Η παραμικρή προσδοκία για έναρξη διαλόγου στο Κυπριακό έχει εξανεμιστεί, αφού ο κατοχικός εκπρόσωπος απαιτεί «κυριαρχική ισότητα», ενώ σχεδιάζει περαιτέρω διχοτομικές κινήσεις με υποδείξεις της Άγκυρας π.χ. αλλαγή ονόματος του ψευδοκράτους σε «Τουρκικό Κράτος της Κύπρου». Ακόμη και η εισήγησή του για συνεργασία για τους σεισμούς, που θα μπορούσε να λειτουργήσει μέσω του πλαισίου των υφιστάμενων Τεχνικών Επιτροπών συνεργασίας, την απαιτεί εκτός πλαισίου, επιδιώκοντας έτσι εξίσωση του ψευδοκράτους με την Κυπριακή Δημοκρατία, καθώς και για ένα ακόμη λόγο: Για να κατευνάσει την οργή στα κατεχόμενα επειδή υποτάχθηκε στην Τουρκία στην απόρριψη της συνδρομής της Κυπριακής Δημοκρατίας για ανεύρεση τυχόν επιζώντων στους σεισμούς.
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών προβληματίζεται σωστά, εκτός κάποιων που επιμένουν στο ρόλο του «χρήσιμου ηλίθιου». Ο συγκεκριμένος όρος πρωτοεμφανίστηκε στην Κύπρο από τον Σπύρο Παπαγεωργίου (δημοσιογράφο και συγγραφέα υποστηριχτή της φανατικής αντιμακαριακής γραμμής), ο οποίος μετά την τραγωδία του 1974, με ειλικρίνεια και μεταμέλεια περιέγραψε εύστοχα ως «χρήσιμους ηλίθιους» όσους -όπως ο ίδιος-, καταφέρονταν με μανία εναντίον του Προέδρου Μακαρίου, ωθώντας την Κύπρο στην καταστροφή. Επρόκειτο για μικρή ομάδα μεν, που έτυχε εκμετάλλευσης δε από αλλότριες δυνάμεις, με αποτέλεσμα την τραγωδία του 1974.
Ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Ν. Χριστοδουλίδης συνάντησε τον κατοχικό εκπρόσωπο επισημαίνοντας την κοινή θέση της Ε/κ ηγεσίας για λύση εντός του συμφωνηθέντος πλαισίου, όμως μια μικρή ομάδα τον παρουσιάζει ως … σκληροπυρηνικό. Αρχισυντάκτης εφημερίδας και υποστηριχτής της «όποιας λύσης», την επομένη της συνάντησης κατηγορούσε τον νεοεκλεγέντα Πρόεδρο γιατί δεν αναφέρθηκε σε «πολιτική ισότητα» όπως καθόρισε ο ΟΗΕ…
Αλλά ο Ν. Χριστοδουλίδης αναφέρθηκε στις παραμέτρους του ΟΗΕ/Συμβουλίου Ασφαλείας. Κι εφόσον το επανενωμένο κράτος θα ανήκει στην ΕΕ, η λύση θα ευθυγραμμίζεται υποχρεωτικά με τις αξίες της ΕΕ, όπως καθορίζουν οι Συνθήκες της. Η μανία τους όμως είναι τόση που «ξεχνούν» τον κατοχικό ηγέτη, για να καταφέρονται άδικα στον Ν. Χριστοδουλίδη, προτού καν αναλάβει. Δεν είμαστε στο 1974, αλλά όλα θα τύχουν εκμετάλλευσης, δυστυχώς…
Παρεμπιπτόντως, ένα χρόνο από την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, αξίζει να αναδείξουμε την καθοριστική σημασία της διορατικότητας στην πολιτική. Τώρα σιώπησαν όσοι επέμεναν να συνταχθούμε με τον παραβάτη του Διεθνούς Δικαίου στην Ουκρανία και φοβέριζαν ότι θα συντριβούμε αν δεν συνταχθούμε με τον Πούτιν. Όχι μόνο δεν προέκυψε, αλλά είναι ξεκάθαρο πόσο θα βουλιάζαμε, αν κάναμε λάθος επιλογή.
Πάντως, η διπλωματία των σεισμών δεν αποτελεί εχέγγυο ασφάλειας για το Αιγαίο, ούτε για τερματισμό της κατοχής στην Κύπρο. Επιπλέον, το σημερινό στρατηγικό κενό στις ευρωτουρκικές σχέσεις πρέπει να διαμορφωθεί από την ΕΕ, κι ιδιαίτερα από Ελλάδα και Κύπρο. Κι επιτέλους, να ενδυναμώσουμε τις αντικατοχικές δυνάμεις στα κατεχόμενα, τώρα που η τραγωδία των σεισμών αποκάλυψε το απάνθρωπο προσωπείο του κατοχικού καθεστώτος στους τουρκοκύπριους, οι οποίοι πρέπει να αισθανθούν ότι η ΕΕ αποτελεί εχέγγυο προστασίας και ευημερίας κάθε κοινότητας, όπως ορίζει υποχρεωτικά το κράτος δικαίου της ΕΕ.
***
Κώστας Μαυρίδης, Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D), Πρόεδρος Πολιτικής Επιτροπής για την Μεσόγειο