Κάθε ανοιξιάτικο πρωινό μοιάζει όμορφο σχεδόν εξ ορισμού. Όμως υπάρχουν περιθώρια να γίνει πιο όμορφο - αν είναι πρωινό Κυριακής, ηλιόλουστο και δροσερό. Και ακόμη περισσότερο, αν δίνεις ραντεβού για εκδρομή στην Εύβοια, όχι για να πιείς τον καφέ σου στον παραθαλάσσιο πεζόδρομο της Χαλκίδας, αλλά για να ανηφορίσεις προς τη Δίρφυ, η οποία μέχρι το μεσημέρι θα έχει γίνει πλουσιότερη κατά 1.350 έλατα. Τότε το πρωινό γίνεται όχι σκέτα όμορφο, αλλά και με περιεχόμενο. Με δράση και νόημα.
Για το περιεχόμενο φροντίζει η ΙΚΕΑ του Oμίλου FOURLIS, που ήταν χορηγός των δενδρυλλίων. Για τα υπόλοιπα, ένα πλήθος από ενθουσιώδεις εθελοντές, φυσιολάτρες, ορειβάτες, οικογένειες και παιδιά κάθε ηλικίας, καθώς και οι απαραίτητοι φορείς: η περιφέρεια Στερεάς Ελλάδος, ο Δήμος Διρφύων Μεσσαπίων, η διεύθυνση δασών. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι "φορείς" δικαιολογούν κυριολεκτικά το όνομά τους: φέρουν τεχνογνωσία, κινητοποιούν κόσμο και δεν είναι απρόσωποι. Είναι οι άνθρωποί τους, από τη διοίκηση μέχρι τη βάση, που οργανώνουν τη δενδροφύτευση. Μεριμνούν για τη μετακίνηση των εθελοντών, μεταφέρουν το υλικό και τα εργαλεία, ανοίγουν αυλάκια και τρύπες, δίνουν πρώτοι το παράδειγμα.
Βρισκόμαστε σε υψόμετρο γύρω στα 700 μέτρα, στη θέση Ράχη - μετά τη Στενή και τις λουκούλειες σειρήνες της και λίγο πιο κάτω από το ορειβατικό καταφύγιο. Η χιονισμένη κορυφή, που ήδη βλέπαμε στον ορίζοντα πριν περάσουμε τη γέφυρα της Χαλκίδας, ορθώνεται τώρα από πάνω μας, μια ανάσα δρόμος (νομίζουμε...). Είναι ένα επιβλητικό ορόσημο, ένα όμορφο φόντο για τις φωτογραφίες κι ένα κίνητρο για μεγαλύτερη προσπάθεια. Για μαζικότερη εθελοντική προσφορά, για πιο ουσιαστική επαφή με τη φύση, για follow up στις δράσεις που ήδη έχουν γίνει. Χωρίς "παρακολούθηση", χωρίς επιτήρηση και φροντίδα, τα ελατάκια της ΙΚΕΑ του Oμίλου FOURLIS δεν θα γίνουν ποτέ έλατα της Δίρφυος. Αν, όμως, προσεχτούν, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλα αυτά τα πιτσιρίκια που σήμερα χώνονται με χαρά μέσα στα αυλάκια για να φυτέψουν να έρχονται “αύριο” εδώ με τα δικά τους παιδιά και να τους αφηγούνται το κατόρθωμά τους. Διότι για κατόρθωμα πρόκειται: "Ένα ελατάκι δίνει οξυγόνο για χίλιους ανθρώπους κι επειδή αργεί πολύ να μεγαλώσει, πρέπει να το φροντίζουμε, να το προσέχουμε", λέει στα παιδιά η Ολυμπία Αποστόλου, δασοπόνος, εξηγώντας τους τη διαδικασία. "Βγάζουμε το φυτό από το γλαστράκι, το φυτεύουμε και προσέχουμε να σκεπάσουμε όλο το ριζικό του σύστημα. Αυτό είναι πολύ σημαντικό, γιατί αν το ριζικό σύστημα μείνει έξω το φυτό θα ξεραθεί. Μαζεύουμε όλα τα πλαστικά γλαστράκια και δεν αφήνουμε κανένα σκουπίδι φεύγοντας"...
Η δενδροφύτευση γίνεται σε δύο διαφορετικά σημεία, προσεκτικά επιλεγμένα. Στο ένα ανοίγονται τρύπες και στο άλλο έχουν σκαφτεί βραγιές - είναι τα αυλάκια μέσα στα οποία τοποθετούνται τα δενδρύλλια, ανά 3 μέτρα. Το συγκεκριμένο σημείο επιλέχθηκε γιατί προστατεύεται από τον άνεμο και προσφέρει μεγαλύτερη ευκαιρία επιβίωσης στα μικρά δέντρα. "Σκάβουμε βραγιές -και όχι τρύπες- όπου μπορούμε, γιατί το αυλάκι κρατάει πιο εύκολα νερό", εξηγεί η κυρία Αποστόλου. "Αν δεν είχαμε τη δυνατότητα να βάλουμε μηχάνημα εδώ για την προετοιμασία, θα φτιάχναμε μικρές τρύπες. Η τρυπούλα όμως δεν πάει σε μεγάλο βάθος. Όσο πιο βαθιά είναι τόσο το καλύτερο, γιατί μετά μένει και λίγο κοίλωμα από πάνω ώστε να έρχεται το νερό, να τρέχει και να τα ποτίζει μονίμως. Το καλό βέβαια εδώ είναι -βλέπετε τα χιόνια στη Δίρφυ- ότι ο τόπος έχει υγρασία και αυτό βοηθά. Επίσης, δεσμεύσαμε τον ορειβατικό σύλλογο να τα ποτίζει".
Εκτός από πότισμα, για να είναι μια δενδροφύτευση επιτυχημένη χρειάζεται προστασία από την παράνομη βόσκηση, κάτι που είναι καθήκον του δασαρχείου, όπως αναγνωρίζει ο δασάρχης Χαλκίδας, Γιώργος Μηλιός, συμπληρώνοντας ότι οι αρμοδιότητες της υπηρεσίας του περιλαμβάνουν γενικά την προστασία της περιοχής και από δραστηριότητες όπως το παράνομο κυνήγι και η λαθροϋλοτομία.
Η τεχνητή αναδάσωση γίνεται σε σημεία που έχουν καεί τουλάχιστον δύο φορές σε διάστημα λίγων χρόνων και δεν είναι δυνατή η φυσική αναγέννηση του δάσους. Επιτυχημένο παράδειγμα, όπως μας λέει η κυρία Αποστόλου, είναι η Ριτσώνα: "Κάηκε δύο φορές και την αναδασώναμε κάθε χρονιά επί πέντε συνεχή χρόνια. Αν την αφήναμε, τα πευκάκια δεν επρόκειτο να 'ξαναδώσουν' και τώρα θα είχαμε μια μαύρη Ριτσώνα".
Τσάπες, φτυάρια, κόκκινοι κουβάδες με νερό, προστατευτικά πλέγματα και παιδικά χέρια που στρώνουν το χώμα με προσοχή πάνω από τις ρίζες των φυτών - η δενδροφύτευση είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να την αφήσουν στους "μεγάλους". Ένα υπέροχο σκυλί, ο Σοπέν, πηδοβολάει χαρούμενο ανάμεσα στον κόσμο. Περισσεύουν τα χαμόγελα, η διάθεση, το πράσινο... Γράψτε λάθος: το πράσινο ποτέ δεν περισσεύει.
Κείμενο και φωτογραφίες: Xρήστος Αργύρης