Έσπασα το κεφάλι μου να βρω κατάλληλο τίτλο για αυτό το κομμάτι. Τα χέρια μου τρέμουν καθώς πληκτρολογώ. Ο πόνος, η οργή, η θλίψη, η ευθύνη/ανευθυνότητα που αισθάνομαι και εγώ ο ίδιος μετά την ανείπωτη τραγωδία στην Ανατολική Αττική με έχουν συγκλονίσει.
Ο τίτλος που επέλεξα αποτελεί παράφραση του μνημειώδους βιβλίου του Τζων Στάινμπεκ «Άνθρωποι και ποντίκια». Μια ιστορία διαψεύσεων των ονείρων των «μικρών ανθρώπων» ξετυλίγεται εκεί. Στο ελληνικό σήμερα επιλέγω να αντικαταστήσω τα ποντίκια με... σκουλήκια. Άνθρωποι και σκουλήκια πρωταγωνίστησαν για άλλη μια φορά στην τραγωδία των πυρκαγιών. Άνθρωποι που πέθαναν επειδή, σύμφωνα με τα κυβερνητικά χείλη, καταπάτησαν το νόμο και έκτισαν αυθαίρετα. Έπρεπε, λοιπόν, να τιμωρηθούν και να πεθάνουν;
Τι είδους άνθρωπος είναι αυτός - αν δεν είναι σκουλήκι - που δεν κοκκινίζει, δε ντρέπεται, δεν ζητά συγγνώμη, δεν αναλαμβάνει καμία ευθύνη, δεν παραιτείται, παρά προτιμά να επιτεθεί στα ίδια τα θύματα επειδή πέθαναν;
Τα θύματα που έζησαν και φορολογήθηκαν για να μπορεί ο ίδιος να μεταβεί στην περιοχή του θανάτου τους με την υπουργική Mercedes του και να επιτεθεί στους επιζώντες της κόλασης. Αλλά και για να «νομιμοποιήσουν» τα σπίτια που ο ίδιος και η κυβέρνησή του, καθώς και άπειρες προηγούμενες, τους ενημέρωσαν ότι μπορούν να το πράξουν. Άλλωστε είναι προτιμότερο να κινδυνεύεις να καείς ζωντανός, αλλά να πληρώνεις φόρους όσο ζεις, παρά να μην έμενες καν εκεί και να μην πλήρωνες. Σωστά;
Τι είδους όμως άνθρωπος είναι – αν δεν είναι επίσης σκουλήκι – και ο δήμαρχος, που έχοντας λάβει 60% των ψήφων ως περσόνα της showbiz, διακοπάρει και παρτάρει ασύστολα στη Μύκονο, επιστρέφει ουσιαστικά κατόπιν καταστροφής, αδυνατεί/είναι ανίκανος να λάβει την παραμικρή απόφαση, απουσιάζει από το δημοτικό συμβούλιο που ο ίδιος έχει συγκαλέσει, αλλά και φτάνει στο σημείο να πει δημοσίως ψέματα ότι κάηκε και το δικό του σπίτι, για να ανακαλυφθεί ελάχιστες ώρες μετά ότι το σπίτι είναι απείραχτο στη θέση του και ότι αντ’ αυτού κάηκαν ορισμένοι μόνο φοίνικες έξω από τη μάντρα του;
Τι είδους άνθρωπος είναι ένας υπουργός που αρνείται να παραδεχτεί ότι έγιναν εγκληματικά λάθη και δηλώνει κατ’ εξακολούθηση ότι ψάχνει να βρει λάθος στην επιχειρησιακή υλοποίηση των όποιων αποφάσεων και δεν βρίσκει; Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές οι επιβεβαιωμένοι νεκροί είναι 88 και ο υπουργός εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι δεν έγινε κάποιο λάθος!
Τι είδους άνθρωπος – αν δεν είναι σκουλήκι – είναι ο άνθρωπος που δέχεται να αναλάβει τη νευραλγική θέση του Γενικού Γραμματέως Πολιτικής Προστασίας ενώ γνωρίζει και ο ίδιος ότι δεν έχει τόσα προσόντα όσα η ευθύνη αυτή απαιτεί. Έχει όμως τον ισχυρό προστάτη υπουργό Εξωτερικών, στην Πολιτική Κίνηση Ιδεών του οποίου ανήκει. Κι αυτό αρκεί.
