Στην Παγκόσμια Ιστορία, μου είναι άγνωστη η περίπτωση άλλου Λαού πέραν του Δωδεκανησιακού, που να κατάφερε μετά από 7 περίπου αιώνες κάτω από ξένους κατακτητές, όχι απλώς να διατηρήσει τη γλώσσα και τη θρησκεία του, αλλά κυρίως να κρατήσει αλώβητη την Εθνική του συνείδηση.
Φέτος, στις 7 Μαρτίου συμπληρώνονται 70 χρόνια από την ιερή εκείνη ημερομηνία που οι Δωδεκανήσιοι έγιναν πλέον και τυπικώς, διότι ουσιαστικώς ήταν πάντα, Έλληνες υπήκοοι.
Η Βουλή των Ελλήνων, για δεύτερη χρονιά τιμά την ημέρα αυτή με ειδική εκδήλωση , στην οποία θα παραστεί ο πρώτος πολίτης της χώρας και στην οποία έχουν προσκληθεί οι αρχηγοί όλων των κομμάτων.
Αυτά είναι τα καλά νέα. Θα με ερωτήσετε, υπάρχουν και κακά; Δυστυχώς υπάρχουν και είναι πολύ κακά νέα.
Ακούστε λοιπόν. Η Δωδεκάνησος, για πρώτη φορά μετά την απελευθέρωση, έχει βρεθεί σε τόσο τραγική κατάσταση. Η οικονομική κρίση που ταλανίζει την χώρα για εφτά χρόνια τώρα, είναι πολύ πιο δυσβάσταχτη για τα νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου, αφού τα λιμνάζοντα προβλήματα της νησιωτικότητας, πολλαπλασίασαν για τα νησιά τις δυσκολίες που περνάει η υπόλοιπη χώρα με την κρίση. Νησιά που είχαν καθημερινή αεροπορική σύνδεση με την Αθήνα, τον τελευταίο χρόνο είδαν την επικοινωνία τους με την πρωτεύουσα της χώρας να περιορίζεται στο ένα τρίτο. Το ίδιο ισχύει και με την ακτοπλοϊκή επικοινωνία, ενώ ταυτοχρόνως το κόστος μεταφοράς, αντί να μειώνεται αυξάνεται διαρκώς. Τι σημαίνει αυτό; Ακριβότερη βενζίνη, ακριβότερα προϊόντα, ακριβότερο συνολικώς κόστος ζωής σε σχέση με την υπόλοιπη Ελλάδα.
Στα νησιά της Δωδεκανήσου δηλαδή, δεν φτάνει που βλέπουν όλοι οι μισθωτοί και συνταξιούχοι τους μισθούς και τις συντάξεις τους να εξανεμίζονται, την ίδια ώρα το κόστος ζωής εκτινάσσεται με απίστευτη δυσαναλογία σε σχέση με την Ηπειρωτική Ελλάδα. Ταυτοχρόνως, οι υπηρεσίες υγείας που έχουν φθάσει σε επίπεδο τραγικό σε όλη τη χώρα, στα νησιά ακολουθώντας την ίδια και χειρότερη πορεία, οδηγούν τους νησιώτες σε απόγνωση αφού σχεδόν δεν έχουν τρόπο διαφυγής. Γιατί; Διότι, ο πολίτης της Ηπειρωτικής Ελλάδας θα μετακινηθεί ως ασθενής με αυτοκίνητο, λεωφορείο, τρένο ή ασθενοφόρο και θα μεταβεί σε ένα νοσοκομείο που θα μπορεί να βοηθηθεί. Στα νησιά πως θα γίνει αυτό; Πώς θα πάει σε μεγάλο, πιο στελεχωμένο και εξοπλισμένο νοσοκομείο ο Κασιώτης, ο Πάτμιος, ο Νισύριος, κ.ο.κ ;
Δυστυχώς όμως, δεν είναι μόνο αυτά. Στη Δωδεκάνησο, μετά από χρόνια καθεστώτος μειωμένου συντελεστή ΦΠΑ, για πρώτη φορά, με ελάχιστες εξαιρέσεις καταργήθηκαν οι μειωμένοι συντελεστές ΦΠΑ από αυτούς που είχαν υποσχεθεί τα αντίθετα, με συνέπεια να προστεθεί άλλο ένα βάρος μέσα στην κρίση. Και μιλάμε για άνισο βάρος, διότι η αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ δεν έγινε αναλογικώς όπως στην υπόλοιπη Ελλάδα. Εδώ μιλάμε για αύξηση εντελώς ισοπεδωτική για την οικονομία των νησιών. Ενώ δηλαδή στην υπόλοιπη Ελλάδα είχαμε αύξηση ΦΠΑ σε επίπεδο 1%, στη Δωδεκάνησο είχαμε αύξηση της τάξεως του 7%. Το βάρος δηλαδή για τα νησιά σε σχέση με την Ηπειρωτική Ελλάδα είναι 30% βαρύτερο!
