Εκλογές για την ανάδειξη του όγδοου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, όλοι και όλες στην Κύπρο γνωρίζουν ότι το αποτέλεσμα θα καθορίσει πολλά. Γιατί η Κύπρος βρίσκεται ενώπιον ευκαιριών και κινδύνων. Ενώπιον κρίσιμων διλημμάτων και διακυβευμάτων.
Πρώτο και κύριο. Η οριστική διχοτόμηση της Κύπρου είναι προ των πυλών. Όσοι δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο ή αρνούνται να πουν την αλήθεια στο λαό, θα κριθούν από την ίδια την Ιστορία. Η Τουρκία, μετά το ναυάγιο στο Κρανς Μοντανά, αφέθηκε στο απυρόβλητο και συνεχίζει να βαθαίνει τη ντε φάκτο διχοτόμηση. Τα τετελεσμένα επί του εδάφους καθίστανται μη αναστρέψιμα. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα χάνεται μέσα στον εποικισμό. Συνεπώς, δεν συνιστά κινδυνολογία να λέμε ότι το Κυπριακό οδηγείται στο τέλος του, τουλάχιστον με τη μορφή που το ξέρουμε. Όμως αυτά δεν σημαίνουν μόνο ότι θα μείνει άλυτο το Κυπριακό. Σημαίνουν ότι θα καταστεί μόνιμη η διαίρεση, η στρατιωτικοποίηση και η ανασφάλεια στο νησί. Πώς θα οικοδομήσουμε μια ισχυρή και ευημερούσα οικονομία σε ένα τέτοιο τοπίο; Το δίλημμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο: Είτε θα επαναρχίσουν οι συνομιλίες και θα γίνει μια νέα αποφασιστική προσπάθεια για λύση στη βάση αρχών στο Κυπριακό ώστε να απαλλαγούμε από την παρουσία της Τουρκίας, τα συρματοπλέγματα και τους εθνικισμούς, είτε θα κληροδοτήσουμε στη νέα γενιά Κυπρίων ένα μέλλον ανασφάλειας και τη μισή μας πατρίδα οριστικά τουρκοποιημένη.
Για μένα λοιπόν, η λύση του Κυπριακού δεν είναι μόνο ένα ανεξόφλητο χρέος έναντι της Ιστορίας. Είναι η μεγαλύτερη επένδυση για το μέλλον. Η απελευθέρωση και επανένωση της Κύπρου μπορεί να καταστεί η ιστορική αφετηρία για τη μεγάλη επανεκκίνηση που χρειάζεται η Κύπρος, ως πολιτεία και ως κοινωνία, αλλά ταυτόχρονα να δώσει ώθηση για ένα νέο κυπριακό οικονομικό θαύμα του 21ου αιώνα. Τα πολλά εκατομμύρια που δαπανώνται σήμερα σε στρατιωτικούς εξοπλισμούς θα μπορέσουν να διοχετευτούν στην παιδεία, την υγεία και στις κοινωνικές δαπάνες, ενώ η συνεργασία Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων σε ένα περιβάλλον ειρήνης και ασφάλειας μπορεί να πολλαπλασιάσει τις προοπτικές ανάπτυξης της Κύπρου.
Την ίδια ώρα, είναι πέρα για πέρα επιτακτική η αντιμετώπιση των κοινωνικών συνεπειών της οικονομικής κρίσης και των γεγονότων του 2013, μα προπαντός ο δομικός επανασχεδιασμός του αναπτυξιακού μοντέλου της Κύπρου.