Τελικά, τι είδους κυβέρνηση είναι μία κυβέρνηση της οποίας ο επικεφαλής πρωθυπουργός δηλώνει ότι αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη επειδή είναι πρωθυπουργός. Άρα, δικαιούται καθένας μας να σκεφτεί ότι ο πρωθυπουργός δεν θεωρεί ότι έγινε κάποιο λάθος, αλλά επειδή απλώς είναι πρωθυπουργός κάθισε και διάβασε αυτό που του έγραψαν οι συνεργάτες του περί ανάληψης πολιτικής ευθύνης επειδή έπρεπε έτσι να κάνει για την τηλεόραση.
Προχωρώντας, δήλωσε ότι στη συνέχεια θα αποδοθούν τυχόν ευθύνες, ΑΝ υπάρχουν. Δηλαδή μπορεί και να μην υπάρχουν. Μπορεί οι μέχρι στιγμής 88 νεκροί να μην είχαν κάτι καλύτερο να κάνουν ενόσω καιγόταν η πλάση γύρω τους από το να αγκαλιαστούν και να πεθάνουν στωικά, μη επιλέγοντας να φύγουν, παρ’ ότι υπήρχε σχέδιο διαφυγής. Ή μήπως όχι;
Πολλοί ήδη έσπευσαν να πουν ότι πρέπει μπροστά στους νεκρούς να σιωπήσουμε. Να μη μιλήσουμε για ευθύνες. Όχι, κυρίες και κύριοι. Ο πόνος, ο άδικος χαμός των δίδυμων 9χρονων κοριτσιών που αγκαλιασμένες με τον παππού και τη γιαγιά τους κάηκαν ζωντανές, η 13χρονη ποδηλάτισσα που σκοτώθηκε πηδώντας από το γκρεμό για να σωθεί στη θάλασσα, ο πατέρας και ο αδερφός της, αλλά και τόσοι άλλοι, δεν ζητούν σιωπή. Ζητούν ΕΥΘΥΝΗ.
Ευθύνη λοιπόν αναλαμβάνω κι εγώ. Εγώ, που ως πολίτης αυτής της χώρας έχω καθήκον να μην ανέχομαι το ψέμα, τον ωχαδερφισμό, την εγκληματική αμέλεια, την αλήτικη νοοτροπία μιας εξουσίας που, ούσα ανίκανη να αντιμετωπίσει τα προβλήματα, δεν ορρωδεί ταυτοχρόνως προ ουδενός ηθικού ζητήματος. Δε ντρέπεται, δεν κοκκινίζει, δε ζητάει συγγνώμη, δε λέει ότι ΕΚΑΝΕ ΛΑΘΟΣ.
Αναλαμβάνει την ευθύνη, όπως εύστοχα σκιτσάρισε ο Αρκάς, ως τρομοκρατική οργάνωση που αναλαμβάνει την ευθύνη για κάποιο χτύπημα και όχι ως συντεταγμένη, πρωτογενώς έλκουσα την εξουσία της, αρχή.
Ως ένας 25χρονος πολίτης της Ελληνικής Δημοκρατίας αναλαμβάνω την ευθύνη να προσκυνήσω τα άψυχα κορμιά της Σοφίας και της Βασιλικής Φιλιπποπούλου, που στα 9 τους χρόνια δεν πρόλαβαν να δουν, να ζήσουν, να πράξουν και να εισπράξουν τίποτα. Μα που η Ελληνική Δημοκρατία είχε να τους δώσει στάχτη, θάνατο και τάφο.
Αδυνατώ να συνεχίσω να πληκτρολογώ. Ας κλείσει ένας άλλος γραφιάς. Ο Κωστής Παλαμάς:
Γνώμες, καρδιές, όσοι Έλληνες,
ό,τι είστε, μην ξεχνάτε,
δεν είστε από τα χέρια σας
μονάχα, όχι. Χρωστάτε
και σε όσους ήρθαν, πέρασαν,
θα ’ρθούνε, θα περάσουν.
Κριτές, θα μας δικάσουν
οι αγέννητοι, οι νεκροί.