«Εγώ κοιτάζω κάθε στιγμή το θάνατο. Τον κοιτάζω και δεν φοβούμαι. Όμως και ποτέ, ποτέ δεν λέω: Μου αρέσει. Όχι, δε μου αρέσει καθόλου! Δεν υπογράφω!»
(Ν. Καζαντζάκης)
Ο Μίκης Θεοδωράκης, ο δικός μας Μίκης, έκανε πράξη την ομολογία – προτροπή – διδαχή του συντοπίτη του. Έζησε περίπου έναν αιώνα. Αντιστάθηκε στη φθοροποιό δύναμη του χρόνου, αλλά στο τέλος υπέκυψε στο αναπότρεπτο «Θανέειν πέπρωται άπασι», (Πυθαγόρας).
Αλλά πεθαίνουν οι μύθοι, οι θρύλοι, τα σύμβολα, τα πνευματικά ύψη; Όχι…
Οι φυσικοί νόμοι με το θάνατο παίρνουν το μερτικό τους, ό,τι τους ανήκει. Τα άλλα – και είναι πολλά αυτά που είχε ως άνθρωπος ο Μίκης – μένουν ζωντανά, φωλιάζουν πεισματικά στη μνήμη και στην καρδιά μας.
Είναι αυτά που εγγράφονται στο συλλογικό μας ασυνείδητο και γίνονται οι οδοδείκτες της ζωής μας και οι πυροκροτητές κάθε γενναίας πράξης μας. Είναι αυτά που μάς συντροφεύουν στην ανηφόρα και στον αγώνα μας να κατακτήσουμε την κορυφή. Είναι αυτά που διασώζουν την ατομικότητά μας και μάς απελευθερώνουν από το γήινο πάθος να αναζητούμε την ελευθερία μας στην ασφάλεια της αγέλης.
Μίκη σε ευχαριστούμε…
Για τους θεσπέσιους ήχους και τις υπέροχες μελωδίες.
Για τον πολιτισμό που δίδαξες μέσα από τις νότες και τους στίχους των τραγουδιών σου.
Για την «μουσική διδασκαλία» της ποίησής μας.
Για την αξία να μένεις πιστός στην γνήσια παράδοση όταν οι άλλοι την χλευάζουν ως συντηρητισμό.
Για το θάρρος να αντιστέκεσαι μόνος σου όταν όλοι οι άλλοι επιλέγουν τη φυγή ως λύση.
Για την προβολή της Ελληνικότητας όταν κάποιοι την λοιδορούν ως φθηνό και παρωχημένο εθνικισμό.
Για το θάρρος να κοινοποιείς τις σκέψεις και τις αντιρρήσεις σου όταν κάποιοι «επώνυμοι» και «πνευματικοί άνθρωποι» σιτίζονται στο βασίλειο της σιωπής.
Για την αξία να αγωνίζεσαι ενάντια σε όλες τις φοβίες σου και στους εχθρούς κι ας γνωρίζεις ότι στο τέλος θα ηττηθείς.
Για το bulling που άσκησες στον φθηνό πατριωτισμό μας και στις πολιτικές και κομματικές μας αγκυλώσεις.
Για τον ρυθμό που μάς χάριζες στον βηματισμό μας στις πολυπληθείς πορείες της μεταπολίτευσης για ελευθερία και δημοκρατία.
Μίκη σε ευγνωμονούμε για το «Άξιον εστί», τον «Επιτάφιο», για τα «Επιφάνεια Αβέρωφ», τον Ζορμπά, την «Όμορφη Πόλη», την «Δραπετσώνα», το «Μαουτχάουζεν», τη «Φαίδρα»… και το «Γελαστό παιδί»…
Μίκη σε παρακαλούμε…
Να μην μάς ξεχάσεις εκεί ψηλά που θα είσαι «στον άλλο κόσμο που θα πας/ κοίτα μην γίνεις σύννεφο». Να προσεύχεσαι για μάς και την πατρίδα μας. Μία πατρίδα που τόσο αγάπησες και δόξασες κι ας σε πλήγωσε κάποιες φορές, όταν την προκάλεσες με την αντισυμβατική πολιτική συμπεριφορά και επιλογές σου. Παρακάλεσε τον Ήλιο και τις συμπαντικές δυνάμεις (Δικαιοσύνη, Ηθική…) να μην λησμονήσουν την Ελλάδα μας.
«Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη συ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ λησμονάτε τη χώρα μου!»
Μίκη μη μας αφήσεις μόνους…
Ως άνθρωποι και ως χώρα ελπίζουμε κάτι καλύτερο. Πολλές φορές υποτιμούμε ή υπερεκτιμούμε τις δυνάμεις μας. Γκρινιάζουμε, μεμψιμοιρούμε και διαμαρτυρόμαστε γιατί μείναμε μόνοι μας. Μόνοι από δικούς μας και από ξένους εχθρούς.
Η εθνική μας μοναξιά αλλά και η συνειδητοποίηση της τραγικής προσωπικής ανθρώπινης μοναχικότητας. Στοχεύουμε την κορυφή, διεκδικούμε το απόλυτο, αλλά φαίνεται πως οι δυνάμεις και ο χώρος μας είναι μικρός.
Λένε, Μίκη, πως τα μεγάλα έργα, τις μεγάλες κατακτήσεις αλλά και τις οδυνηρές αποτυχίες τις «ευνοούν» και τις τρέφουν η εσωτερική μοναξιά. Εξάλλου αυτό μάς το δίδαξες μέσα από τους στίχους του αδελφού σου Γιάννη Θεοδωράκη:
«Χάθηκα…/ Γιατ’ είχα όνειρα πολλά/ και το λιμάνι είναι μικρό/ Γιατ’ ήμουν πάντα μόνος/ και θα ’μια πάντα μόνος»
Δεν μπορούμε, Μίκη, να ξέρουμε αν κάποια στιγμή ή πάντοτε ένιωθες μόνος μπροστά στην ασχήμια της ζωής, στην υποκρισία των συνανθρώπων σου και στην ευτέλεια της καθημερινότητας.
Μπορεί το «λίγο ακόμα να σηκωθούμε ψηλότερα» να έγινε ο εφηβικός μας ύμνος και ο επίλογος των μαθητικών εκθέσεων, αλλά πολλές φορές κι εμείς νιώθουμε ανθρώπινα και εθνικά μόνοι.
Μίκη Θεοδωράκη σε ευχαριστούμε, που με τις μουσικές σου μάς έδωσες την ευκαιρία να τραγουδήσουμε, να κλάψουμε, να χαρούμε, να μυηθούμε στην ποίηση χάρη στις δικές σου μελοποιήσεις των ποιημάτων. Ταξίδεψες τις ψυχές μας, που μάς έκανες να βγάλουμε φτερά και να πετάξουμε πάνω από ξέφωτα και κοιλάδες...
Μίκη σε ευχαριστούμε, για τον μουσικό ακτιβισμό σου και για πολλά άλλα…
Ήσουν ωραίος ως Έλληνας…
«Παγκόσμιος Έλληνας»
«Άξιος ει»