Τα τελευταία χρόνια, καταγράφεται η σταθερή κλιμάκωση εκ μέρους της Τουρκίας σε ό,τι αφορά τις διεκδικήσεις της εναντίον της χώρας μας. Το δόγμα του νέο-οθωμανισμού, διατυπωμένο από τον Νταβούτογλου, υλοποιείται συστηματικά από τον πρόεδρο Ερντογάν ο οποίος εκμεταλλεύεται όλες τις ευκαιρίες που του δίνονται για να προβάλλει την Τουρκία ως περιφερειακό παίκτη, ισότιμο με τις «Μεγάλες» Δυνάμεις που εμπλέκονται στην Μεσόγειο και στην Μέση Ανατολή. Η εμπλοκή της Τουρκίας σε διαφορετικά θέατρα επιχειρήσεων, ακόμα και αν το νικηφόρο αποτέλεσμα είναι αβέβαιο, καθιστά την Τουρκία αν μη τι άλλο συνομιλητή. Στη διεθνή πολιτική είναι εξίσου σημαντικό - αν όχι καθοριστικό - το να βρίσκεσαι στο τραπέζι, ακόμα κι αν χάνεις στη μάχη. Ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζεται η Τουρκία από τις ΗΠΑ, τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Κίνα είναι ενδεικτικό της αναγνώρισης αυτής της προβολής (στρατιωτικής) ισχύος που κάνει. Πέραν αυτού, μιλάμε για έναν πληθυσμό 80 εκατομμυρίων με αυξητικές τάσεις.
Το τελευταίο διάστημα, στη χώρα μας συζητείται το ενδεχόμενο της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης με αντικείμενο την επίλυση των ελληνο-τουρκικών διαφορών στο Αιγαίο. Πρόκειται για μία επιλογή που άπτεται της διακριτικής ευχέρειας του πολιτικού μας συστήματος. Υπάρχουν όντως άλλες επιλογές; Πράγματι, η Ελλάδα διατηρεί από τα πλέον αξιόμαχα στρατεύματα εντός ΕΕ και ΝΑΤΟ. Αρκεί η επιχειρησιακή δεινότητα; Ο ναύαρχος Αποστολάκης δήλωσε ότι «είμαστε μόνοι μας». Και την δήλωσή του αυτή, έχουν έρθει ανά διαστήματα να επιβεβαιώσουν και άλλα μέλη των ενόπλων δυνάμεών μας καθώς επίσης και αναλυτές, οι οποίοι αναγνωρίζουν ότι σε μία ενδεχόμενη ευθεία στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, οι σύμμαχοί μας θα επιλέξουν να παραμείνουν επιτηδείως ουδέτεροι, καθότι δεν τους συμφέρει να αντιπαρατεθούν ευθέως με μία Τουρκία που εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και που δεν διστάζει να συνεργαστεί με τον οποιοδήποτε προκειμένου να προασπίσει τα εθνικά της συμφέροντα.
Επομένως, είμαστε πράγματι μόνοι μας. Ας εξετάσουμε το υποθετικό (; ) σενάριο κατά το οποίο η Τουρκία κλιμακώνει τη δράση της και αμφισβητεί ευθέως τα κυριαρχικά μας δικαιώματα στο Καστελόριζο για παράδειγμα ή επιχειρεί γεώτρηση στην ΑΟΖ της Κύπρου. Τι επιλογές έχει εκείνη τη στιγμή ο πρωθυπουργός της χώρας; Μπορεί να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό, να τον κοιτάξει στα μάτια και να του ζητήσει να πάει σε πόλεμο; Έχει αυτή τη νομιμοποίηση;
Η χώρα υποτίθεται τον Αύγουστο του 2018 βγήκε από τα μνημόνια και την κρίση. Είναι όμως αυτό αλήθεια; Η χώρα βγήκε από την αυστηρή επιτροπεία όμως άλλαξε πραγματικά κάτι στην καθημερινότητα του Έλληνα; Πού βρισκόμαστε 10 χρόνια μετά;
Σύμφωνα με την τελευταία μελέτη της EuroStat, ένα στα τρία νοικοκυριά στην Ελλάδα δυσκολεύεται να πληρώσει έγκαιρα τους λογαριασμούς ηλεκτρικού, αερίου και νερού. Περισσότερα από ότι στην Βουλγαρία, και πέντε φορές περισσότερα από ότι ο μέσος όρος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οκτώ φορές περισσότερα από ότι στην Πορτογαλία.
Ο κοινωνικός ιστός της χώρας έχει διαρραγεί. Ο Έλληνας είναι εξαθλιωμένος, ταπεινωμένος, εξευτελισμένος, στο εσωτερικό και το εξωτερικό. Τα σκάνδαλα σχετικά με τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, την υγεία, τις υποδομές και εν γένει σε ό,τι σχετίζεται με προμήθειες του δημοσίου έχουν απονομιμοποιήσει το πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς οι οποίοι, παρά το γεγονός ότι η χώρα επί της ουσίας χρεοκόπησε, δεν ανέλαβαν την ευθύνη τους και δεν εκμεταλλεύτηκαν την ευκαιρία για να διαχωρίσουν την ήρα από το στάρι. Η εικόνα της παρακμής είναι πανταχού παρούσα στο δημόσιο χώρο: στις δημόσιες υπηρεσίες, στα δικαστήρια, στα νοσοκομεία, στα πανεπιστήμια, στα εγκαταλελειμμένα κτήρια, στα εγκαταλελειμμένα χωράφια. Την στιγμή που ο Ερντογάν κάνει το ένα μεγάλο έργο υποδομής μετά το άλλο, η χώρα δεν μπορεί να ολοκληρώσει τον οδικό άξονα Πύργου - Πατρών.
Τι επιχείρημα θα διατυπώσεις για να πείσεις τον Έλληνα που πλήρωσε και πληρώνει για την αποτυχία των κυβερνήσεων της Μεταπολίτευσης να διαχειριστούν ορθά τη χώρα; Τον Έλληνα που φεύγει στο εξωτερικό γιατί εκεί βρίσκει ευκαιρίες, γιατί εκεί τα προσόντα του αναγνωρίζονται και η προσπάθειά του ανταμοίβεται. Όταν το ίδιο σου το πολιτικό σύστημα δεν σεβάστηκε την μητέρα – πατρίδα και εσένα τον ίδιο, εκθέτοντας με τις αποφάσεις του την Ελλάδα, που την αποτελούμε όλοι εμείς, αφήνοντας την έρμαιο σε εξωτερικούς κινδύνους χωρίς να την θωρακίσει, πώς μπορεί να σου ζητήσει να θέσεις τη ζωή σου σε κίνδυνο;
Η ακροτελεύτια διάταξη του Συντάγματός μας περιλαμβάνει την υποχρέωση των Ελλήνων να είναι αφοσιωμένοι στην πατρίδα και την Δημοκρατία ενώ ανάγει την προστασία του Συντάγματος και της Πολιτείας που αυτό θεμελιώνει στον πατριωτισμό των Ελλήνων. Ο τσακισμένος Έλληνας, από τον προσωπικό και μόνο δεσμό που έχει ή αισθάνεται ότι έχει με τη χώρα του, μπορεί να δεχθεί τη συμμετοχή του σε έναν πόλεμο; Αναρωτιέμαι πόσοι είναι αυτοί.