Ντυμένος με παραδοσιακή φορεσιά και κρατώντας την ελληνική σημαία, ο μικρός Χρήστος Καμπόσος παρήλασε περήφανα ενώπιον της οικογένειάς του και των συντοπιτών του, ενώ παραστάτης ήταν η δασκάλα του, η κ. Μαρία Τσιαλέρα. Ο 9χρονος Χρήστος ζει στους Αρκιούς, πηγαίνει στην Τρίτη δημοτικού και είναι ο μοναδικός μαθητής του νησιού.
Αυτός και τα άλλα τέσσερα αδέλφια του είναι τα μοναδικά παιδιά στους Αρκιούς. Η HuffPost Greece μίλησε με την οικογένεια, η οποία μας μετέφερε τη σημερινή αίσθηση, αλλά και τις αδιανόητες, για εμάς, δυσκολίες που βιώνουν.
Τα χειροκροτήματα των λιγοστών κατοίκων καθώς ο Χρήστος εμφανιζόταν με τη σημαία, τον έκαναν να νιώσει συγκινημένος. Ο αδελφός του, ο Παναγιώτης, που τελείωσε πέρυσι το Δημοτικό, περιγράφει τον ενθουσιασμό του. Δεν είναι τόσο τα λόγια που χρησιμοποιεί, όσο ο τόνος της φωνής του που μαρτυρεί τη χαρά του.
Το ίδιο και από την πλευρά του πατέρα του, του κυρίου Μιχάλη, ο οποίος ωστόσο μετά τη χαρά περιγράφει κάτι άλλο.
«Στο νησί υπάρχουν πέντε παιδιά και είναι όλα δικά μου. Πέντε αγόρια και ο μεγαλύτερος είναι 23 ετών».
Τον ρωτώ εάν ένιωσε περήφανος σαν πατέρας σήμερα.
«Ένιωσα, αλλά τι να το κάνεις; Όταν θα τελειώσει και αυτός το δημοτικό, εάν δεν υπάρξει άλλος μαθητής, το σχολείο θα κλείσει. Και τώρα πως κρατιέται ανοιχτό ένας Θεός ξέρει!» λέει και προσθέτει με μια αφοπλιστική ειλικρίνεια: «Και μετά το δημοτικό, τι; Και αυτός το πιο πιθανό είναι να έχει την τύχη των άλλων και να μην πάει στο γυμνάσιο. Αυτό που συνέβη και με τ΄άλλα μου παιδιά. Μόνο ο μεγάλος πήγε, καθώς είχαμε μια συγγενή στην Πάτμο και μπόρεσε να μείνει εκεί και να το τελειώσει».
Στο ρόλο του θεματοφύλακα της γλώσσας, η Δασκάλα, η Μαρία-Φαίδρα Τσιαλέρα από τη Θεσσαλονίκη, που διδάσκει εδώ και 17 χρόνια σε σχολεία των Δωδεκανήσων.
Η κ. Τσιαλέρα μένει στους Αρκιούς και τα Σαββατοκύριακα επιστρέφει στους Λειψούς. Συνήθως την πηγαινοφέρνει με την βάρκα του ο σύζυγός της.
«Εδώ και 10 χρόνια ήθελα να πάω στους Αρκιούς» λέει η κ. Τσιαλέρα και δηλώνει πανευτυχής που βρίσκεται εκεί.
«Είναι σαν να υπάρχουν αόρατα νήματα, νιώθω σαν στο σπίτι μου. Ούτε η μοναξιά με πειράζει, ούτε το σπίτι που είναι φτωχικό και με μόνο τα βασικά, ούτε και το γεγονός πως δεν υπάρχουν καταστήματα για να περιηγηθείς. Μόνο που το σχολείο είναι λίγο ταλαιπωρημένο...» λέει.
Όσον αφορά στον μικρό Χρήστο, μιλάει με τόσο θαυμασμό που αν και συνομιλούμε τηλεφωνικά είναι σαν να βλέπω το πρόσωπό της και το βλέμμα της.
«Ο Χρήστος πρέπει να συνεχίσει το σχολείο, έχει φοβερό μέλλον. Είναι ντροπαλός και μαθαίνει να κοινωνικοποιείται, αλλά είναι πανέξυπνος, με μια φοβερή έφεση για μάθηση και τα πάμε εξαιρετικά» λέει στη HuffPost Greece η κ. Φαίδρα Τσιαλέρα.
Ωστόσο, και η ίδια εκφράζει την αγωνία της για το μέλλον του νησιού, καθώς όπως επισημαίνει όχι μόνο κινδυνεύει να εξαφανιστεί η νεολαία του νησιού αλλά οι ίδιοι οι Αρκιοί.
«Είναι τραγικό να χαθεί το νησί».
«Η δασκάλα μπορεί του χρόνου να μείνει εδώ» λέει ο κύριος Μιχάλης και σημειώνει πως υπάρχει ακόμη μια οικογένεια το παιδί της οποίας του χρόνου θα πάει στο νηπιαγωγείο.
«Τώρα εάν θα μείνουν εδώ στα προσεχή χρόνια δεν το ξέρω, μπορεί και να φύγουν και εάν γίνει αυτό, τότε το σχολείο θα κλείσει».
«Έχουμε ζητήσει να τοποθετηθεί στο νησί μια νηπιαγωγός. Της προσφέρουν δωρεάν στέγη» τονίζει από την πλευρά της η κ. Τσιαλέρα, υπογραμμίζοντας ότι προσπαθούν να διεκδικήσουν αυτή τη θέση έστω και εάν πρόκειται για ένα παιδί.
Ο αγώνας μιας γυναίκας εκπαιδευτικού για τη διατήρηση και τη διάδοση της γνώσης, του πολιτισμού μας και της της γλώσσας μας, στην εσχατιά της Ελλάδας, με τα ξεχασμένα παιδιά, μόνο όραμα και αγωνιστικότητα εμπερικλείει και δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερο και πιο διαχρονικό μήνυμα για κάθε εθνική μας εορτή και κάθε μέρα της ζωής μας.