά, στα πλαίσια των πολιτιστικών δράσεων του Δήμου για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Θάλασσας, το οποίο ίσως και να είναι το μεγαλύτερο που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.
«Çayırbaşı» (2011)
Με αφορμή λοιπόν το εντυπωσιακό αυτό εγχείρημα, η HuffPost Greece μίλησε με την Όλγα Αλεξοπούλου για τη δουλειά της ως «καλλιτέχνη του δρόμου» και για το πώς είναι να βγάζεις την τέχνη σου έξω από τα στεγανά των μουσείων και των γκαλερί.
The Women's Forum Street Art Project: «SHE'S A LEADER» (2014) / Iera odos 39, Athens, Greece
The Women's Forum Street Art Project: «SHE'S A LEADER» (2014) / Iera odos 39, Athens, Greece
Πότε και πώς ξεκίνησες να ασχολείσαι με το γκραφίτι;
Όταν πήγαινα σχολείο είχα κάνει κάποια αλλά ήταν φριχτά και ελεεινά. Κάτι καρτούν που μοιάζανε με τις δημιουργίες του σχεδιαστή Mordillo. Μετά, ευτυχώς, όπως εξελίχθηκε η ζωγραφική μου, εξελίχθηκε και το πως ζωγραφίζω στα γκραφίτι.
Τι ανακάλυψες μέσα από την τέχνη του γκραφίτι που, ίσως, δεν είχες βρει στη ζωγραφική;
Το τεράστιο πλεονέκτημα του γκραφίτι είναι ότι ο κόσμος δεν νιώθει καμία αναστολή στο να εκφράσει την γνώμη του για αυτό. Θετική ή αρνητική. Το ίδιο έργο αν το δούνε σαν ζωγραφική μέσα σε μια γκαλερί δεν θα εκφράσουν την γνώμη τους. Ο περισσότερος κόσμος θα πει «δεν ξέρω εγώ από τέχνη…» Μακάρι στο μέλλον να ξεπεραστούν αυτά τα νοητά εμπόδια και να εκφράζεται και να παθιάζεται ο κόσμος το ίδιο με τη ζωγραφική όπως και με τα γκράφιτι.
Μεγάλωσες στην Αθήνα, σπούδασες στην Οξφόρδη και πλέον ζεις και εργάζεσαι μόνιμα στην Κωνσταντινούπολη. Καταρχάς, πώς και διάλεξες την Πόλη για βάση σου;
Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα την Κωνσταντινούπολη ήξερα ότι ήθελα να ζήσω εκεί. Έχει κάτι που με τράβηξε σαν πόλη, το οποίο με εμπνέει ακόμα. Δεν είμαι για τις πολύ οργανωμένες και καθώς πρέπει πόλεις...προτιμώ την Ανατολή.
Έπειτα, έχοντας ζήσει σε πόλεις με τόσο διαφορετική κουλτούρα, παρατήρησες διαφορές ως προς το πώς αντιμετωπίζει ο κάθε λαός την τέχνη -και πιο συγκεκριμένα αυτή του γκραφίτι;
Νομίζω στην Αθήνα γράφονται πολλά για το γκράφιτι και την σχέση του με την κρίση, και σε ένα μεγάλο βαθμό αυτό ισχύει. Σε άλλες πόλεις όπως η Κωνσταντινούπολη το γκράφιτι έχει να κάνει και με την αντίσταση στην τωρινή κυβέρνηση και την εποχή μετά τις διαδηλώσεις του πάρκου Γκεζί. Σε άλλες πόλεις το γκράφιτι απαγορεύεται γενικώς, όπως στην Σανγκάη που μπορεί κανείς να ζωγραφίσει μόνο στον δρόμο Moganshan.
«the boy with red and yellow socks» (2013) / Istanbul Street Art Festival 2013
Saigon graffiti (2013) / Vietnam
Saigon graffiti (2013) / Vietnam
Το γκραφίτι πολλές φορές θεωρείται (λανθασμένα) από την πλειονότητα του κόσμου μια κατά βάση αντρική ενασχόληση. Πώς αντιμετωπίζει ο κόσμος τις γυναίκες που κάνουν γκραφίτι, από την προσωπική σου εμπειρία;
Στην Ευρώπη, δεν έχει διαφορά. Ο κόσμος σε αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο. Η πραγματική πρόοδος γίνεται από γυναίκες όπως η Shamsia Hassani στο Αφγανιστάν, εκεί που είναι πραγματικά δύσκολο να είσαι γυναίκα και ζωγράφος του δρόμου.
Μίλησέ μου λίγο για το γκραφίτι που ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό στην παραλία του Πειραιά. Πώς ξεκίνησε η ιδέα, τι θα πραγματεύεται, πόσο δύσκολη είναι η εκτέλεσή του;
Η ιδέα ξεκίνησε από μια υπερ-δραστήρια ομάδα που λέγεται Λιμάνι της Αγωνίας. Είναι μια ομάδα ανθρώπων που προσπαθούν να καλυτερέψουν τον Πειραιά αισθητικά αλλά και κοινωνικά προσφέροντας από τρόφιμα μέχρι χίλιες λύσεις στους Πειραιώτες, Έλληνες και μη, που το έχουν ανάγκη. Έτσι όταν ο Πειραιάς ανακηρύχτηκε η τιμώμενη πόλη για την Ευρωπαϊκή Ημέρα Θάλασσας 2015, το Λιμάνι της Αγωνίας προσκλήθηκε από τον Δήμο να προτείνει πολιτιστικές δράσεις και πρότεινε το συγκεκριμένο έργο.
Ο τοίχος είναι 350 τετραγωνικά και βρίσκεται στην αμφιθεατρική παραλία Βοτσαλάκια η οποία είναι αναπάντεχα όμορφη. Πρόκειται για μια θαλασσογραφία η οποία θα έχει και κάτι σαν ένα χρυσό κύμα το οποίο θα κάνει ένα ενδιαφέρον εφέ με τον ήλιο όταν δύει και θα φαίνεται από τα καραβάκια που περνάνε.
Έχεις αντιμετωπίσει ποτέ προβλήματα με τις αρχές εξαιτίας κάποιου γκράφιτι σου; Και ποια είναι η άποψή σου για τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι δημοτικές αρχές (και η αρχές εν γένει) τα γκράφιτι που στολίζουν τους δημόσιους χώρους;
Όσον αφορά τις αρχές, εξαρτάται από την χώρα. Στην Αθήνα, σε αντίθεση με πρωτεύουσες άλλων χωρών είτε Ευρωπαϊκών είτε Ασιατικών, οι αρχές δεν είναι αυστηρές με την τέχνη του δρόμου. Στην Κωνσταντινούπολη για παράδειγμα θέλανε να κλείσουνε ένα 13χρονο αγόρι στην φυλακή για 16 χρόνια επειδή έγραψε «κάτω ο φασισμός».
Τι υπάρχει στα μελλοντικά σου σχέδια, τόσο ως ζωγράφος όσο και ως καλλιτέχνης «του δρόμου»;
Τώρα που θα γυρίσω Κωνσταντινούπολη θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια ενός γκράφιτι που έκανα στο πολύ καλό εστιατόριο Gümrük το οποίο μάλιστα έχει την τρομερή Ελληνίδα σεφ Σταυριανή Ζερβακάκου, και μετά πάω βόρεια προσκεκλημένη σε ένα φεστιβάλ γκράφιτι στη Σουηδία.
Info