Η καλλιτέχνης Claudia Bicen πέρασε δύο χρόνια γνωρίζοντας, σκιτσάροντας και παίρνοντας συνεντεύξεις από ανθρώπους που βρίσκονταν λίγο πριν το τέλος της ζωής τους. Θέλοντας να απαντήσει στην ερώτηση που κάνουμε συνέχεια -«Πώς πρέπει να ζω τη ζωή μου;»- ένιωσε πως οι μελλοθάνατοι θα είχαν την πολυπόθητη απάντηση. Έτσι επικοινώνησε με άσυλα ανιάτων στην Bay Area της Καλιφόρνια και στο τέλος επέλεξε εννέα γυναίκες και άντρες ως πρωταγωνιστές της συγκλονιστικής σειράς πορτρέτων της «Thoughts in Passing».
«Κάνοντας αυτή τη δουλειά παρατήρησα ένα έντονο παράδοξο: μιλώντας μου για το θάνατο, αυτοί οι άνθρωποι μου έμαθαν πώς να ζω μια ζωή με μεγαλύτερο νόημα και περισσότερη ένταση», γράφει η Bicen στο site της. «Ανακάλυψα πως, για τους περισσότερους ανθρώπους, αυτό που μετρούσε ήταν ο τρόπος με τον οποίο είχαν συμμετάσχει στον κόσμο και όσα είχαν δημιουργήσει -είτε αυτό ήταν ο σχέση τους με τα παιδιά τους, με την κοινότητα, με τη δουλειά τους ή με τη φύση. Παρότι συνομίλησα με ανθρώπους από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικό-οικονομικού υπόβαθρου, κανείς από αυτούς δεν ευχόταν να είχε βγάλει περισσότερα λεφτά, να είχε δουλέψει σκληρότερα ή να είχε αγοράσει περισσότερα πράγματα».
Τα έργα του «Thoughts in Passing», εννέα πορτρέτα πραγματικού μεγέθους με μολύβι, δεν φωτίζουν μόνο τα πρόσωπα ανθρώπων όπως ο Daniel, η Ena, ο Osamu και η Jenny αλλά και τις λέξεις τους. Μέσα σε κάθε υπερρεαλιστικό πορτρέτο βρίσκονται γραμμένα και όσα είπε ο κάθε ένας από αυτούς στη Bicen, κρυμμένα στις πτυχώσεις μιας μπλούζας ή στα ρεβέρ των μανικιών. Επίσης, η Bicen συγκέντρωσε τις συνομιλίες της με αυτούς τους ανθρώπους σε ένα βίντεο, όπου μπορείτε να ακούσετε τις αναμνήσεις τους, τα πράγματα για τα οποία έχουν μετανιώσει αλλά και τα μαθήματα ζωής που πήραν -και έχουν να προσφέρουν σε εμάς, με τις ίδιες τους τις φωνές.
Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη της Bicen στη Huffington Post US.