Εφόσον συνεχίζουμε να μην παράγουμε αρκετά, εφόσον συνεχίζουμε να μην στηρίζουμε τον πρωτογενή τομέα και την επιχειρηματικότητα, να μη νοιαζόμαστε για την δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, να μην έχουμε σχέδιο για την επόμενη μέρα, τότε μόνον δεινά μας παριμένουν.
Δεν υπάρχει σήμερα εθνικό σχέδιο οικονομικής ανασυγκρότησης (με τομείς προτεραιότητας, με εργαλεία στήριξης, με στόχους, με υπεύθυνη ενημέρωση των ενδιαφερομένων) και παρά τις υποσχέσεις, η γραφειοκρατία πνίγει κάθε ελπίδα. Οροι, πιστοποιητικά, άδειες, υπεύθυνες δηλώσεις, δημόσιες υπηρεσίες, ΟΤΑ, κοκ δημιουργούν ένα κλίμα αποθάρρυνσης των νέων επιχειρηματιών, ενώ οι παλαιότεροι προσπαθούν να επιβιώσουν, αν δεν έχουν βάλει ήδη λουκέτο.
Τί μένει; Οι εισαγωγές βεβαίως...Εισάγοντας τα πάντα, όπως κάναμε εδώ και δεκαετίες, όλοι ήταν ευχαριστημένοι: οι καταναλωτές έβρισκαν τα πάντα στα ράφια, οι τράπεζες δάνειζαν χωρίς όρια, οι εισαγωγείς θησαύριζαν και η κοινωνία συνήθιζε στην εξάρτηση, δηλ. στην κατανάλωση ξένων προϊόντων χωρίς να νοιάζεται για την επόμενη μέρα.
Η επόμενη μέρα, ήταν όμως αναμενόμενο να έρθει. Κι είναι δυσάρεστη, το απότομο ξύπνημα δεν είναι ποτέ ευχάριστο. Η κρίση αναδεικνύει όλες τις αδυναμίες μας. Πώς έχει λοιπόν το θέμα; Ο καθηγητής Κ. Γάτσιος αναφέρει χαρακατηριστικά τα εξής:
«Αντιμετωπίζουμε δυστυχώς μια πολύ σοβαρότερη κατάσταση από μια τυπική ύφεση ή από μια ύφεση που προκλήθηκε από ανισορροπίες στο χρηματοοικονομικό σύστημα, όπως για παράδειγμα στην Ιρλανδία. Αντιμετωπίζουμε τη διαρθρωτική κατάρρευση του παραγωγικού μας ιστού, κυριότερα του κρίσιμου τομέα των «διεθνώς εμπορευσίμων», με την ταυτόχρονη γιγάντωση του παρασιτισμού. Τι συνέβη; Ο χωρίς όρια δανεισμός της χώρας, τόσο μέσω του δημοσίου όσο και μέσω του τραπεζικού τομέα,και ο διαφορικός πληθωρισμός που δημιούργησε μεταξύ της Ελλάδας και ευρωζώνης αύξανε τα περιθώρια κέρδους στον προστατευμένο τομέα των «διεθνώς μη εμπορευσίμων» (κράτος, οικοδομή, εμπόριο και λοιπές υπηρεσίες), μειώνοντας αυτά του μη προστατευμένου παραγωγικού τομέα των «διεθνώς εμπορευσίμων». Ήταν προτιμότερο να εισάγεις παρά να παράγεις εγχωρίως» .
Παρασιτική οικονομία, μέσω παρασιτικής κατανάλωσης... Τί είναι η παρασιτική κατανάλωση; Ο ορισμός που ακολουθεί είναι του αείμνηστου έλληνα διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη: «Η παρασιτική κατανάλωση, δηλ. ό,τι οδηγεί στη διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα σε όσα παράγονται και σε όσα καταναλώνονται» («Οι αιτίες της παρακμής στη σύγχρονη Ελλάδα», 5η έκδοση, εκδόσεις Θεμέλιο).