Στη δική μου αντίληψη, η μονοδιάστατη συνταγή ανάπτυξης που ακολούθησε η Κύπρος τις τελευταίες δεκαετίες έδωσε ό,τι είχε να δώσει. Η σύνθεση της κυπριακής παραγωγής αναδεικνύει το δομικό πρόβλημα: Η αγροτική παραγωγή δεν ξεπερνά το 2-3% της συνολικής παραγωγής. Ο τομέας της μεταποίησης και των κατασκευών φτάνει το 15%, από 20% που ήταν το 2006. Αντίθετα, ο τομέας των υπηρεσιών, του εμπορίου και του τουρισμού αυξάνει διαρκώς το μερίδιο του ενισχύοντας την εξάρτηση της Κύπρου από εξωγενείς παράγοντες. Επιπρόσθετα, η πικρή εμπειρία του 2013 με την απόφαση του απερχόμενου Προέδρου να επιβάλει κούρεμα καταθέσεων, ήρθε να επιβεβαιώσει με πικρό τρόπο ότι οι φούσκες –χρηματιστηριακές, τραπεζικές, ακινήτων ή με την «πώληση διαβατηρίων»- αργά η γρήγορα σπάζουν. Και σπάζουν με δραματικό τρόπο τραντάζοντας συθέμελα την οικονομία και την κοινωνία. Η κυπριακή κοινωνία βιώνει ένα πρωτοφανές πισωγύρισμα στο βιοτικό της επίπεδο και καταγράφει πανευρωπαϊκή αρνητική πρωτιά στη διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων. Οι εργασιακές σχέσεις στον ιδιωτικό τομέα έχουν απορρυθμιστεί με διαλυτικό τρόπο ενώ τα μη εξυπηρετούμενα δάνεια που αντιστοιχούν σε €22 δις, συνιστούν μια ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας.
Όλα αυτά επιβεβαιώνουν την απόλυτη αναγκαιότητα του στρατηγικού στόχου του Προγράμματος Διακυβέρνησης μας: τον επανασχεδιασμό του αναπτυξιακού μοντέλου της Κύπρου ώστε να αποκτήσουμε μια έξυπνη, βιώσιμη και ανθεκτική οικονομία, με βάθος και διάρκεια. Αυτό περιλαμβάνει στήριξη της κυπριακής μεταποιητικής βιομηχανίας και της αγροτικής παραγωγής σε συνδυασμό με μια δραστική επενδυτική στροφή στον τομέα της Έρευνας και της Καινοτομίας και προσέλκυση εταιριών υψηλής τεχνολογίας. Μια οικονομία που να παράγει ποιοτικές θέσεις εργασίες και να στηρίζει ένα πρωτοποριακό κοινωνικό κράτος με έμφαση στους νέους και τα νέα ζευγάρια. Για προστασία των εργαζομένων, που παράγουν τον πλούτο και κινούν την οικονομία, με νομοθετική κατοχύρωση κατώτατου μισθού, προστασία των συλλογικών συμβάσεων και διασφάλιση -ξανά- της αργίας της Κυριακής.
Η Κύπρος χρειάζεται πραγματική και προοδευτική αλλαγή. Ανανέωση σε πολιτικές, πρόσωπα και νοοτροπίες. Μεγάλες μεταρρυθμιστικές τομές στο κράτος, την υγεία και την παιδεία. Πραγματικό διαχωρισμό Εκκλησίας-Κράτους και κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων όλων των πολιτών. Προώθηση της ισοτιμίας των φύλων, αρχίζοντας με τη σύνθεση ενός υπουργικού συμβουλίου με έμφυλη ισορροπία. Καταπολέμηση της διαφθοράς και της διαπλοκής, εμφυσώντας ένα νέο πνεύμα διακυβέρνησης με διαφάνεια σε όλα τα επίπεδα.
Ο Νίκος Αναστασιάδης και ο Νικόλας Παπαδόπουλος δεν μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε αυτά τα μεγάλα διακυβεύματα, γιατί αποτελούν παραλλαγές του ίδιου κλειστού συντηρητικού κατεστημένου της κυπριακής ελίτ. Στο Κυπριακό, οι πολιτικές τους οδηγούν -από διαφορετικό δρόμο- στη στασιμότητα, τη μη λύση και την παγίωση της διχοτόμησης. Στην οικονομία, εκπροσωπούν την ίδια οικονομική συνταγή που εξυπηρετούν τους λίγους και προνομιούχους. Πρωτοφανής και θλιβερή εξέλιξη συνιστά και το γεγονός ότι δηλώνουν έτοιμοι να συνομιλήσουν με το ΕΛΑΜ, το παράρτημα της Χρυσής Αυγής στην Κύπρο, κάτι που συνιστά πρόκληση για την Ιστορία και το λαό της Κύπρου.
Για αυτό βρίσκομαι ενώπιον της κρίσης των πολιτών της Κύπρου και καταθέτω ένα ρεαλιστικό και προοδευτικό Πρόγραμμα Διακυβέρνησης. Για να αρχίσουμε να γράφουμε τη σελίδα της επανένωσης, της ειρήνης, της προόδου και του εκσυγχρονισμού στην κυπριακή Ιστορία. Για να ξημερώσει επιτέλους ο 21ος αιώνας για την Κύπρο.