Σχεδόν ένα χρόνο πριν, ο Νέγρος του Μοριά συστήθηκε για πρώτη φορά στη Huffington Post μέσα από μια εκ βαθέων συζήτηση με τον Αλέξη Γαγλία σχετικά με το θέμα της ιθαγένειας και το πώς είναι να ζεις σε μια χώρα που θεωρείς δική σου αλλά αυτή αρνείται να σε αναγνωρίσει ως «παιδί» της.
Σήμερα, η HuffPost μιλά ξανά με το Νέγρο του Μοριά, αυτή τη φορά όμως για κάτι εντελώς διαφορετικό και σίγουρα πιο ελπιδοφόρο. Τη μουσική του. Μετά από σχεδόν τρία χρόνια ηχογραφήσεων σε υπόγεια διαμερίσματα στην πλατεία Βκτωρίας, σε στούντιο σε περιοχές της νέας Αθήνας και στον τελευταίο όροφο ενός ουρανοξύστη στους Αμπελόκηπους, ο ΝΤΜ, μαζί πάντα με το συγκρότημά του, τους 307 Squad, κυκλοφόρησε στις 20 Απριλίου τον πρώτο του προσωπικό δίσκο με τίτλο «Ακούγοντας Και Μαθαίνοντας».
Στο ντεμπούτο άλμπουμ του ο Νέγρος του Μοριά, ως γνήσιο τέκνο του κέντρου της Αθήνας (γεννήθηκε στους Αμπελόκηπους και μεγάλωσε στην Κυψέλη) αλλά και μεταμοντέρνος ήρωάς του, μπλέκει ρυθμούς west coast, boom bap και post 00s rap beats με αφροκρητική μουσική, ντύνει τη μουσική με στίχους και ρίμες που μιλούν απευθείας στη ψυχή και και δημιουργεί το soundtrack της πόλης που αγαπά, όπως αυτό ηχεί στα δικά του αυτιά.
Αλλά ας μας τα πει καλύτερα ο ίδιος.
Ξεκίνησες να γράφεις το «Ακούγοντας και Μαθαίνοντας» το 2012. Πόσα άκουσες και πόσα έμαθες μέσα σε αυτά τα 4 χρόνια και πώς βοήθησαν στο να διαμορφωθεί ο δίσκος;
Ο παραγωγός ο Μad Max Lion ήταν ο βασικός παράγοντας στο να «ακούσω και να μάθω» διότι μέχρι να τον γνωρίσω ήμουνα 100% πεισματάρης. Ξεκινήσαμε να ηχογραφούμε το δίσκο στην Πλάκα με την επιμέλεια του Relik Berkowitz, στη συνέχεια η μίξη πέρασε στα χέρια του DJALX για τις 396 μοίρες, μέχρι να φτάσει τελικά στα studios της SAE Athens. Ηχογραφήσαμε το δίσκο πάλι από την αρχή με αλλαγές και πρόσθετα κομμάτια, γράφοντας τελικά 14 tracks αντί για τα 12 που είχαμε αρχικά συμφωνήσει. Το καλοκαίρι του 2015 ο δίσκος κατέληξε στο Fallbrook της California και το Violet Lantern Mastering για την τελική μίξη και το μάστερινγκ.
Γενικά το μοτίβο “ΑΚΜ” εμφανίζεται συχνά στους στίχους και στους τίτλους των κομματιών. Πόσο σκόπιμο ήταν αυτό και γιατί;
Το ΑΚΜ ειναι το 1ο μου LP. Δεύτερον, ΑΚΜ ειναι τα αρχικά της ένωσης μεταξύ εμένα και του Έβαν (σ.σ. ο Έβαν είναι ο βασικός συνεργάτης του Νέγρου του Μοριά) που σημαίνουν «Άσπρος Και Μαύρος». Το ΑΚΜ είναι η εικόνα που θα 'θελα να δω σε όλη την Ελλάδα, σαν Ευρωπαίοι και πολιτισμένοι που είμαστε, μιας και η Ελλάδα έφερε τον ορισμό «δημοκρατία». Να συζούνε Άσπροι Και Μαύροι ταμάμ, γιατί να μην αράζουνε βερεσέ και ανάσκελα με βούλα; Δεν είναι Ελληνόπουλα ένας Άσπρος Και Μαύρος; Mια Άσπρη Και ένας Μαύρος; Ένας Άσπρος Και μια Μαύρη; Ή μια Άσπρη Και μια Μαύρη; Φταίνε σε τίποτα τα χρώματα; Το χρώμα αυτό μου το αξίωσε ο καλός Θεός να αντέχω περισσότερο τη ζέστη και στο λευκό να αντέχει τις παγωνιές, έτσι το βλέπω.
