Οι κοινωνικές διαστάσεις της οικονομικής κρίσης αυξάνουν δραματικά το ενδεχόμενο-λόγω και της αβεβαιότητας στην εκλογή ΠτΔ- να οδηγηθεί η χώρα σε εθνικές περιπέτειες που ανεξαρτήτως των προθέσεων του πολιτικού συστήματος θα επιταχύνουν τις διαδικασίες για την ανασύνθεση του πολιτικού σκηνικού. Παρόμοιες συνθήκες, τηρουμένων πάντα των αναλογιών, θα συναντήσουμε κάνοντας μια ιστορική αναδρομή στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία ερχόμενος σε ρήξη με το συντηρητικό παρελθόν του, ενώ ο Ανδρέας Παπανδρέου «έστηνε» στο ραντεβού την Ένωση Κέντρου πηγαίνοντας στο «ραντεβού με την ιστορία»
Προφανώς η βιαιότητα των μέτρων που ελήφθησαν ώστε να υπάρξει σύγκλιση με την αυστηρή δημοσιονομική προσαρμογή που ζητούσαν οι δανειστές μας, φόρτισαν αρνητικά το πολιτικό κλίμα αλλάζοντας τις ισορροπίες στη σχέση της κοινωνίας με τους πολιτικούς. Εν ολίγοις οι πολίτες απέδωσαν δόλο στον πολιτικό κόσμο και τον έκριναν ένοχο με αναδρομική ισχύ. Κάπως έτσι γράφεται ο επίλογος της μεταπολίτευσης, ή αν θέλετε το τέλος μιας εποχής, στην οποία κυριάρχησε η σφοδρή πολιτική σύγκρουση δύο παρατάξεων που σήμερα συγκυβερνούν και εκ των πραγμάτων καλούνται να κλείσουν την αυλαία. Μπορεί η κυβερνητική συμπόρευση να φαίνεται ως τραγική ειρωνεία- πολλώ δε μάλλον η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ που άνοιξαν την αυλαία της μεταπολίτευσης να τη κλείνουν- αλλά το υπό διαμόρφωση πολιτικό περιβάλλον ανεξάρτητα από την εκλογή Προέδρου, φέρνει πιο κοντά το αναπόφευκτο.
Είναι ένα πιθανό σενάριο- μέσα στα πολλά που κυκλοφορούν αυτό το διάστημα- με το οποίο κανένα από τα δύο κόμματα δεν ασχολείται σοβαρά. Διαφορετικά θα έβλεπαν το οφθαλμοφανές κενό στον ενδιάμεσο κοινωνικό χώρο που την τελευταία πενταετία διευρύνθηκε και απέκτησε πολιτικά χαρακτηριστικά. Κι ενώ θα ανέμενε κανείς τα εκλογικό αποτέλεσμα του 2012 να απελευθερώσει τα κόμματα εξουσίας από τα δεσμά του παρελθόντος τους, τα βλέπουμε να τρέχουν πίσω από τις εξελίξεις ακολουθώντας μεθόδους και πρακτικές που παραπέμπουν σε εποχές που οι πολίτες- είτε γιατί δεν έζησαν είτε πάλι γιατί έζησαν και δεν θέλουν να τις θυμούνται- έχουν αφήσει πίσω τους. Ο δικομματισμός που έγραψε ιστορία, περνάει στην ιστορία. Έτσι απλά.
Κι αν για τη Νέα Δημοκρατία υπάρχουν τα περιθώρια προσαρμογής στη νέα πολιτική πραγματικότητα, για το ΠΑΣΟΚ οι αποστάσεις που το χωρίζουν από τις κοινωνικές δυνάμεις του Κέντρου- οι οποίες ολοένα και αυξάνονται- ενισχύει τις προσπάθειες διείσδυσης του ΣΥΡΙΖΑ στη μεγάλη δεξαμενή των κεντρώων ψηφοφόρων, καθιστώντας μάταιη την όποια προσπάθεια προσαρμογής στο νέο πολιτικό σκηνικό.
Ωστόσο η «κεντρώα κληρονομιά» που αφήνει το ΠΑΣΟΚ- ο πατριωτισμός, η κοινωνική ευαισθησία και η προσήλωση στα αστικά ιδεώδη- υπό την έννοια ότι βρίσκεται πλησιέστερα στον κοινωνικό φιλελευθερισμό παρά στον αριστερό ριζοσπαστισμό του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει διεκδικήσιμη από τη Νέα Δημοκρατία. Πάντα, όμως, υπό την προϋπόθεση ότι θα σταματήσει να... αλληθωρίζει δεξιά και με αποφασιστικότητα θα στραφεί στον κεντρώο χώρο μέσα από τον οποίον εκφράζονται οι μικρομεσαίοι και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα.
Σε κάθε περίπτωση η Ελλάδα χρειάζεται μια μεγάλη κεντρώα παράταξη με κοινωνικές ευαισθησίες προκειμένου να ξαναβρεί τις ισορροπίες της, την αίσθηση του μέτρου και ένα πλαίσιο συναίνεσης και πολιτικής συνεννόησης. Η ελληνική κοινωνία δεν αντέχει σ' ένα νέο διχασμό και κυρίως δεν προτίθεται να χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι σε μια σύγκρουση από την οποία θα βγει ζημιωμένη. Αν αυτό δεν γίνει αντιληπτό από τις αστικές δημοκρατικές δυνάμεις, τότε ο επίλογος θα γραφεί ερήμην τους και με τρόπο που θα αδικεί την προσφορά τους. Η δραματοποίηση των διλημμάτων που μοιραία θα συνοδεύσουν την προεδρική εκλογή δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Ας ευχηθούμε ότι όλα όσα θα γίνουν το αμέσως προσεχές διάστημα θα συμβάλλουν στη διαμόρφωση ενός εθνικού πλαισίου πολιτικής συνεννόησης προκειμένου να σταματήσει ο κατήφορος και να οδηγηθούμε ομαλά στη νέα εποχή.