Όταν ακούει κανείς για επαγγελματική πάλη (κατά κόσμον, «κατς») συνήθως το μυαλό του πάει σε WWF, WWE, θρυλικές φιγούρες όπως ο Hulk Hogan και ο Ultimate Warrior (για τους παλαιούς), ο Brock Lesnar, ο John Cena (για τους νεότερους) και άλλοι. Υπάρχει επίσης και ο γυναικείος τομέας, που είναι εξίσου δημοφιλής- αλλά γενικά, η σκέψη πάει κυρίως σε αμερικανικές διοργανώσεις.
Σίγουρα πάντως δεν πάει προς την κατεύθυνση της Ιαπωνίας, όπου, ίσως λόγω της μακράς παράδοσης απωανατολικών πολεμικών τεχνών, είναι πιθανόν να σκεφτεί κάποιος κάτι σε καράτε, αϊκίντο, σούμο, τζούντο, κέντο κ.α. Ωστόσο, υπάρχει και η επαγγελματική πάλη- και μάλιστα η γυναικεία, η οποία αποτελεί έναν ομολογουμένως εντυπωσιακό από κάθε άποψη χώρο, που προσελκύει επαγγελματίες αθλήτριες από χώρους που δεν θα περίμενε κανείς.
Σχετικό αφιέρωμα δημοσιεύει το Reuters, επικεντρώνοντας στην Κρις Χερνάντεζ, Αμερικανίδα πρώην δασκάλα 31 ετών που είναι και η πρώτη μη Γιαπωνέζα που άρχισε από το μηδέν και ανέβηκε στις ανώτερες βαθμίδες της ιαπωνικής γυναικείας επαγγελματικής πάλης. «Περπατούσα 4 ώρες στο Τόκιο για να πάω στη σχολή, έκανα τρεις ώρες προπόνηση και μετά έπαιρνα το τρένο για να πάω σπίτι» λέει σχετικά, για την περίοδο κατά την οποία έκανε τα πρώτα της βήματα, ζώντας σε ένα σπίτι με άλλες γυναίκες- αθλήτριες. Έκανε το ντεμπούτο της τον Αύγουστο του 2014 με το όνομα «Kris Wolf», φορώντας μια στολή με κεφάλι και ουρά λύκου. Κατά την ίδια, η ιαπωνική διοργάνωση είναι πιο σκληρή από την αντίστοιχη αμερικανική, ενώ υπάρχει αυστηρότατη παράδοση ιεραρχίας, αντίστοιχη του ιεραρχικού/ ιεραρχημένου χαρακτήρα που χαρακτηρίζει πολλές πτυχές της ιαπωνικής κουλτούρας. «Δεν μιλάς στις παλαιότερες εκτός και αν σου μιλήσουν, μένεις μέχρι να φύγουν, φτάνεις 30 λεπτά πριν από αυτές» διηγείται χαρακτηριστικά.
Τα λεφτά μπορεί να μην είναι πάρα πολλά (250 δολάρια για εβδομαδιαίο σόου), αλλά η ίδια τονίζει ότι «το έκανα επειδή ήταν cool».