Έχω μια θεωρία για το Open House Athens και την μεγάλη, ενθουσιώδη απήχηση που συναντά τα τελευταία χρόνια από το αθηναϊκό (και όχι μόνο) κοινό. Ναι, φυσικά και η επιτυχία της διοργάνωσης οφείλεται στην αγάπη του κόσμου για την αρχιτεκτονική και το design, ναι, φυσικά και οφείλεται επίσης στο ενδιαφέρον των ανθρώπων για την ιστορία εμβληματικών κτιρίων της πόλης ή/και τις λεπτομέρειες πίσω από την κατασκευή νέων, υπερσύγχρονων κατοικιών, οικιστικών-επιχειρηματικών συγκροτημάτων και πολιτιστικών χώρων. Κυρίως, όμως, ο κόσμος συμμετέχει στο Open House Athens για να γεμίσουν τα μάτια τους με ομορφιά και για να ζήσουν, έστω και για λίγα λεπτά, μέσα στα σπίτια των ονείρων τους.
Οι ξεναγήσεις του OHA σου δίνουν τη δυνατότητα να κάνεις μια τεράστια βόλτα μιας, δύο ή τριών ημερών μέσα σε κτίρια άλλων εποχών, ρετρό ή φουτουριστικών, κτίρια που αποτελούν κληρονομιές του παρελθόντος ή παρακαταθήκες του μέλλοντος, να μάθεις τα πάντα για την κάθε μικρή λεπτομέρεια που συντέλεσε στο να γίνουν οι αρχιτεκτονικοί θησαυροί που είναι σήμερα, να επισκεφτείς επιτέλους εκείνο το μουσείο ή εκείνο το μπαρ που όλο έλεγες πως πρέπει να πας και όλο το ανέβαλες, να χαζέψεις τους χώρους εργασίας κάποιων επιχειρήσεων που θέλουν οι υπάλληλοί τους να περνούν όντως καλά στη δουλειά τους και να μην μετρούν αντίστροφα τις ώρες μέχρι τη λήξη του οχτάωρου, να θαυμάσεις, γενικότερα, τι μπορεί να δημιουργήσει ο άνθρωπος όταν διαθέτει το όραμα για να σχεδιάσει αυτά τα κτίρια και να τα φέρει στη ζωή χρησιμοποιώντας τα σωστά υλικά και το απαραίτητο μεράκι. Πέρα από όλα αυτά όμως, το OHA σου δίνει την ευκαιρία να κάτσεις στον δερμάτινο καναπέ ενός σαλονιού με θέα την Ακρόπολη, να ανέβεις την ξύλινη σκάλα ενός λοφτ που φέρνει νεοϋρκέζικη αύρα στο κέντρο της Αθήνας, να νιώσεις πώς είναι να ζεις σε ένα σπίτι που ίσως να μην καταφέρεις να αποκτήσεις ποτέ αλλά κανείς δε θα σε σταματήσει από το να ελπίζεις.
Και αυτό ακριβώς είναι που προσελκύει κάθε είδους κόσμο στις ετήσιες ξεναγήσεις του OHA: άτομα που μπορεί να μην ζουν και να αναπνέουν για τις γραμμές των κτιρίων και τον τρόπο που αγκαλιάζουν το αστικό τοπίο γύρω τους, άτομα που ναι μεν ενδιαφέρονται για την αρχιτεκτονική αλλά δεν θα θυσιάσουν και το Σαββατοκύριακό τους για να μάθουν τι λάμπα χρησιμοποιήθηκε στο αίθριο του Thission Lofts και γιατί ή πώς αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τα δομικά υλικά του One Athens, όλοι τους όμως, ακόμα και οι πιο μυημένοι στο θέμα, αυτοί που παίρνουν μέρος καθαρά για το εκπαιδευτικό κομμάτι της όλης διοργάνωσης, θέλουν να βιώσουν την εμπειρία του «φαντάσου να έμενα σε αυτό το σπίτι». Και είναι πραγματικά μια υπέροχη εμπειρία, πόσο δε όταν τη συνδυάζεις με ατελείωτο περπάτημα σε μια ηλιόλουστη Αθήνα που υποδέχεται την άνοιξη.
Κατά τα λοιπά η φετινή διοργάνωση του OHA ήταν εξαιρετική, οι εθελοντές προσπαθούσαν να συντονίσουν χιλιάδες άτομα κάθε μέρα, από το πρωί μέχρι το βράδυ, χωρίς να χάνουν ποτέ το χαμόγελο από τα χείλη τους και τη γρηγοράδα από τα πόδια τους («-Τα έχετε παίξει από το πάνω-κάτω στις σκάλες, ε κορίτσια; -Τα πόδια μας να ρωτήσετε, αν και είναι ήδη έτοιμα για το καλοκαίρι»), ο κόσμος είχε όρεξη να «ρουφήξει» κάθε πληροφορία που μας έδιναν οι ξεναγοί και να αποτυπώσει στο μυαλό του κάθε γωνία των εντυπωσιακών εσωτερικών χώρων στους οποίους βρεθήκαμε (ειδική μνεία στο ηλικιωμένο ζευγάρι, τουλάχιστον 75ρηδες, που πέτυχα σε τρία κτίρια και τα μάτια τους γυάλιζαν από ενθουσιασμό περισσότερο και από τα δικά μου -και είμαι γνωστό ενθουσιώδες άτομο) και τα κτίρια ήταν σταθερά το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα. Οικιστικά και μη.