Γράφει η Ζέφη Δημαδάμα Πρόεδρος Ένωσης Γυναικών Ελλάδας, Αθήνας - τ. Γενική Γραμματέας Ισότητας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων - Msc, Phd Διδασκουσα, Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών ΕπιστημώνΤμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών
Έφτασε, τελικά, η ώρα που θα χρειάζεται θάρρος για να μιλάμε για τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα δικαιώματα των γυναικών, για τις φεμινιστικές πολιτικές και την αρχή της ισότητας;
Έφτασε η ώρα που θα πρέπει να προσέχουμε πώς υπερασπιζόμαστε τις αξίες και τις αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας και της δικαιοσύνης; Την απαίτηση για εξάλειψη κάθε μορφής βίας απέναντι σε παιδιά και κορίτσια και αγόρια;
Υποτασσόμαστε και ακολουθούμε επομένως την αρχή της δύναμης του ισχυρού; Του αρρενωπού, του «μάτσο», του “νταή” που θα κάνει ό,τι θέλει, όπως και όταν το επιθυμεί, χωρίς κανόνες και χωρίς προϋποθέσεις;
Μήπως καλούμαστε να ξεχάσουμε την ανάγκη για κοινωνική δικαιοσύνη και για εξάλειψη των ανισοτήτων, αφού όποιος έχει τη δύναμη είναι και ο νικητής;
Μήπως έχουν εκλείψει οι ανισότητες, μήπως έχουμε πει αρκετά για τη φτώχεια, τις προκλητικές διαφορές εισοδήματος, την ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών σε όλα τα επίπεδα και έχουμε ανατρέψει τις στρεβλώσεις, ζώντας πλέον σε έναν ιδανικό κόσμο;
Μην γελιέστε και μην αποπροσανατολίζεστε, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Ποτέ άλλοτε στην ανθρώπινη ιστορία τόσο λίγοι δεν είχαν στην κατοχή τους τόσο πολλά, ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε τέτοια ανισότητα εισοδήματος και πλούτου, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε τέτοιες τεράστιες συγκεντρώσεις ιδιοκτησίας σε λίγους, ποτέ άλλοτε δεν είχαμε δει μια τάξη δισεκατομμυριούχων με τόσο μεγάλη πολιτική δύναμη.
Πρόσφατο παράδειγμα όπως ανέφερε ο γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς, στις Ηνωμένες Πολιτείες, τρεις άνθρωποι κατέχουν περισσότερο πλούτο από το 50% της κοινωνίας στη χώρα.
Αν βγάλει κανείς τα «γυαλιά της παραμόρφωσης» και κλείσει τα αυτιά σε “ατάκες” και “ευκολόπεπτες εξυπνάδες”, θα δει ξεκάθαρα ότι γινόμαστε μάρτυρες μιας επίθεσης από μια ολιγαρχική τάξη, η οποία κοιτά μόνο τα δικά της συμφέροντα και τη γιγάντωση του πλούτου της, με θύματα τους χαμηλόμισθους (περισσότερες γυναίκες), τους χαμηλοσυνταξιούχους (περισσότερες γυναίκες), τα παιδιά, τα εργασιακά δικαιώματα και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Για όλους τους παραπάνω λόγους, η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μάρτη) φέτος που έχει τίτλο και θέμα «Για ΟΛΕΣ τις γυναίκες και τα κορίτσια. Ίσα δικαιώματα. Ίσες ευκαιρίες. Ίση εξουσία», έχει ύψιστη σημασία και αποτελεί αιτία για να αναστοχαστούμε και να ξανασχεδιάσουμε τη στρατηγική μας.
Άλλωστε, είναι αφελές ακόμη και σήμερα να πιστεύουμε ότι ο λαϊκισμός και η “αντισυστημικότητα” θα βάλουν κατά των «ελίτ», ή κατά του κατεστημένου και θα προωθήσουν την ισότητα. Προφανώς και όχι.
Ωστόσο. η εναλλακτική πρόταση δεν είναι ούτε εύκολη, ούτε απλή. Χρειάζεται ένα υγιές πολιτικό περιβάλλον, με δημοκρατικές δυνάμεις, που θα μιλήσουν ξανά με νέους όρους για την υγειονομική περίθαλψη ως ανθρώπινο δικαίωμα για κάθε άνδρα, γυναίκα και παιδί, που θα καταπολεμήσουν την κλιματική αλλαγή και τα ακραία φαινόμενα που μας πλήττουν ανεπανόρθωτα, που θα αξιοποιήσουν τις εξελίξεις στην τεχνολογία για να βελτιώσουν τη ζωή μας.
Δεν είμαστε εμείς, επομένως, που πρέπει να χαμηλώνουμε τη φωνή μιλώντας για τις αρχές της ισότητας που υπηρετούμε.
Είμαστε, όμως, εμείς που πρέπει να οικοδομήσουμε ένα όραμα που θα μας οδηγήσει σε έναν κόσμο βασισμένο στην οικονομική, κοινωνική και περιβαλλοντική δικαιοσύνη.
Γιατί αν δεν το κάνουμε μόνες και όλες μαζί, κανείς δεν θα μας το χαρίσει. Ειδικά τώρα που νίκησε πολιτικά ο μισογυνισμός, η πατριαρχία και η κουλτούρα των αποκλεισμών.