Η Ε.Ε. Αντιμετωπίζει αυτή την περίοδο μια δίχως προηγούμενο μαζική εισροή από πρόσφυγες του πολέμου και μετανάστες από την Αφρική και την Ασία. Η Ελλάδα και η Ιταλία, σαν πρώτα σημεία εισόδου, βρίσκονται αντιμέτωπες με καταστάσεις πρωτόγνωρες, που μόνο με με την εποχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου μπορούν να συγκριθούν. Και οι δύο αυτές χώρες ανησυχούν για την κοινωνικοοικονομική επίδραση που μπορεί να έχει αυτή η κατάσταση.
Μετά από καθυστέρηση και αντιτιθέμενες απόψεις, η Ε.Ε. καταρτίζει ένα σχέδιο που θα προσφέρει προστασία και καταφύγιο στους πρόσφυγες που «χτυπούν την πόρτα της», και δικαίως. Εξάλλου, η Ευρώπη ιστορικά αποχαιρετούσε τα παιδιά της που μετανάστευαν και καλωσόριζε τους νέους μετανάστες που ερχόντουσαν στο έδαφός της. Σήμερα, καθώς η Ευρώπη αντιμετωπίζει τη μαζική εισροή ανθρώπων και ταυτόχρονα χιλιάδες ζωές χάνονται στη θάλασσα, είναι ώρα για γρήγορη δράση, με σκοπό να δοθεί η ευκαιρία για μια καλύτερη ζωή σε αυτούς που το έχουν ανάγκη, αλλά και να αντιμετωπιστεί αυτή η τραγωδία στη ρίζα της.
Αλλά ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι που ρισκάρουν τη ζωή τους με κάθε κόστος και κολυμπούν στη θάλασσα του Αιγαίου, κυριολεκτικά φτάνοντας τη ζωή τους στα όρια, ή καταλήγουν στις ακτές της Σικελίας στοιβαγμένοι σαν εμπόρευμα σε πλοία που βουλιάζουν;
Πέρασα αρκετές μέρες σε προσωρινούς καταυλισμούς προσφύγων στην Αθήνα, όπου ορδές ανθρώπων από τη Συρία, το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπαγκλαντές είχαν καταφτάσει από τα νησιά, και περίμεναν για ένα πολύτιμο εισιτήριο που θα τους οδηγήσει πιο Βόρεια. Παρότι περίμενα να αντιμετωπίσω απελπισμένα πρόσωπα ή ανθρώπους που έχουν χάσει κάθε ελπίδα, συνάντησα την ελπίδα, την αποφασιστικότητα, την πειθαρχία, την καλοσύνη και πολλά χαμόγελα. Συναντήθηκα με οικογένειες που κοιτάζουν μόνο μπροστά, έχοντας αφήσει τις αναμνήσεις του πολέμου και του τρόμου πίσω τους, και ψάχνουν για μια καλύτερη ζωή με μεγάλη αποφασιστικότητα.
Οι πιο πολλοί από αυτούς ταξιδεύουν για πάνω από μήνα, έχουν πάρει αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία, βάρκες, περπατώντας ή κολυμπώντας...Μερικοί μου είπαν πως ταξίδεψαν ακόμα και στη ράχη αλόγων. Δοκίμασαν όλους τους πιθανούς τρόπους, μαζί με τα παιδιά τους, κάθε ηλικίας. Η ελπίδα που έχουν είναι να φτάσουν στη Γερμανία, τον πιο «δημοφιλή» προορισμό, τουλάχιστον για αυτούς που συνομίλησα. Μαζί τους έχουν μόνο μερικές τσάντες αλλά οι καρδές τους είναι γεμάτες ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο. Δε μπορώ καν να εκφράσω πως ένιωσα όταν κατάλαβα πόσο ευγενικοί, ευγνώμονες και ζεστοί είναι αυτοί οι άνθρωποι. Τους περίμενα να είναι απογοητευμένοι και θυμωμένοι. Αντίθετα, έχουν επιλέξει να είναι θετικοί και αισιόδοξοι. Μου πρόσφεραν μάλιστα ό,τι είχαν πάνω τους, ζεστό τσάι ή υγρά χαρτομάντηλα.
Οι πιο πολλοί κάτοικοι στις περιοχές των καταυλισμών είναι πολύ στοργικοί απέναντί τους και τους φέρνουν φαγητό, ρούχα, και ό,τι άλλο μπορούν να προσφέρουν για να τους κάνουν να νιώσουν πιο άνετα. Υπάρχουν κι άλλοι, βέβαια, που είναι θυμωμένοι και νευριασμένοι όταν βλέπουν τη γειτονιά τους να μετατρέπεται σε βρώμικη κατασκήνωση.
Ελπίζω πως οι εικόνες που μοιράζομαι μαζί σας θα αναδείξουν ότι πέρα από τους αριθμούς και τα εθνικιστικά «εγώ» , πρέπει να σταματήσουμε για ένα λεπτό, και να δούμε τα πρόσωπά τους. Είναι άνθρωποι σαν εμάς, που τους έτυχε να γεννηθούν στη «λάθος» μέρος τη «λάθος» στιγμή. Αξίζουν ένα καλύτερο μέλλον, όπως όλοι μας, και δεν μπορώ να τους κατηγορήσω που προσπαθούν. Αντιθέτως, τους θαυμάζω υπερβολικά.
Οι φωτογραφίες που ακολουθούν έχουν ημερομηνία 11, 12 και 14 Σεπτεμβρίου στην Πλατεία Βικτωρίας στο κέντρο της Αθήνας.