Ένα φάσμα πλανάται πάνω από τη χώρα, το φάσμα της εθνικής καταστροφής. Είτε με όλα όσα έπρεπε να κάνουν, και δεν κάνουν, είτε με όσα συνειδητά λένε περί δραχμής φέρνουν εκ των πραγμάτων την προοπτική του Grexit πιο κοντά.
Κάθε φορά που τα πράγματα δυσκολεύουν για αυτούς, επαναφέρουν την ηχώ της δραχμής, κάθε φορά που αποκαλύπτεται η ανικανότητά τους να εφαρμόζουν τα συμπεφωνημένα, κάθε φορά που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να πραγματοποιήσουν τις αναγκαίες υπερβάσεις για να φύγει η χώρα μπροστά, δεν ξεχνάνε να μας θυμίσουν ποιοι πραγματικά είναι.
Η χώρα σέρνεται σε όλα τα επίπεδα και συνεχίζει να χάνει κρίσιμες ευκαιρίες για την ανασυγκρότησή της Πριν 5 χρόνια, και μόνο το ψιθύρισμα των λέξεων «ποσοτική χαλάρωση» θα ήταν αδιανόητο. Σήμερα που αυτό γίνεται πραγματικότητα για όλη την Ευρώπη, η Ελλάδα μένει στην απέξω. Με δική τους ευθύνη, δεν κλείνει η δεύτερη αξιολόγηση που έπρεπε να έχει κλείσει από πέρσι με τεράστιες επιπτώσεις για την πραγματική οικονομία και την πολιτική αξιοπιστία της χώρας.
Λειτουργούν δραματικά ανεύθυνα, ωσάν ο χρόνος να ήταν άπειρος. Αυτοί που πριν αναλάβουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους κραύγαζαν δήθεν για να μη «γίνει η Ελλάδα προτεκτοράτο», εδώ και δύο χρόνια δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να την μετατρέπουν σε αποτυχημένο κράτος.
Οι αναφορές του κάθε Ξυδάκη δεν είναι τυχαίες, αλλά άκρως στοχευμένες. Θέλουν να μας προετοιμάσουν ότι σε ενδεχόμενο αδιεξόδου πρώτον δεν θα φταίνε αυτοί και δεύτερον «έχουν εναλλακτική».
Μήπως οι αναφορές σε Grexit και δραχμή που κάθε τόσο εισχωρούν στον δημόσιο λόγο από αυτούς δεν παραπέμπουν σε ένα παλαβό plan B, αλλά στο βασικό τους plan A;
Στόχος τους, ο εγκλιματισμός της ελληνικής κοινωνίας με την προοπτική μιας διαλυμένης χώρας στην οποία αυτοί θα βρίσκονται στο φυσικό τους στοιχείο, δηλαδή σε ένα ακραία πτωχοποιημένο κράτος με διευθυνόμενη οικονομία και με τους ίδιους σε ρόλο πολιτικού προστάτη των ημετέρων τους, χωρίς κανόνες και χωρίς το ασφυκτικό για αυτούς ευρωπαϊκό θεσμικό πλαίσιο.
Γίνεται πλέον σαφές από αυτά που επισήμως δεν κάνουν και από αυτά που ανεπισήμως λένε ότι η κατάρρευση της Ελλάδας είναι η βασική προϋπόθεση της δικής τους πολιτικής επιβίωσης. Μόνο σε μια τελειωμένη μπανανία, στο περιθώριο της ευρωπαϊκής ηπείρου, με πληθωριστικό εθνικό νόμισμα και αυθαίρετο κρατικό έλεγχο μπορούν να φανταστούν για τον εαυτό τους ουσιαστικό ρόλο.
Μήπως όμως αυτό το ενδεχόμενο δεν είναι η «εναλλακτική» τους, αλλά το υγρό τους πολιτικό όνειρο που ποτέ δεν ξεθώριασε; Μήπως οι αναφορές σε Grexit και δραχμή που κάθε τόσο εισχωρούν στον δημόσιο λόγο από αυτούς δεν παραπέμπουν σε ένα παλαβό plan B, αλλά στο βασικό τους plan A; Μήπως εν τέλει όλο αυτό που ζούμε, από την υπογραφή του τρίτου και χειρότερου δικού τους μνημονίου μέχρι τις κατευναστικές επιστολές Τσακαλώτου προς τους δανειστές, δεν είναι παρά ένας τεράστιος ελιγμός με βαθύτερη τους πρόθεση να δημιουργήσουν τετελεσμένα και να οδηγήσουν τη χώρα στο σημείο χωρίς επιστροφή;
Το πείραμα «ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» αποδεικνύεται κάθε μέρα και πιο επιζήμιο για τη χώρα. Μεταξύ της δικής τους σωτηρίας και της σωτηρίας της Ελλάδας, η επιλογή είναι ξεκάθαρη.