Οι βομβαρδισμοί έχουν μετατρέψει το Χαλέπι σε κόλαση με ανυπολόγιστο κόστος σε ανθρώπινες ζωές. Το πιο σκληρό πρόσωπο του πολέμου στη Συρία αποτυπώνεται στις φωτογραφίες που κάποιοι βρίσκουν το κουράγιο να τραβήξουν στα συντρίμμια των ανθρώπινων ζωών και των κτιρίων.
Ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις σε νέους, γέρους,οικογένειες και παιδιά, είναι ένας αληθινός δημοκράτης. Όπως όλοι αυτοί που με έμμεσο ή άμεσο τρόπο συνέβαλαν και συμβάλλουν στο εμφύλιο που ταλανίζει τη Συρία και μάχονται στις αίθουσες του ΟΗΕ για τον τερματισμό της βίας. Τους ξέρουμε, τους βλέπουμε, τους ακούμε.
Κάποιοι όμως δεν έχουν φωνή ή αποκτούν μετά θάνατον μια απόκοσμη κραυγή. Όπως αυτή η κοκαλωμένη μάνα στα συντρίμμια, αγκαλιά με το μωρό της και λίγο πιο εκεί το μεγαλύτερο παιδί της. Ακίνητοι, στο γκρίζο της στάχτης από τη φωτιά που τους βρήκε και όσο αίμα τους απόμεινε για να θυμίζει σε κάποιους πως κάποτε ήταν ζωντανοί.
Ελπίδα; Αν μπορεί να το πει κανείς αυτό, το κλάμα του μωρού που έζησε τον τρόμο την ώρα που το ανασύρουν από τα συντρίμμια.