Το «Jurassic Park» του 1993, δια χειρός Στίβεν Σπίλμπεργκ, δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι άλλαξε τον κινηματογράφο: Η ταινία – που έχει επανέλθει στην επικαιρότητα, λόγω Jurassic World, που παίζει τώρα στα σινεμά- βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μάικλ Κράιτον και έφερε επανάσταση στα ειδικά εφέ, τα οποία ακόμα και σήμερα φαντάζουν εξαιρετικά, χωρίς να υστερούν, με όλες τις εξελίξεις στους υπολογιστές και στα CGI που έχουν λάβει χώρα έκτοτε.
Σε εκτενές αφιέρωμα του Mashable περιγράφεται η πορεία των δεινοσαύρων από τις σελίδες του βιβλίου του Κράιτον στην κινηματογραφική οθόνη.
Το σχέδιο ήταν ο συνδυασμός μιας σειράς συμβατικών τεχνικών, με μηχανικούς δεινοσαύρους πλήρους μεγέθους και μινιατούρες υψηλών ταχυτήτων. Εδώ μπήκε στο «παιχνίδι» και η τεχνική «go motion» του Φιλ Τίπετ, που εισάγει «motion blur», προκειμένου να φαίνονται τα μοντέλα να κινούνται ομαλά στην εικόνα. Μία έκδοση της τεχνικής αυτής είχε χρησιμοποιηθεί και στο Star Wars: The Empire Strikes Back (με τα πελώρια ρομπότ των αυτοκρατορικών), αλλά η έκταση της χρήσης της στο Jurassic Park ήταν πολύ πιο μεγάλη.
Οι δοκιμές πήγαν καλά, αλλά ο Σπίλμπεργκ ήθελε κάτι άλλο. Τότε η Industrial Light and Magic πειραματιζόταν με τα CGI (computer generated graphics), που είχαν χρησιμοποιηθεί στο The Abyss και το Terminator 2: Judgment Day. Ωστόσο, μέχρι τότε είχαν να κάνουν μόνο με επιφάνειες υγρών και μετάλλων, όχι με «ζωντανά» πλάσματα. Ο Ντένις Μιούρεν, πρότεινε τη χρήση της, και δημιούργησε ένα δείγμα, με έναν τυραννόσαυρο να τρέχει. Ο Τίπετ κατάλαβε με τη μία πού πήγαινε το πράγμα: «Δούλευα τόσο σκληρά πάνω σε εκείνα τα animatics...όταν πήγαμε για πρώτη φορά (το υλικό) και το δείξαμε στον Στίβεν...ήξερα ότι αυτό ήταν», λέει στο Mashable. Όπως συμπληρώνει, σε εκείνη τη σκηνή είπε «I've become extinct!» (τελείωσα σαν είδος- αναφερόμενος στη νέα τεχνολογία σε σχέση με αυτήν στην οποία ειδικευόταν), ατάκα που άρεσε τόσο πολύ στον Σπίλμπεργκ ώστε την έβαλε στην ταινία. Ο ίδιος νόμιζε ότι είχε τελειώσει πραγματικά, αλλά είχε μάθει τόσα πολλά για την παλαιοντολογία και τους δεινοσαύρους, που ο Σπίλμπεργκ του ανέθεσε νέα δουλειά: Επιβλέπων...δεινοσαύρων! «Ο Κράιτον στο βιβλίο παρουσίαζε τον τυραννόσαυρο να σηκώνει το αυτοκίνητο, αλλά ένας τυραννόσαυρος δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...η απόφαση του Στίβεν ήταν ότι δεν ήθελε να δείξει τους δεινοσαύρους σαν τέρατα, αλλά σαν ζώα. Και αυτό χρειαζόταν να μάθει κανείς πολλά πράγματα για τη μάζα, το βάρος και τη συμπεριφορά τους».
Η παραγωγή προχώρησε με γυρίσματα στη Χαβάη και την Καλιφόρνια, περιλαμβανομένου γυρίσματος στη βροχή με έναν animatronic τυραννόσαυρο πλήρους μεγέθους- και εδώ είναι η «μαγεία» της εποχής, καθώς αυτό, που φαίνεται τόσο «δυνατό» ως σκηνή, ουδείς σημερινός σκηνοθέτης θα έμπαινε στη διαδικασία να το κάνει, καθώς, πολύ απλά, θα χρησιμοποιούσε CGI.
Ο Σπίλμπεργκ θυμάται ότι στην αρχή τα γυρίσματα που περιελάμβαναν χρήση CGI φαίνονταν παράξενα (καθώς οι ηθοποιοί έπρεπε να αλληλεπιδρούν με δεινοσαύρους οι οποίοι...δεν ήταν εκεί, καθώς θα εισάγονταν αργότερα), αλλά αυτό άλλαξε μετά από λίγο, καθώς η εξοικείωση ήρθε γρήγορα. Μάλιστα, ενθουσιάστηκε τόσο πολύ όταν συνειδητοποίησε ότι ο τυραννόσαυρος ήταν ο μεγαλύτερος σταρ της ταινίας, που ξανάγραψε το τέλος για να τον βάλει μέσα- αλλά η animatronic έκδοση δεν ήταν δυνατόν να καλύψει αυτό το κενό, οπότε προχώρησαν μόνο με τους υπολογιστές.
Σήμερα, το μάρκετινγκ θα είχε επιδοθεί σε ανηλεή προώθηση των επαναστατικών εκείνων τεχνικών, ωστόσο ο Σπίλμπεργκ ήταν κάθετα εναντίον της αποκάλυψης αυτής. «Ήθελε να διατηρήσει τη μαγεία. Δεν άφησε να γίνουν γνωστά τα γραφικά μέχρι την έξοδο της ταινίας στις αίθουσες...ήθελε η κινηματογραφική εμπειρία να είναι αγνή» θυμάται ο Τίπετ.
Το αποτέλεσμα ήταν μια ταινία που όλοι όσοι την είδαν στο σινεμά, την θυμούνται. Ακόμα και 22 χρόνια μετά, φαντάζει ακόμα αληθινή- έχοντας πείσει μια ολόκληρη γενιά δημιουργών ότι τα οράματά τους θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα. Και ο Τζωρτζ Λούκας ξανάρχισε να σκέφτεται το Star Wars και ο Πίτερ Τζάκσον θυμήθηκε την αγάπη του για το fantasy. Επρόκειτο για μια μεγάλη στιγμή για το σινεμά – και οι σημερινοί δεινόσαυροι του Jurassic World, είναι εντυπωσιακοί, είναι πολλοί, είναι...δραστήριοι. Αλλά όχι πιο «αληθινοί» από ό,τι του Jurassic Park του 1993.