Ακούγοντας το περιβόητο διάγγελμα Τσίπρα, μετά την «εκπληκτική» συμφωνία του Eurogroup της 15ης Ιουνίου και προσπαθώντας να κατανοήσω σε ποια συμφωνία ακριβώς αναφέρεται ο πρωθυπουργός, καθώς αυτή για την οποία μιλούσε μάλλον ήταν κάποια άλλη, αναρωτήθηκα πόσες άραγε φορές στο πολιτικό του παρελθόν αυτός ο άνθρωπος έχει αναγκαστεί να δώσει μία πλήρως διαφορετική εικόνα από την πραγματική, προκειμένου να επιτύχει τους προσωπικούς σκοπούς του, που δεν είναι άλλοι από τη διατήρηση της εξουσίας.
Δεν ξέρω αν το να αυτοαναγορεύεσαι σε «δικαιωμένο», επειδή «δεν πήρες ό,τι σου έδιναν πριν τρεις εβδομάδες», αμέσως μετά τις φοβερές δηλώσεις Σόιμπλε περί ανάγκης επικοινωνιακής διαχείρισης εκ μέρους της ελληνικής κυβέρνησης, είναι χειρότερο από το να μιλάς για μνημονιακές πολιτικές που σκοτώνουν την κοινωνία και την οικονομία, προκειμένου να καταλάβεις την εξουσία και, όταν αυτό πραγματοποιείται, να υπογράφεις δύο ακόμη πιο σκληρά μνημόνια. Αυτή ήταν, όμως, μονάχα η κορυφή ενός παγόβουνου πολιτικής διαδρομής, γεμάτης τέτοιου είδους...«ανακολουθιών».
Από την ένταξη στην ΚΝΕ και απένταξη μέσα σε τρία χρόνια, από την ιλιγγιώδη άνοδό του στην κομματική ιεραρχία, από τη σύγκρουση ακόμα και με όσους όχι απλά τον στήριξαν, αλλά ουσιαστικά τον ανέδειξαν, από την αποκαθήλωση κάθε πιθανού εσωτερικού πιστεύω, προκειμένου να διατηρηθεί η καρέκλα, από κάθε μικρή πολιτική λεπτομέρεια που κρίνει καθένα μας, αλλά κυρίως όσους κυβερνούν, ο κάποτε «cool Αλέξης» μετετράπη σε ένα αδηφάγο και μανιακό εξουσιολάγνο, που δεν θα δίσταζε μπροστά σε οτιδήποτε θα μπορούσε να τον καθαιρέσει.
Είναι ο ίδιος άνθρωπος που, ως νεοεκλεγείς αρχηγός του Συνασπισμού, κατά τη διάρκεια των επεισοδίων στην Αθήνα, με αφορμή το θάνατο του 16χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου, τον Δεκέμβριο του 2008, έφτασε στο σημείο, όχι μονάχα να καταλογίζει «πολιτικές ευθύνες» για τον χαμό του εφήβου, στην κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά να ζητά και την κατάργηση των ΜΑΤ, αλλά και τον ... αφοπλισμό της Αστυνομίας. Άραγε, συνεχίζει να έχει τα ίδια αιτήματα; Είναι ο ίδιος άνθρωπος που χαρακτήριζε «παραδοξότητες» την αποχώρηση επιφανών στελεχών του κόμματός του, που τον χαρακτήριζαν λαϊκιστή και νεοπασόκο και είναι ο ίδιος άνθρωπος που χαρακτήρισε «ειρηνική επανάσταση» το 16,8% του Μαΐου του 2012 και το 26,9% του Ιουνίου στις διπλές εκλογές.
Αν κάτι θα έπρεπε να μας προβληματίσει στις μετά Eurogroup δηλώσεις, είναι αυτό το «δεν βαριέσαι, τι να πει κι ο Τσίπρας».
Αυτός ο χαρακτηρισμός είναι που καταδεικνύει και τον αμοραλισμό του: σε όλη του τη μικρή πολιτική ιστορία, με μοναδικό σκοπό την κατάλυση της εξουσίας, διατηρεί τα δήθεν αριστερά επαναστατικά χαρακτηριστικά του στρογγυλεύοντας, όμως, με το πέρασμα του χρόνου κάθε ακραία θέση του κόμματός του, προκειμένου να γίνει αρεστός στο κομμάτι του κέντρου που συνήθως εκλέγει κυβερνήσεις. Δηλωμένος άθεος, κάνει συστηματικές εμφανίσεις σε εκκλησιαστικά δρώμενα, γνωρίζοντας πως η Εκκλησία, ακόμα κι αν δεν την πιστεύουμε, βοηθά. Η μικρή μεταστροφή έρχεται το Σεπτέμβριο του 2014, όπου εμφανίζεται στη ΔΕΘ και παρουσιάζει ένα δήθεν αριστερό και μετριοπαθές σενάριο ανάκαμψης της οικονομίας, με διαπραγμάτευση του χρέους και μία δέσμη πολιτικών και οικονομικών μέτρων κοστολογούμενων στα περίπου 27 δισεκατομμύρια ευρώ! Η ολική, όμως μεταστροφή έρχεται μετά την κατάληψη του εξουσιστικού θώκου: από το σκίσιμο των μνημονίων, από την κατάργησή του με ένα άρθρο και έναν νόμο, από το δημοψήφισμα του στεντόρειου όχι, στην υποταγή, την οπισθοχώρηση και την κάθοδο από τα κάγκελα. Γνώμονας και πάλι ένας: Η διατήρηση στην εξουσία.
Η ερώτηση, όμως, που τίθεται είναι απλή: Οι εκλογές δεν είναι εκείνες που κρίνουν τις πράξεις των κυβερνώντων; Δεν κρίθηκε; Οι αντιδράσεις του κόσμου δεν είναι εκείνες που καθορίζουν μερικές φορές τις εξελίξεις; Αφού δεν υπάρχουν αντιδράσεις, γιατί να νιώσει ότι πρέπει κάτι να αλλάξει; Όσον αφορά στις εκλογές, αυτές, όπως όλοι γνωρίζουμε, διεξήχθησαν τον Σεπτέμβριο του 2015, εννιά μήνες μετά τον εκλογικό του θρίαμβο, με τις δυνάμεις του συσπειρωμένες και χωρίς τα αιματηρά μέτρα του μνημονίου να έχουν πάρει σάρκα και οστά. Οι μηδαμινές αντιδράσεις του κόσμου προφανώς οφείλονται στην «κούραση» όχι απλά των μέτρων του μνημονίου, αλλά στην κούραση από τις κούφιες υποσχέσεις, με προεξάρχοντα τον σημερινό πρωθυπουργό.
Αν κάτι θα έπρεπε να μας προβληματίσει στις μετά Eurogroup δηλώσεις, είναι αυτό το «δεν βαριέσαι, τι να πει κι ο Τσίπρας». Όχι, επιτέλους, αυτό πρέπει κάπου να σταματήσει. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε να δικαιολογούμε αυτή την ανήθικη πολιτική πρακτική της ισοπέδωσης των πάντων και της απόλυτης μεταστροφής, στο βωμό της εξουσίας. Ας θυσίασε τα πάντα για την καρέκλα. Τουλάχιστον να μη θυσιάσει τη λογική μας.