Στο παρελθόν ο άνθρωπος μετρούσε το χρόνο με τη κίνηση του ήλιου, της σελήνης, των πλανητών και των άστρων. Υπήρχαν ηλιακά ρολόγια ακόμα και ρολόγια νερού. Το μεγαλύτερο άλμα στη μέτρηση του χρόνου έκανε ο Γαλιλαίος, όταν κοιτώντας ένα ταλαντευόμενο πολυέλαιο παρατήρησε, ότι στη σταθερή κίνησή του υπάρχει η δυνατότητα για την ακριβέστερη μέτρηση του χρόνου.
Παρά το γεγονός μάλιστα, ότι το ρόλοι κατασκευάσθηκε αρκετά χρόνια αργότερα από το θάνατό του από τον Christian Huygens, εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει η άποψη ότι η θεωρία του Γαλιλαίου είναι αυτή που προετοίμασε το έδαφος.
Ήταν το 1657, δέκα πέντε χρόνια μετά από το θάνατο του Γαλιλαίου όταν ο Oλλανδός αστρονόμος και φυσικός Christian Huygens, κυκλοφόρησε το βιβλίο του με τίτλο"Horologium", στο οποίο περιέγραφε την κατασκευή ενός ρολογιού μεγαλύτερης ακριβείας. Η ανακάλυψη του Huygens προκάλεσε μεγάλη ανάπτυξη και εξάπλωση στην κατασκευή ρολογιών. Ρολόγια με μικρά εκκρεμή τοποθετήθηκαν πάνω σε ξύλο και κρεμάστηκαν στον τοίχο.
Πολλά χρόνια αργότερα για την κατασκευή των πρώτων μη συμβατικών χρονομέτρων χρησιμοποιήθηκαν κρύσταλλοι χαλαζία (quatrz), που είναι η κρυσταλλική μορφή του ορυκτού διοξειδίου του πυριτίου (SiO2). Η ταλάντευση που δημιουργείται στο κύκλωμα είναι πολύ σταθερή όσον αφορά στο χρόνο και στη συχνότητα.