Ναι λοιπόν «δεν είναι η ατμόσφαιρα που θα θέλαμε». Δεν είναι οι καλύτερες μέρες. Είναι τα χρόνια της αντίφασης, του γκρίζου, των πολλών αναπάντητων γιατί, του ψαλιδίσματος της ελπίδας και της έλλειψης οράματος.
Και βέβαια κανείς δεν ήθελε να ξεκινά ή να συνεχίζει την πορεία της ζωής του σε ένα τόσο ουδέτερο έως και εχθρικό προς τις επιθυμίες του περιβάλλον.
Τα νέα παιδιά δυσκολεύονται να «φωτογραφίσουν» στη σκέψη τους το αύριο. Οι μεγαλύτεροι «ακροβατούν» μεταξύ της ανάμνησης του «άνετου» χθες και της ανασφάλειας του άγνωστου αύριο. Ενώ οι ηλικιακά μεγάλοι «επαναστατούν» στην ιδέα ότι πρέπει να αποδεχτούν την αφαίρεση δεδομένων ζωής.
Και μέσα σε αυτήν την περιορισμένης ορατότητας σκέψη, πορεία ή απολογισμό, εσύ περιμένεις να καταλαγιάσει ο άνεμος, να καθαρίσει κάπως η ατμόσφαιρα ώστε να μπορέσεις, αν όχι να δεις καθαρά, έστω να διακρίνεις ή και να φανταστείς το καλύτερο αύριο.
Βρίσκεσαι καθισμένος με λιγοστά πια περισσεύματα ενέργειας στο μουράγιο της αναμονής μόνος - ουσιαστικά ξεχασμένος από το εξωτερικό περιβάλλον - με τις αρνητικές σκέψεις να νικούν κατά κράτος τις θετικές.
Κάπου εδώ όμως χρειάζεται ο αντίλογος για να σου μεταφέρει το μήνυμα: «Μη το βάζεις κάτω».
Ξέρω αυτή η φωνή μπορεί να έρχεται από μακριά με αποτέλεσμα να μην ακούγεται δυνατά αλλά ούτε καθαρά. Μπορεί να αμφισβητείς την ύπαρξη ρεαλισμού στα επιχειρήματά της ή η ίδια να μη σου μεταφέρει με πειστικό τρόπο αυτά που θέλει να σου πει.
Πρέπει να ενισχυθεί όμως και η ένταση και η επιχειρηματολογία της αλλά και η πειθώ της.
Και εφόσον αδυνατεί η ίδια να το κάνει σημαίνει ότι έχει φτάσει η στιγμή της δικής σου παρέμβασης. Είναι τώρα που πρέπει να θυμίσεις στο εαυτό σου ότι η νύχτα εναλλάσσεται με τη μέρα και αυτό δηλώνει μια «κυκλικότητα» στις φάσεις της ζωής. Αυτό συμβαίνει νομοτελειακά δηλαδή δεν γίνεται να «αφαιρεθεί» από τη ροή μιας διαδικασίας.
Εκείνο που μένει να βρεθεί είναι το πότε και το με ποιο τρόπο θα βιώσεις την «κίνηση του τροχού».
Αναζητώντας τη «νέα» μέρα το λάθος μας θα είναι να περιμένουμε από αυτή την αναβίωση κεκτημένων παλαιού επιπέδου ή οι νεότεροι να οραματίζονται το ταξίδι της ζωής τους σε ένα περιβάλλον αντίστοιχο με αυτό (που άκουσαν ότι υπήρχε) στα 90s έως και τα μισά της επόμενης δεκαετίας.
Εκείνα τα χρόνια (κατά τη δική μας άποψη) αποδείχτηκαν ψεύτικα ή και καταστροφικά από κάθε άποψη! Έγινε αλλοίωση του τρόπου ζωής σε οικονομικό, κοινωνικό, προσωπικό επίπεδο και βέβαια μετάλλαξη των ανθρώπινων σχέσεων (Μοναχικές πορείες πτωχευμένων συναισθηματικά ανθρώπων).
Και αυτή την αλλοίωση εμφανίζεται να είμαστε εμείς που πρέπει να διορθώσουμε μέσα από την αλλαγή της σκέψη μας και όχι περιμένοντας «δώρα» από το περιβάλλον. Η προηγούμενη άποψη ίσως να μη διαθέτει (όπως αρχικά ακούγεται) μόνο ένα «μακρινό» φιλοσοφικό ή ψυχολογικό υπόβαθρο αλλά σαν κίνηση να αποβλέπει σε ένα «κοντινό» ρεαλιστικό στόχο.
Είναι καλοκαίρι! Πάρτε ή αναζητείστε το ταίρι σας (όχι το «όποιο» συνοδευτικό..), σαλπάρετε για ένα νησί, ζήστε την αλήθεια σας εκεί (για όσο χρόνο μπορείτε) και υποσχεθείτε στους εαυτούς σας ότι μέσα από τη (Νέας μορφής επανάσταση) δεν θα δώσετε εσείς τη λανθασμένη έννοια που θεωρήσαμε εμείς (οι μεγαλύτεροι) ότι βρίσκεται στις «καλύτερες μέρες».