Όταν καταθέτεις απόψεις τη στιγμή που τόσο πολλά άτομα δίπλα σου θρηνούν απώλειες δικών τους ανθρώπων οφείλεις - σύμφωνα βέβαια με τη δική μας αντίληψη – να δείχνεις απέραντο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών συνανθρώπων σου. Είναι το ελάχιστο που απαιτεί η ανθρώπινη υπόστασή σου. Στην αντίθετη περίπτωση δεν έχεις θέση μέλους πολιτισμένης κοινωνίας ανθρώπων.
Έχουν περάσει 8 ημέρες από εκείνη τη μαύρη Δευτέρα στις 23 Ιουλίου που η φωτιά στο Μάτι και στο Νέο Βουτσά μας άφησε λιγότερους. Πολύ λιγότερους και όχι μόνο αριθμητικά.
Από τότε η θλίψη εναλλάσσεται ή και συνυπάρχει με την οργή για το βαρύ και αναίτιο πένθος.
Προσωπικά ανήκω σε εκείνους τους εξ αποστάσεως συμπάσχοντες (δεν υπάρχει κοντινός μου άνθρωπος σε εκείνους που μας άφησαν) και σύμφωνα με τους δικούς μου κώδικες ζωής ελάχιστα δικαιούμαι να ομιλώ. Η όποια σκέψη καταγραφεί ή λεχθεί δεν προσφέρει τώρα κάτι ουσιαστικό σε εκείνους τους συνανθρώπους μας που βιώνουν αυτή την απίστευτη απώλεια. Και η ανάγκη για ουσιαστική βοήθεια είναι αφενός τεράστια και αφετέρου πολύ δύσκολο να βρεθεί.
Ο εαυτός μου αρνήθηκε να μιλήσει νωρίτερα για τα τραγικά γεγονότα και αυτό γιατί η αυτοσυγκράτηση κέρδισε τη δύναμη της οργής και της έκρηξης. Και έτσι έπρεπε να συμβεί.
Αυτός ήταν ο μόνος τρόπος ώστε να μη παρασυρθώ και συμμετάσχω (έστω και νοερά) σε μια ανατριχιαστική παράσταση βασισμένη στην θρασύδειλη απόδραση από τις τύψεις που συνοδεύουν τα τραγικά αποτελέσματα της ανεπάρκειας, στην εξοργιστική αποποίηση ευθυνών, στην αισχρή αντιμετώπιση αλλά και εκμετάλλευση του πόνου, και στην ερειστική επανάληψη κλισέ που σε καμιά περίπτωση δεν φανερώνει σεβασμό στους δεκάδες νεκρούς.
Σήμερα, έχοντας περισσότερη ψυχραιμία αλλά όχι λιγότερη θλίψη, αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ο αβάσταχτος πόνος του θανάτου να μπορεί, έστω και στο ελάχιστο, να περιοριστεί σε μια κοινωνία ανθρώπων [..] όταν η θλίψη του πενθούντος συναντά τη γελοιότητα αυτού που υποτίθεται ότι συνδράμει έχοντας πρώτα φορέσει τη μάσκα του συμπάσχοντος. Και ασφαλώς στην δεύτερη κατηγορία δεν ανήκει το αξιέπαινο κλίμα αλληλεγγύης που επέδειξε μεγάλο μέρος υγιώς σκεπτόμενων ανθρώπων.
Θα παραβώ προσωπικούς κανόνες ηθικής αν αναφερθώ συγκεκριμένα σε αυτά που ακούστηκαν τις μέρες της τραγωδίας. Η κατάθεση των σκέψεων μου θα γίνει αργότερα όταν η αναγκαιότητα συνέχισης της ζωής αρχίζει να καλύπτει ένα μικρό μέρος του πόνου που προκάλεσε η τόσο άδικη απώλεια συνανθρώπων μας.
Δυσκολεύομαι αφάνταστα να αποδεχτώ τόσο αυτό που συνέβη όσο και το απάνθρωπο της αντιμετώπισής του.
Ταυτόχρονα λυπάμαι που σαν μονάδα ενός συνόλου και παρά το ελάχιστο της υπόστασής μου δεν έχω βρει τρόπους προάσπισης ενός μικρού έστω μέρους των πανανθρώπινων αξιών μιας κοινωνίας που καταρρέει.