Οι φιγούρες ανθρώπων που μας εμπνέουν στις δύσκολες στιγμές είναι συχνά οι άνθρωποι που δεν περιμέναμε ποτέ- όπως ούτε και οι ίδιοι- πως θα μπορούσαν να διακριθούν για τον ηρωισμό ή την ψυχραιμία.
Με τις τρομοκρατικές επιθέσεις να διαδέχονται η μία την άλλη τόσο στο Λονδίνο αλλά και ανά τον κόσμο, τέτοιες φιγούρες ξεπροβάλλουν αναπάντεχα και συνήθως η εικόνα τους σε μια φωτογραφία ταυτίζεται για πάντα με το γεγονός.
Μια τέτοια φιγούρα ξεπρόβαλε και σε αυτή την τελευταία πολύνεκρη τρομοκρατική επίθεση στο Λονδίνο, το βράδυ του Σαββάτου.
Η ταυτότητά δεν έχει γίνει γνωστή και δεν είναι από εκείνους που το πρόσωπό τους ξεχωρίζει σε κάποια φωτογραφία επειδή προσφέρουν βοήθεια σε κάποιον τραυματία ή είναι καλυμμένοι από αίματα.
Είναι ένας νεαρός άνδρας, που το βράδυ του Σαββάτου είχε βγει προφανώς με την παρέα του για να διασκεδάσει στο κέντρο του Λονδίνου και ξαφνικά βρέθηκε να προσπαθεί να ξεφύγει από το σημείο της τρομοκρατικής επίθεσης.
Αυτό που τον κάνει ξεχωριστό είναι ο τρόπος που το έκανε...
Φεύγοντας από το κέντρο όπου διασκέδασε και αρχίζοντας να τρέχει όπως και οι υπόλοιποι θαμώνες, είτε επειδή σάστισε είτε επειδή απλά δεν το ήθελε, βγήκε στο δρόμο και άρχισε να τρέχει κρατώντας πάντα στο χέρι του τη μπύρα που είχε πάρει. Και μάλιστα, όπως φαίνεται, φρόντισε να μην χύσει ούτε γουλιά.
Τον άντρα φωτογράφησε o Howard Manella και ανέβασε τη φωτογραφία στο Twitter με το σχόλιο: «Άνθρωποι απομακρύνονται από τη Γέφυρα του Λονδίνου αλλά ο μάγκας στα δεξιά δεν χύνει ούτε σταγόνα. Ο θεός να ευλογεί τους Βρετανούς».
Πολύ γρήγορα, οι Βρετανοί γνωστοί για το φλέγμα τους, την ψυχραιμία τους έως και τον κυνισμό τους, ταυτίστηκαν με τον νεαρό άγνωστο που εν μέσω μιας τρομοκρατικής επίθεσης μπόρεσε να αντιδράσει με έναν τόσο...αγγλικό τρόπο.
Κάποιοι βέβαια δεν εκτίμησαν το χιούμορ που συνόδευσε τα σχόλια για αυτή τη φωτογραφία αφού θεώρησαν πως ήταν πολύ νωρίς για να γίνονται αστεία που σχετίζονται με μια πολύνεκρη επίθεση αλλά κάποιοι άλλοι χάρηκαν που διαπίστωσαν πως παρά τις δυσκολίες, το σοκ, τον θρήνο...το βρετανικό χιούμορ δεν πεθαίνει ποτέ!