Στον Χάρυ Τρούμαν αποδίδεται η φράση: «Όταν έχεις δίκιο κανείς δεν το θυμάται. Όταν έχεις άδικο, κανείς δεν το ξεχνά». Άραγε, η παρούσα κυβέρνηση αισθάνεται, στο τελευταίο ως σήμερα μέρος του νομοθετικού δράματος για το 2016, ότι έχει δίκιο ή άδικο; Μάλλον ορθότερα, πότε είχε δίκιο; Το 2014 ως αντιπολίτευση, το 2015 στην πρώτη της θητεία ή σήμερα στη δεύτερη θητεία της μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2016; Και η στάση των Ευρωπαίων πώς αιτιολογείται;
Το τελευταίο μέρος του νομοθετικού δράματος για την αξιολόγηση περιέχει 7.500 σελίδες! Επαναλαμβάνω, 7.500 σελίδες. Ναι, 7.500 σελίδες. Και δεν είναι καν ο κ. Χρυσοχοΐδης στη σημερινή Βουλή ώστε να απενοχοποιήσει το γεγονός ότι δεν θα τις διάβαζε ποτέ, αλλά θα τις υπερψήφιζε σίγουρα. Και με αμφιλεγόμενη κατ' εμέ τροπολογία σχετικά με τον περιβόητο «κόφτη», τον Αυτόματο Μηχανισμό Δημοσιονομικής Προσαρμογής Προϋπολογισμού. Και χωρίς καν να γνωρίζουμε εάν και πώς θα συμμετέχει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο πρόγραμμα. Και χωρίς να ξέρουμε εάν συμφωνεί η παλιά Τρόικα, μετά Κουαρτέτο ή αλλιώς και Θεσμοί. Και χωρίς να γνωρίζουμε σε τι ακριβώς θα συμφωνήσουν στις 24 Μαΐου 2016 στο ήδη γνωστό ως Eurogroup του Αυτοεξαγνισμού του ΣΥΡΙΖΑ. Και χωρίς να έχουν συνειδητοποιήσει ακόμα οι πολίτες το φορολογικό και το ασφαλιστικό που πρόσφατα ψηφίστηκε∙ λαίλαπα για τα κατώτερα και τα μεσαία κοινωνικά στρώματα. Και την ίδια ώρα εκπρόσωπος της Αντιπολίτευσης να αναρωτιέται φωναχτά «γιατί εμάς μας έβαλε (η Τρόικα) να μειώσουμε τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών το 2014 και τώρα δέχεται να αυξηθούν πάλι;». Ειρήσθω εν παρόδω, ο συγκεκριμένος σίγουρα δεν μπορεί να διαχειριστεί τη ψυχολογική εξάρτησή του στην έκθεση στα μέσα.
Στα -αδιανόητα πολλά για σύγχρονη χώρα του 21ου αιώνα- επτά χρόνια κρίσης ζούμε ιστορικές στιγμές. Όπου ό,τι μέτρο ανά καιρό είχε γραφτεί στον τύπο (και δεν είχε ψηφιστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις) είναι έτοιμο να έρθει στο σύνολό του τώρα. Και μάλιστα εν μέσω πανηγυρισμών. Κι όμως, παρόλα αυτά, είναι η πρώτη φορά που έχουμε τόσα πολλά αναπάντητα ερωτήματα. Και που ούτε ο ελληνικός τύπος, ούτε πολύ περισσότερο ο ευρωπαϊκός τα απαντάει. Είναι εντυπωσιακό ειλικρινά: λες και το οικονομικό πρόβλημα της Ελλάδας, μοναδικά άλυτο στην παγκόσμια ιστορία, ήρθε να μεταμφιεστεί σε αμιγώς πολιτικό και να αντιμετωπιστεί με τον τρόπο που αντιμετωπίζονται δισεπίλυτα εθνικά ή άλλα, αμιγώς πολιτικά, προβλήματα: να μετατίθεται χρονικά.
