Πως «παγιδεύεις» τη μυρωδιά του θανάτου; Και ποια είναι αυτή η μυρωδιά που μόνο τα σκυλιά έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν και να μας οδηγούν, κατά συνέπεια, σε μια σορό; Το ερώτημα έχει απασχολήσει τους εγκληματολόγους εδώ και καιρό αλλά εδώ και μερικά χρόνια καταβάλλεται προσπάθεια για απομονωθεί, να μελετηθεί και αξιοποιηθεί πρωτίστως προκειμένου να μπορεί με κάποιον τρόπο να υπάρξει ένας διαχωρισμός της μυρωδιάς του θανάτου ενός ανθρώπινου πτώματος και ενός νεκρού ζώου.
Οι πρώτες σκέψεις, για μια τέτοια έρευνα, έγινε το 2010 από μια ομάδα Αναγνώρισης Θυμάτων Καταστροφών του Βελγίου η οποία ζήτησε από την χημικό Έβα Κάιπερς η οποία διδάσκει στο Πανεπιστήμιο της Λέουβεν να τους βοηθήσει ώστε τα σκυλιά που χρησιμοποιούνται σε επιχειρήσεις έρευνας και διάσωσης να μπορούν να ξεχωρίζουν την μυρωδιά του θανάτου ανθρώπινης σορού.
Η ερευνητική ομάδα υπό τον Κάιπερς, αρχικά τοποθέτησε και απομόνωσε σε γυάλινα βάζα ιστούς και όργανα από το νεκροτομείο, αλλά και ιστούς χοίρων, ποντικιών, ψαριών, κουνελιών, βατραχιών και άλλων ζώων. Τα συγκεκριμένα βάζα είχαν μια ειδική τάπα για την κατά διαστήματα συλλογή δειγμάτων αέρα.
Σε διάστημα έξι μηνών έρευνας- δηλαδή πλέον σε κατάσταση αποσύνθεσης- αναγνωρίστηκαν 452 οργανικές ενώσεις του θανάτου με τους καλύτερους δείκτες να αποδεικνύονται οι οργανικοί εστέρες που είναι και το βασικό συστατικό του ζωικού λίπους. Εξ αυτών, έξι τέτοιες ουσίες, φάνηκε να διακρίνουν τους ανθρώπινους ιστούς από αυτούς άλλων ζώων. Όχι όμως και από τους ιστούς των χοίρων. Αργότερα όμως ανακαλύφθηκαν και πέντε εστέρες που διαφέρουν μεταξύ ανθρώπων και χοίρων και αυτό το μείγμα των ουσιών μπορεί να χρησιμοποιηθεί στο μέλλον για την εκπαίδευση σκύλων, ώστε να εντοπίζουν ανθρώπινα πτώματα.
Δυνητικά, αυτά τα ευρήματα θα μπορούσαν να οδηγήσουν ακόμη και στην ανάπτυξη μιας «ηλεκτρονικής μύτης» ενώ θα μπορούσαν να βοηθήσουν σύμφωνα με την Κάιπερς στην καλύτερη εκπαίδευση των σκύλων που μετέχουν σε έρευνες για τον εντοπισμό πτωμάτων σε περιπτώσεις φυσικών καταστροφών, δυστυχημάτων, εξαφανίσεων κα.
Η σχετική μελέτη δημοσιεύεται στο PLoS ONE