Μετά το ΑΚΜ είναι «Αγάπη Και Μίσος» γιατι το συναίσθημα είναι πρέπον στον άνθρωπο, διότι έτσι σημαίνει ότι ζει και όχι ότι απλά αναπνέει. ΑΚΜ σημαίνει «Αλάνι Και Μοναδικός» γιατί ο καθένας μας ειναι μοναδικός στον κόσμο και αλανιάρης με το δικό του τρόπο, είτε με τη δουλειά που κάνει για το «μπίρι» του, τα λεφτά δηλαδή, είτε στη καθημερινότητά του, στο πώς ζει τη ζωή του. Τέλος σαν Έλλην του περιθωρίου το ΑΚΜ λόγω του στίχου και της όλης αντίληψης στου πώς βλέπω και ζω τη κοινωνία γύρω μου, το 5ο ΑΚΜ, ειναι τα «Απαγορευμένα Και Μαστούρικα».
Το συγκρότημά σου είναι αυτό που λέμε «πολυπολιτισμικό»: Έλληνες από Κρήτη και Γιάννενα, Αλβανοί, Αιθίοπες, Καμερουνέζοι. Βάζοντας μαζί και τη δική σου κουλτούρα (Γκάνα και Ελλάδα) πώς είναι η δημιουργική διαδικασία στο στούντιο;
To 307 Squad είναι μια αριθμολογία, μια ιδεολογία και καταλήγει στο να είναι μια παρέα που έχει ένα κοινό στόχο, γουστάρει να παίζει μουσική. Ο καθένας τους (από το συγκρότημα) είναι μοναδικός σε αυτό που κάνει και ξεχωρίζει στο πόστο του. Η μουσική μας βγαίνει εύκολα στο στούντιο, συνέχεια τζαμάρουμε, ο καθένας τους μπορεί να γίνει βασικός παράγοντας στο να δημιουργηθεί μια νέα μουσική, σίγουρα 50 κομμάτια έχουμε στην άκρη από ηχογραφήσεις, πρόβες και tracks για το δίσκο «The Jam of The Squad».
Αναφέρεσαι συχνά στην αγάπη που έχεις για τα ρεμπέτικα και τα παλιά λαϊκά, η επιρροή των οποίων ανιχνεύεται σε κάμποσα κομμάτια του δίσκου. Με τι μουσική μεγάλωσες ως παιδί και πώς «κόλλησες» με τα παλιά λαϊκά;
Μεγάλωσα με τις μουσικές που μου έβαζε ο πατέρας μου. Hip Hop, Jazz, Reggae, Ghana HighLife (KojoAntwi) αλλά κυρίως Hip Hop και Reggae. Πρώτη μου επαφή με τα ρεμπέτικα ήταν από ένα αφιέρωμα που έβλεπα στην τηλεόραση για τον Βασίλη Τσιτσάνη και αναφέρανε μες στο ντοκιμαντέρ και τον Πατριάρχη του ρεμπέτικου, τον Μάρκο Βαμβακάρη. Ύστερα έμαθα τον Καζαντζίδη, στην αρχή τυχαία διότι ήθελα απλά να μάθω ποιος έλεγε το τράγουδι-ύμνο της ΑΕΚ γιατί μου άρεσε η πενιά που παιζόταν στο τραγούδι. Το πρώτο κομμάτι που άκουσα από Βαμβακάρη ήταν θυμάμαι «το πορτοφόλι» και λέω «πωωω Χριστέ μου, πολύ μεγάλη αλήθεια». Μετά βρήκα τα τραγούδια «Άτακτη» και τον «Ψεύτικο ντουνιά» και αυτό ήτανε.
Το ελληνικό χιπ-χοπ, κατά βάση, είναι είτε έντονα πολιτικοποιημένο σε σημείο κορεσμού είτε κάπως ανάλαφρο και «χαβαλεδίστικο». Αντίθετα, οι δικοί σου στίχοι συνδυάζουν και τα δύο. Τι σε εμπνέει για να γράφεις, για τι πράγματα θες να μιλάς στα κομμάτια σου;
Η ζωή που ζω με εμπνέει. Πολλές φορές οι στίχοι μου έχουν χρώματα, κινήσεις, ανθρώπους, πολιτισμό, ιστορικές αναφορές και γεγονότα. Η μια γραμμή στο στίχο συνήθως θα βγάλει και μία και τρεις σημασίες συγχρόνως, π.χ. ο στίχος στο Κομμάτι «Το Χαρέμι Του Μοριά» που λέει «Γουστάρω να ‘μαι σε βολάν-Που / Παίζουνε κομμάτια του Squad / Και- όταν εχω καημό, τα μάτια σου να δω, παιζω Σωτήρη Βολάν». Εδώ, δηλαδή, ο Νέγρος Του Μοριά μας λέει ότι του άρεσει να τον πηγαίνουν βόλτες με το αυτοκίνητο, του αρέσει που στο αυτοκίνητο παίζουν τραγούδια από το συγκρότημα του ενώ, αν τύχει να έχει καημούς από γυναίκες, θα προτιμησει να ακούσει λαϊκή μουσική, όπως για παράδειγμα τον Σωτήρη Βολάνη και συγκεκριμένα το κομμάτι «Θέλω να δω». Εκεί ο στίχος αναφέρει «Θέλω να δω τα ματάκια σου τα μπλε που με θολώνουν» άρα απευθύνεται σε μια λευκή γυναίκα, που πιθανότατα θα είναι και ξανθιά. Ο στίχος δείχνει λοιπόν ότι δεν τον ενδιαφέρει το χρώμα του δέρματός της ή το από ποια πατρίδα είναι, αλλα η ίδια ως ύπαρξη.