Ας όψονται οι αναλύσεις, οι ανθρωποώρες, τα πολιτικά παιχνίδια, οι ατέλειωτες ώρες αγωνίας. Τελικά γίνεται να ψηφιστούν αυτά που πριν λίγους μήνες ήταν αδιανόητα, γίνεται να πάρουμε δόση (πόσο με ενοχλεί αισθητικά αυτή η φράση, αλλά πόσο σωστή είναι ταυτόχρονα) χωρίς ΔΝΤ, γίνεται στο όνομα της Αριστεράς και της Προόδου να ψηφιστούν μέτρα που η Δεξιά και η Συντήρηση δεν μπορούσε να ψηφίσει. Κοινός παρονομαστής: τα εγκλήματα που έχουν συντελεστεί στο όνομα της οικονομίας εις βάρος των Ελλήνων πολιτών. Πολλά καλά συνοδεύουν τα μέτρα που προέκυψαν από τα μνημόνια, είναι αλήθεια, αλλά δεν παύουν να υπερτερούν συντριπτικά τα εγκλήματα. Απόρροια ενός αδύναμου εγχώριου πολιτικού συστήματος που αφενός αδυνατεί να υλοποιήσει τα όποια σωστά, αφετέρου δε μπορεί να αρθρώσει πειστική εναλλακτική πρόταση. Και πολλά, πλέον τα παράπλευρα θύματα ενός άυλου πολέμου. Πολλές οι παράπλευρες απώλειες.
Το τελευταίο μέρος του νομοθετικού δράματος για την αξιολόγηση περιέχει 7.500 σελίδες! Επαναλαμβάνω, 7.500 σελίδες. Ναι, 7.500 σελίδες.
Ως δια μαγείας ελάχιστοι μιλούν γι' αυτές. Η ταχύτητα της πληροφορίας αδυνατίζει την Ειδομένη και το Ελληνικό. Αδυνατίζει τις φτωχογειτονιές, την κατάρρευση του συστήματος υγείας, τα λουκέτα στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Αδυνατίζει τον οικονομικό πόλεμο. Αλλά καταφέρνει να μεγαλώνει τον εκνευρισμό. Έτσι η λέξη ψυχραιμία παίρνει καθημερινά μυθικές διαστάσεις. Όλοι πρέπει να την κρατήσουμε, όλοι δυσκολευόμαστε να τη διατηρήσουμε.
Τα δεδομένα απλά: όποιος είχε και έχει κάποιας μορφής ρευστότητα θα επιβιώσει, όποιος έχει φίλους - φίλες θα επιβιώσει, κι όποιος κάνει μια ανακάλυψη διαδικτυακής μορφής θα επιβιώσει. Όλοι οι άλλοι βοήθειά τους. Δεν είναι ο Έλληνας πολίτης στο επίκεντρο. Και μακάρι σε ορισμένες περιπτώσεις να είναι το κράτος. Διότι κι αυτό πλέον μοιάζει να μην είναι σίγουρο.
Κι όλα αυτά σε μια περίοδο που η Ευρώπη βράζει. Στη Μεγάλη Βρετανία δημοψήφισμα, στην Ισπανία -πάλι- εκλογές, στη Γαλλία ταραχές. Σε όλα αυτά, εάν αναρωτιέται κανείς γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε τόσο μεγάλη στροφή υιοθετώντας αυτά που ξόρκιζε ή γιατί οι Ευρωπαίοι Σύμμαχοι μας σήμερα φαίνεται σαν να έχουν άλλη στάση απ' αυτή που είχαν πρόπερσι ή πέρσι, ή γιατί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος δεν παραδέχονται αυτό που βλέπουν σχεδόν όλοι, ότι δηλαδή τα νούμερα δε βγαίνουν η απάντηση είναι απλή: είναι η Πολιτική Ηλίθιε!