Τα τελευταία δραματικά χρόνια της κοινωνικό-οικονομικής κρίσης, καταρρίφθηκαν μύθοι, σιλό, άλλοθι, ακόμη και δήθεν ιδεολογικά πλεονεκτήματα και επιτέλους μπορέσαμε - σίγουρα όχι όλοι - να επαναπροσδιορίσουμε έννοιες και αξίες, χαράζοντας ένα νέο μονοπάτι για να προχωρήσουμε μπροστά.
Αντιληφθήκαμε - εξίσου όχι όλοι - ότι τις λύσεις δε μπορούμε να τις περιμένουμε από άλλους, αφού πλέον είναι ξεκάθαρο ότι οι «ηγέτες» που είχαμε - και έχουμε - δεν έχουν την δυνατότητα να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις των καιρών αλλά και στις προσδοκίες που έχουμε, όταν το μόνο που τους νοιάζει, ακόμη και σήμερα, είναι οι τίτλοι, οι καρέκλες και η διαχείριση περιοριστικών συμφερόντων.
Μέσα στην τεράστια απογοήτευση, θλίψη και οργή, καταλάβαμε με τον πλέον σκληρό τρόπο ότι για να τα καταφέρουμε και να ξαναβρούμε τον δρόμο της ουσιαστικής ανάπτυξης και ευημερίας (και όχι πλασματικής όπως ζήσαμε τις τελευταίες δεκαετίες), θα πρέπει να χτίσουμε μόνοι μας προοπτικές, να σφυρηλατήσουμε λύσεις, χρήσιμες και εποικοδομητικές, βασισμένοι αποκλειστικά στα ταλέντα, τις δυνατότητες και την ακόμη και σήμερα, αναξιοποίητη δύναμη της συνεργασίας.
Τελικά, συνειδητοποιήσαμε ότι ο τόπος μας έχει ένα μοναδικό συγκριτικό πλεονέκτημα, τους ανθρώπους του. Είναι τόσα τα παραδείγματα όσων δεν το έβαλαν κάτω, και μέσα από την δημιουργικότητα, την εργατικότητα, το μεράκι, τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά τους, απέδειξαν ότι τίποτα δεν έχει χαθεί στην Ελλάδα.
Η διεθνής κοινότητα έχει αναγνωρίσει πολλαπλές φορές στα πολύπλευρα ταλέντα και δυνατότητες των Ελλήνων το πιο δυνατό μας «εργαλείο», μέσα από απτά παραδείγματα τα οποία και αποτελούν έμπνευση για πολλούς.
Την ίδια στιγμή όμως η υποτιθέμενη ηγεσία της χώρας μας και οι διαμορφωτές των όποιων τάσεων αντί να αναδεικνύουν, να καλλιεργούν, και να στηρίζουν με όλα τα εφόδια που χρειάζεται, αυτά τα ταλέντα και τις δυνατότητες, τα περιορίζουν με αδιανότητους τρόπους και αγκυλώσεις, ενώ συνεχίζουν να καλλιεργούν την μετριότητα, ενοχοποιώντας την αριστεία.
Την ώρα που η Ελλάδα χρειάζεται σε κάθε πεδίο της κοινωνίας μας τους καλύτερους, τους αποδεδειγμένα χρήσιμους και ικανούς, εμείς επιλέγουμε τον πιο φτηνό συνεργάτη και όχι τον πιο αξιόπιστο, εμπιστευόμαστε τον πολιτικό με την μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα και όχι αυτόν που μπορεί να δημιουργήσει χρήσιμες λύσεις και ακολουθούμε τον λαϊκιστή με το πιο εύκολο και βολικό ψέμα και όχι αυτόν που θα μας πει τεκμηριωμένες αλήθειες.
Δυστυχώς, αν και τα μαθήματα που αντλήσαμε από την κρίση αυτή ήταν πολλά και εξαιρετικά επίπονα, όσο επιλέγουμε συνειδητά να μην επενδύουμε στην παιδεία, στην αριστεία και την αξιοπιστία και να αφήνουμε να διαιωνίζεται η γνωστή καταστροφική αντίληψη της ήσσονος προσπάθειας, το νεοελληνικό «εγώ» και οι προσχηματικές δικαιολογίες του «ελληνάρα» που τα ξέρει όλα και ποτέ δεν φταίει για τίποτα... η όποια προσπάθεια για ουσιαστική ανάπτυξη είναι καταδικασμένη να αποτύχει.
Στο χέρι μας είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι η κάθε ευκαιρία πρέπει να διεκδικηθεί μέσα από τα ταλέντα, τις ικανότητες, τον δυναμισμό και το πνεύμα συνεργασίας του καθενός. Όλες τις άλλες εύκολες λύσεις, οφείλουμε επιτέλους να τις προσπεράσουμε.