Το υπουργείο Εξωτερικών της Πορτογαλίας κάλεσε τον πρεσβευτή της Γερμανίας και του επέδωσε διαμαρτυρία για τις πρόσφατες αμφιλεγόμενες δηλώσεις στις οποίες προχώρησε ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε περί ενός ενδεχόμενου νέου προγράμματος στήριξης της οικονομίας της Λισαβόνας.
Ο Γερμανός πρεσβευτής Ούλριχ Μπράντεμπουργκ είχε κληθεί στο πορτογαλικό ΥΠΕΞ την 30ή Ιουνίου, την επομένη των δηλώσεων που έκανε ο Σόιμπλε για την δημοσιονομική κατάσταση της Πορτογαλίας, προκαλώντας έντονες αντιδράσεις στη Λισαβόνα. Τι ακριβώς είχε πει ο κ. Σόιμπλε; «Η Πορτογαλία θα διαπράξει ένα βαρύ σφάλμα εάν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της. Θα χρειαστεί σε αυτή την περίπτωση ένα νέο πρόγραμμα στήριξης, και θα το λάβει», αλλά θα συνοδεύεται από όρους που θα είναι «εξαιρετικά σκληροί και αυτό δεν θα είναι προς το συμφέρον της Πορτογαλίας»
Με λίγα λόγια, ένας από τους βασικούς υπεύθυνους του αναπτυσσόμενου διαλυτικού ευρωσκεπτικισμού, θεωρεί, ακόμα και μετά το μήνυμα του Brexit, τον εαυτό του, κάτι σαν τον γενικό εισαγγελέα της ΕΕ. Με την συμπεριφορά του αυτή, υπό την ανοχή της γερμανικής κυβέρνησης, καταργεί τα θεσμικά όργανα της Ένωσης στα οποία απαξιεί να απευθυνθεί, ώστε οι όποιες ενέργειες να έχουν τουλάχιστον το περιτύλιγμα της νομιμότητας. Εάν μετά το Brexit η Γερμανία συνεχίζει να κουνάει το δάκτυλο σε όλους τους άλλους, τότε δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η διάλυση του μεγαλύτερου στον κόσμο πολιτικού εγχειρήματος, αργά ή γρήγορα θα συμβεί. Και θα συμβεί, διότι η ελλιπής ευρωπαϊκή ολοκλήρωση αντί οικονομικών συγκλίσεων δημιούργησε τόσο μεγάλες αποκλίσεις, που καθιστούν τον ανταγωνισμό των ευρωπαϊκών οικονομιών αθέμιτο προς όφελος της Γερμανίας που βρήκε την ευκαιρία να κάνει με οικονομικά μέσα, όσα δεν μπόρεσε να κάνει με στρατιωτικά. Να γίνει δηλαδή ο μοναδικός ηγεμόνας της ηπείρου.
Και δεν είναι μόνον η Πορτογαλία που αντιμετωπίζει ζητήματα ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό της. Με τα ίδια λόγια ο Σόιμπλε εγκάλεσε και την Ισπανία. Και σειρά έχει η Ιταλία της οποίας το τραπεζικό σύστημα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα κεφαλαιακής επάρκειας. Μάλιστα στην περίπτωση της Ιταλίας, της τρίτης σε μέγεθος οικονομίας στην ΕΕ, δεν θα έχουμε κρίση μεγέθους Ελλάδας ή Πορτογαλίας. Αν οι Ιταλικές τράπεζες χρεοκοπήσουν, θα έχουμε σεισμό και τσουνάμι πολύ μεγαλύτερα από εκείνα της Lehman Brothers και θα απειληθεί συνολικά το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Διότι είναι υποκρισία από τον αυστηρό Γερμανό υπουργό οικονομικών να αναφέρεται στις παραβιάσεις των δανειζομένων, χωρίς να βλέπει ή να λέει κάτι για τις παραβιάσεις των δανειστών που σχεδιάζουν μέσω των χρεών να ελέγξουν τους δανειζόμενους, όπως συνέβη στην περίπτωση της Ελλάδας.
Και ενώ ο Σόιμπλε και η γερμανική κυβέρνηση πολιτεύονται σαν να μη συμβαίνει τίποτα στην ΕΕ, ο συναγερμός στο Λευκό Οίκο μετά το Brexit σήμανε και τα αμερικανικά ιερατεία αναζητούν αγωνιωδώς λύσεις για το κλειδωνιζόμενο ευρωπαϊκό πείραμα που στήθηκε με τις δικές τους ευλογίες, ως αντίβαρο στην ΕΣΣΔ και για να σταματήσουν (και να τεθούν υπό τον έλεγχο των ΗΠΑ) οι ευρωπαϊκοί ανταγωνισμοί και εθνικισμοί που προκάλεσαν δύο παγκόσμιους πολέμους. Οι Αμερικανοί εκτιμούν ότι το Brexit εξασθενεί τους δυτικούς θεσμούς και το NATO που συνέβαλαν στην εγγύηση της διεθνούς ειρήνης και σταθερότητας τα τελευταία 70 χρόνια", σύμφωνα με άρθρο των New York Times, που τονίζει ότι ο Ομπάμα πρέπει να συνεργαστεί με τη Γαλλία και Γερμανία, να κατανοήσει τα προβλήματα που έφεραν το Brexit και να ενισχύσει τη δυτική συμμαχία. Η Σύνοδος του NATO, λοιπόν, θα αποτελέσει την αφετηρία αυτής της διαδικασίας, καθώς η απώλεια της Βρετανίας έχει μειώσει κατά πολύ το αξιόμαχο της ΕΕ, όπως υποστηρίζουν διπλωματικές πηγές. Όμως το ΝΑΤΟ, αντί να περιορίζεται απουσία της κομμουνιστικής απειλής, διευρύνεται και από αμυντικός θεσμός γίνεται επιθετικός αναλαμβάνοντας διεθνείς επεμβάσεις χωρίς την παραμικρή νομιμοποίηση. Οι νέες πρωτοβουλίες της Ουάσιγκτον που αναπτύσσουν στρατιωτικές δυνάμεις στα σύνορα με τη Ρωσία στο βορρά, έχουν διπλό μήνυμα. Και προς τη Ρωσία την οποία έχουν επιλέξει ως αντίπαλο, σχεδιάζοντας πάση θυσία την απομόνωσή της από την Ευρώπη και προς τη Γερμανία που έχει σχέδια για ανάπτυξη της πολεμικής βιομηχανίας επαναφέροντας την ιδέα για τη δημιουργία ευρωστρατού.
Για να δημιουργήσεις όμως ευρωστρατό με τη συμμετοχή -μάλιστα- όλων των χωρών μελών, πρέπει να έχεις όλα τα μέλη της ένωσης ομογενοποιημένα και ικανοποιημένα από την πολιτική των θεσμικών οργάνων. Από τη στιγμή που με ευθύνη κυρίως της Γερμανίας, αυτό δεν συμβαίνει, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρεθούν πρόθυμοι. Αν ούτε αυτό έχει γίνει κατανοητό στο Βερολίνο, τότε μπορούμε να μιλάμε για τον δογματικό και φανατικό Σόιμπλε που ανεξέλεγκτος θα διαλύσει το πείραμα επιτρέποντας στις ΗΠΑ εκτός από την στρατιωτική ηγεμονία να αναλάβουν και την πολιτική. Με λίγα λόγια, η ολοκλήρωση της ΕΕ ως οικονομικής και πολιτικής οντότητας ματαιώνεται οριστικά και αμετάκλητα.