Στην δίνη των γεγονότων, ανατρέχω με βαθιά θλίψη και βαθύτερη απογοήτευση στην ειδησιογραφία των ημερών. Πολύ επιλεκτικά διαβάζω και κάποιες από τις δημοσιεύσεις-θέσεις γνωστών και φίλων στα κοινωνικά δίκτυα. Αναδημοσιεύω από πρώην συμφοιτήτρια και νυν εργαζόμενη σε δημόσιο τηλεοπτικό μέσο μαζικής ενημέρωσης την εξής διαπίστωση:
«Η κολλητή μου στην Λάρισα, ήταν από τα άτομα που απαντούσαν στα περιβόητα τηλέφωνα...
Μου μετέφερε την παγερή ησυχία που επικρατούσε στο νοσοκομείο, οι γονείς των παιδιών περιμένανε αμίλητοι...
Μόνο εσείς μου είπε κάνετε φασαρία από τις τηλεοράσεις σας... Και τι φασαρία... Κούφια...
Τα επίσημα media αποτύχανε παταγωδώς...»
Εξ αφορμής, λοιπόν, αλλά και προς επίρρωση αυτής της διαπίστωσης-θέσης, την οποία οφείλουμε να αναλογιστούμε, είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε, επιτρέψτε μου να επιχειρήσω μια απλοϊκή σύνοψη:
Τα παιδιά δεν έφτασαν ποτέ εκεί που έπρεπε, εκεί που ήθελαν.
Οι γονείς των παιδιών αμίλητοι.
Οι γιατροί συντετριμμένοι με όσα αντιμετώπιζαν, αλλά έκαναν την δουλειά τους. Το ίδιο και όσοι άλλοι κλήθηκαν ή προσφέρθηκαν να διαχειριστούν αυτή την αδιανόητη καταστροφή.
Οι τεθλιμμένοι πολιτικοί -ένθεν και εκείθεν- έχυναν κροκοδείλια δάκρυα και κάναν μεγαλόστομες θεατρινίστικες δηλώσεις για μαχαίρια και κόκαλα.
Οι ιθύνοντες είτε κρύβονται, είτε πετούν υποκριτικά το μπαλάκι της ευθύνης ο ένας στον άλλο.
Τα κόμματα ετοιμάζονται για σφοδρή προεκλογική αντιπαράθεση πάνω από τα συντρίμμια.
Οι εκλογές θα διεξαχθούν κανονικά. Τίποτα δεν είναι αρκετό να βγάλει “αυτό το τρένο” από την προδιαγεγραμμένη πορεία του.
Οι διαδηλωτές, κυρίως νέοι άνθρωποι, αντιμετωπίζονται με δακρυγόνα και χημικά στις ειρηνικές κατά τ’ άλλα πορείες διαμαρτυρίας.
Τα παιδιά μας βλέπουν κι ακούν πράγματα που δεν μπορούν να διαχειριστούν και κανένα υπουργείο ή σχολείο δεν έχει σκεφτεί να τους εξηγήσει με την σύμπραξη ειδικών επιστημόνων.
Γείτονες, σύμμαχοι και εχθροί, κοντινοί και μακρινοί, ευρωπαίοι και υπερατλαντικοί, αφού μας συλλυπήθηκαν, μας λοιδορούν.
Τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν -αν μη τι άλλο- ένα χωρίς σταματημό επικοινωνιακό πάρτι με απευθείας συνδέσεις από νεκροτομεία και κοιμητήρια. Συμπρωταγωνιστές και κάποιο δικηγόροι, που αντί να προετοιμάζονται για δικαστικές μάχες ουσίας, στήνονται μπροστά στις κάμερες και κάνουν δηλώσεις στα κανάλια.
Εμείς οι πολίτες, αφού πέσαμε για ακόμα μια φορά από τα σύννεφα και προσγειωθήκαμε στον αναπαυτικό καναπέ μας, ποστάρουμε -μεταξύ άλλων ανεκδιήγητων που με τα βίας συγκροτούμαι να μην σχολιάσω- ότι ο ξάδερφος μας ήταν να πάρει το τρένο, αλλά τελικά πήρε το ΚΤΕΛ ή ότι πριν/μετά δυο μέρες (θα) κάναμε κι εμείς οι ίδιοι την συγκεκριμένη διαδρομή Θεσσαλονίκη-Αθήνα.
Και;
Μόνο ο Μίλτος Τεντόγλου, ερωτηθείς για το συμβάν μετά την σημαντική αθλητική επιτυχία του, απάντησε με ταπεινότητα και ειλικρίνεια: «Ντρέπομαι να μιλήσω για την τραγωδία, τι να πω;».
Όχι, δεν συγκρούστηκαν στα Τέμπη μόνο οι δυο αμαξοστοιχίες, με τις ολέθριες συνέπειες που γνωρίζουμε και άλλες που προφανώς μας αποκρύπτουν και μαθαίνουμε μέρα τη μέρα.
Συγκρούστηκε και η αλήθεια με το ψέμα, το προσωπικό συμφέρον με το κοινωνικό όφελος, το πελατειακό διαπλεκόμενο κράτος με τον αφελή πολίτη του, οι παρωχημένες πρακτικές με το σύγχρονο διοικείν, το σωστό με το λάθος, η πραγματικότητα με την αυταπάτη, η δεισιδαιμονία με την επιστημονική γνώση, η συγνώμη της μεταμέλειας με την συγνώμη του marketing, το κέρδος με την απώλεια, οι προθέσεις με τα αποτελέσματα, η λογική με τον παραλογισμό, η ντροπή με το φιλότιμο, η δημοσιογραφία με την τηλεπαρουσίασή show, η μεγαλορρημοσύνη με την σιωπή, η ασφάλεια με την αβεβαιότητα, η ατυχία με το έγκλημα, η ενσυναίσθηση με τον σαδισμό, η ηθική με την ασυδοσία, τα λόγια με τις πράξεις, το χτες με το αύριο. Η ίδια η ζωή με τον θάνατο...
Και από κάθε μια σύγκρουση από τις παραπάνω συγκρούσεις, βγήκαμε χαμένοι, λαβωμένοι, συντριπτικά ηττημένοι.
Παραφράζω, λοιπόν:
Και στραβές είναι οι γραμμές και στραβά πορευόμαστε.
Σταθερά, διαχρονικά κι αμετανόητα…