Μαζί με τα παραπάνω, τα νησιά μας έγιναν τα πρώτα θύματα της προσφυγικής κρίσης και σήμερα καθιερώνονται ως χώροι για hot spots και αναχωρησιακά κέντρα. Την ώρα που οι νησιώτες μας αναδεικνύουν έναν αλτρουισμό πρωτόγνωρο, το βραβείο της πολιτείας είναι η μετατροπή των νησιών τους σε φυλακές προσφύγων και μεταναστών, χωρίς μελέτη και χωρίς σχέδιο. Και λέω χωρίς σχέδιο, διότι ποιος σώφρων θα έκανε ποτέ στη τουριστική Κω hot spot και αναχωρησιακό κέντρο; Σκεφθείτε στην Ισπανία να έκαναν στην Μαγιόρκα τέτοια κέντρα.
Σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, ξύπνησε ο «καλός» γείτονας και τον τελευταίο χρόνο αποκαλύπτει, όχι πλέον μόνο με λόγια, αλλά και με έργα τις διαθέσεις του, σε ό,τι αφορά τα νησιά της Δωδεκανήσου. Επισκέψεις στα Ίμια, βολές στο Φαρμακονήσι, διαμαρτυρίες για τους αλεξιπτωτιστές στην Κω, πολλαπλασιασμός των παραβιάσεων του εναέριου και θαλάσσιου χώρου μας. Τι άλλο χρειάζεται για να πούμε ότι ποτέ άλλοτε μετά την απελευθέρωση δεν βρέθηκε σε τόσο τραγική κατάσταση η Δωδεκάνησος. Το πρόβλημα πλέον, λαμβάνει Εθνική διάσταση.
Η μητέρα - πατρίδα, μετά την ενσωμάτωση έδωσε κίνητρα ώστε οι κάτοικοι της Δωδεκανήσου να καταφέρουν την ανασυγκρότηση των νησιών. Οι Δωδεκανήσιοι με σκληρή εργασία και οξύτητα πνεύματος κατάφεραν όχι μόνο να πετύχουν την ανασυγκρότηση μιας περιοχής που μέχρι πριν από 70 χρόνια ανήκε διοικητικά στην Ιταλία, αλλά και να φέρουν ανάπτυξη διαβλέποντας ήδη από την δεκαετία του ΄70 την αξία του τουρισμού. Εκείνο όμως που δεν είδε η μητέρα-πατρίδα είναι ότι πέραν της ανάγκης να ανασυγκροτηθεί μια περιοχή λεηλατημένη από ξένους κατακτητές για 700 κοντά χρόνια, χρειάζονταν και εξειδικευμένες πολιτικές για την άμβλυνση των εμποδίων της νησιωτικότητας. Το πρόβλημα αυτό, δυστυχώς ποτέ δεν αντιμετωπίσθηκε με σχέδιο και στρατηγική. Σήμερα πια, πέρα από την οικονομική κρίση της χώρας, πέρα και από τα προβλήματα της νησιωτικότητας, προστέθηκαν και οι παράξενες και ανιστόρητες ορέξεις των «καλών» γειτόνων μας.
Τι θα πρέπει να γίνει; Μία είναι η απάντηση. Σύσταση Διακομματικής Επιτροπής που θα αναλάβει να φέρει εντός 12 μηνών προς ψήφιση Νόμο πλαίσιο που θα χαράσσει συγκεκριμένες στρατηγικές ανάπτυξης και οικονομικής θωράκισης της Δωδεκανήσου. Πολιτικές που θα επιλύουν οριστικώς και αμετακλήτως την επικοινωνία κάθε νησιού με το εθνικό κέντρο και τα υπόλοιπα νησιά σε ημερήσια βάση. Πολιτικές που θα διασφαλίζουν την παροχή των προϊόντων της δημόσιας διοίκησης εκεί που ζει κάθε νησιώτης και όχι μακριά του. Πολιτικές που θα δίδουν ιδιαίτερα και στοχευμένα κίνητρα για επενδύσεις στα νησιά. Πολιτικές που θα κατατείνουν να γίνει η Δωδεκάνησος αυτό που δεν διεκδικήσαμε ποτέ ως οφείλαμε. Τόπος φοροαπαλλαγών και χαμηλής φορολογίας για προσέλκυση επενδύσεων. Πολιτικές που θα διασφαλίζουν τουρισμό για ολόκληρο το χρόνο, ώστε να αυξηθεί το συνολικό εισόδημα (κάτι που μπορεί να γίνει εύκολα), έτσι ώστε η όποια χαμηλή φορολόγηση να υπερκαλύπτεται από την αύξηση της φορολογητέας ύλης.
Οι παραπάνω προτάσεις, υιοθετούμενες από την κυβέρνηση (την σημερινή και την αυριανή) και από όλα τα κόμματα, θα ήταν ο καλύτερος εορτασμός της επόμενης επετείου. Θα ήταν το καλύτερο όπλο, για να διεκδικήσουμε για τα νησιά μας από την Ε.Ε, αυτά που δεν διεκδικήσαμε όταν έγινε η είσοδος μας στη μεγάλη οικογένεια της Ευρώπης. Καλές λοιπόν οι παράτες και οι εορτασμοί, αλλά δεν φτάνουν για τα νησιά μας. Εκείνο που χρειάζεται, είναι διακομματικές πολιτικές. Καιρός εμείς οι νησιώτες να το αξιώσουμε και οι συμπατριώτες μας της ηπειρωτικής χώρας να το κατανοήσουν.