Η Ελλάδα θα ήταν μία εντελώς διαφορετική χώρα, αν το μόνο πρόβλημα της ήταν η χρόνια αδυναμία των πολιτών της να διακρίνουν το εκάστοτε παλιό από το εκάστοτε νέο.
Το ζήτημα είναι ότι εκτός από το παλιό και το νέο υπάρχει και το παλιό που εμφανίζεται ως νέο, με αποτέλεσμα να προκαλείται σύγχυση και τελικά επανεπιβεβαίωση των χειρότερων συλλογικών μας εθισμών που μας κρατάνε δέσμιους σε καθεστώς συνεχιζόμενης, συνολικής χρεοκοπίας.
Στο μεταπολιτευτικό πολιτικό σύστημα της χώρας, ένας τέτοιος εθισμός είναι η επιδίωξη των πολιτικών δυνάμεων, πολιτευτών και κομμάτων, να δημιουργήσουν «μεγάλες κοινωνικές συμμαχίες», «να μαζέψουν τον κόσμο». Να τον μαζέψουν πώς και σε ποια βάση; Όπως-όπως, στη βάση του εργαλειακού λαϊκισμού. Χωρίς σε βάθος διάλογο, χωρίς έκφραση και αντιπαραβολή πολιτικών σχεδιασμών, χωρίς αιχμές, χωρίς σπάσιμο αυγών, χωρίς στρατηγική στόχευση, με στρογγυλεμένες, εξισορροπητικές δηλώσεις ευρείας κατανάλωσης μέχρι να κατακτηθεί το έπαθλο της κρατικής εξουσίας. Μετά βλέπουμε.
Από τους τέσσερις διεκδικητές της προεδρίας της Ν.Δ. κανένας δεν έχει υιοθετήσει τόσο καθαρά τη γνωστή αυτή συνταγή όσο ο Απόστολος Τζιτζικώστας. Αναφέρεται συχνά στα 2 εκατομμύρια ψήφων που έχασε η Ν.Δ. από το 2004, μιλάει για την ανάγκη να τις ξανακερδίσει και δηλώνει ότι «πρέπει να ξανακάνουμε τη Ν.Δ. ελκυστική» σα να θέλει απλώς να ρεφάρει. Κάνει ό,τι θα έκανε δηλαδή και ένας τυπικός πολιτευτής της Μεταπολίτευσης. Επιδιώκει πρόχειρη συγκόλληση κοινωνικών δυνάμεων με σκοπό μια γρήγορη νίκη. Δεν θέλει να διαπαιδαγωγήσει τους ψηφοφόρους του στις σκληρές αλήθειες που αποκάλυψε η κρίση. Θέλει να τους γλυκάνει. Πολλά είναι τα στοιχεία της πολιτικής πόρευσης του κ. Τζιτζικώστα που εύκολα τον καθιστούν πιο παλιό κι απ΄το παλιό:
-Δηλώνει υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά έχει ταχθεί κατά της πώλησης του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης
-Τάσσεται υπέρ της δημιουργίας πλούτου, αλλά έχει διατηρήσει αποστάσεις από την επένδυση στις Σκουριές και ενώ το ΣτΕ έχει πολλαπλά αποφανθεί υπέρ της συνέχισής της
-Του φαίνεται ιερόσυλη η προεκλογική στρατηγική της Νέας Δημοκρατίας να επιδιώξει συγκυβέρνηση με τον μνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν είχε κανέναν ενδοιασμό, τον Φεβρουάριο, να στηρίξει ανοιχτά τον αντιμνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ της κίβδηλης διαπραγμάτευσης και του Γιάνη Βαρουφάκη.
-Καταγγέλλει «τα συστήματα» και τα «τζάκια», ενώ ο ίδιος είναι «τζάκι».
-Ισχυρίζεται ότι δέχεται «επιθέσεις» και «πόλεμο» εντός και εκτός Νέας Δημοκρατίας χωρίς να λέει από ποιους. Όταν, άλλωστε, τα βάζεις με ακατονόμαστους και εντυπώσεις δημιουργείς και δυσαρεστημένους δεν αφήνεις.
-Θα συμμετείχε σε debate, αλλά μόνο αν προσέλθουν όλοι οι συνυποψήφιοί του. Γιατί; Αν είσαι όντως το νέο, δεν χάνεις ευκαιρία να το διατρανώσεις με τη συμμετοχή σου σε όποιοv διάλογο. Δεν κρύβεσαι πίσω από όρους και ανούσιες προϋποθέσεις, όπως συνήθως κάνει το παλιό.
-Λέει ότι τολμάει να αφήσει τη ζεστασιά της θέσης του Περιφερειάρχη για να αναλάβει το - κατ' αυτόν - δυσκολότερο καθήκον της εξωκοινοβουλευτικής προεδρίας κόμματος, τη στιγμή που κάποιος άλλος θα εισπράττει πολιτική φθορά εντός Βουλής.
-Αποφεύγει να μιλήσει πολιτικά για τα κρίσιμα ζητήματα της χώρας, δεν μας λέει ποιες μεταρρυθμίσεις θεωρεί αναγκαίες, δεν μας λέει ποιους σκοπεύει να δυσαρεστήσει.
Σε ένα όμως ο κ. Τζιτζικώστας έχει απόλυτο δίκιο: ούτε η παράταξη ούτε η χώρα έχει χρόνο. Σίγουρα, δεν έχει χρόνο να επαναλάβει τα ίδια λάθη, δεν έχει την πολυτέλεια να μπερδέψει για ακόμη μία φορά το νέο με το παλιό που απλώς έκανε λίφτινγκ, δεν διαθέτει άλλα 40 χρόνια μιας άλλης μεταπολίτευσης για να μάθουμε ότι ο κ. Τζιτζικώστας είναι η επανάληψη του ίδιου αποτυχημένου μοντέλου πολιτικής πόρευσης που δεν θέλει και δεν μπορεί να αλλάξει τίποτα σε αυτή τη χώρα.