Συνήθως τον χαρακτηρισμό «Ελληναράς» τον χρησιμοποιούμε με αρνητική έννοια. Εσύ όμως δηλώνεις περήφανα «Ελληναράς». Τι σημασία έχει αυτός ο χαρακτηρισμός στα μάτια σου;
Στο ότι είμαι Έλληνας όσο πρέπει και όσο δεν πρέπει.
Το hip hop, σε όλη του την ιστορία παγκοσμίως, ήταν πάντα άρρηκτα συνδεδεμένο με το στυλ και τη μόδα και το δικό σου μοναδικό στυλ ως καλλιτέχνης είναι σίγουρα ένα από τα πρώτα πράγματα που παρατηρεί κάποιος πάνω σου. Πόσο σημαντικό είναι το στυλ για εσένα και πώς δημιούργησες (και δημιουργείς) το δικό σου;
Κοίταξε να δείς, προσωπικά πιστεύω πως στο στυλ όλα ξεκινάνε με μια εξήγηση. Με το στυλ σου δείχνεις τι εντύπωση θέλεις να περάσεις στον άλλο για εσένα, στο ποιος πραγματικά είσαι ή από που κρατά η σκούφια σου. Τα σκουλαρίκια για παράδειγμα, πριν πάρουν καλή και αρεστή πορεία προς τον κόσμο, θυμάμαι τη μάνα μου που έλεγε όποτε με έβλεπε να φορώ σκουλαρίκι, πως αυτό ήταν σύμβολο σκλαβιάς. Τώρα αν το φορέσεις είναι ένα «αξεσουάρ» ευχάριστο στο σύνολό σου, ταμάμ. Από εκεί και πέρα, αυτά που φοράω εγώ και αυτά που με περιτριγυρίζουν, έχουν όλα τη σημασία τους.
Η τσατσάρα ξεκινά από την κυρά Φρόσω στο 15ο λύκειο στην Κυψέλη. Αυτή μου έβαλε την πρώτη τσατσάρα στο κεφάλι μου και μου ‘πε να μη τη ξαναβγάλω ποτέ και το κράτησα. Επίσης έχω άφρο μαλλί και πάντα μπουρδουκλώνεται. Το κομπολόι το έχω για τις τσίτες, για να περάσει η ώρα, είναι ό,τι πρέπει για να συλλογιστείς και είναι κάτι συνηθισμένο στην Ελλάδα. Η μουσική που ακούω έχει ένα αντίστοιχο lifestyle που το είχα καταλάβει από μικρός και μ’ αρέσει μέχρι σήμερα.Τελευταία έχω προσθέσει την αφροελληνική ενδυμασία στο πλάνο μου, μερικές φορές κιόλας φοράω αφρικάνικες ενδυμασίες.
Πώς ένιωσες όταν σε συμπεριέλαβαν στο εξώφυλλο του περιοδικού Next της Liberation για το αφιέρωμα στη νέα πολιτιστική σκηνή της Ελλάδας; Σε βοήθησε καθόλου επαγγελματικά στην πορεία;
Ο κόσμος πρέπει να μάθει ποιος είναι ο Νέγρος Του Μοριά, γιατί έχει κάτι να πει στο ντουνιά.
Ποιες είναι οι αγαπημένες σου διαδρομές στο κέντρο; Και γιατί;
Όλο το κέντρο είναι αλλά αν θες κάτι πολύ συγκεκριμένο, θα σου πω τη Φωκίωνος Νέγρη. Διότι βλέπω πολλά άτομα από Κυψέλη που γνωρίζω και τη νιώθω απόλυτα, νιώθω ικανοποιημένος και χαρούμενος θα ‘λεγα με το που μπαίνω στην Κυψέλης.
Ποιο δίσκο/καλλιτέχνη άκουσες τελευταία (ελληνικό ή/και ξένο) και κόλλησες;
Ελληνικά και τα δύο. Το «Ακούγοντας Και Μαθαίνοντας» και το «Αρχείο Ελληνικής Δισκογραφίας 1932-36» του Γιώργου Μπάτη.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο μάθημα που σου έχει διδάξει η ζωή μέχρι τώρα;
Ήρθα εδώ για έναν σκοπό, ζω για ένα όνειρο που μου λέει στην άκρη του μυαλού μου «συνέχισε». Το δεύτερο μάθημα είναι ότι η φήμη είναι στον ανθρώπινο εγκέφαλο ή στη γκλάβα του, για να το πω πιο ελεύθερα. Η φήμη σε κάνει προϊόν και το προϊόν «πρέπει» πάντοτε να πουλάει και να απαντάει σε κάποιον. Καθένας αντιλαμβάνεται την έννοια της φήμης διαφορετικά και λειτουργεί αναλόγως.
Info