Η HuffPost προτείνει δέκα νέους τίτλους λίγο πριν από την εκπνοή του 2020.
«Λύκος ανάμεσα σε λύκους» του Χανς Φάλαντα (εκδόσεις Gutenberg, μετάφραση - εισαγωγή Ιωάννα Αβραμίδου, Τόμος Α και Τόμος Β)
Το αριστούργημα του Χανς Φάλαντα (1893 - 1947), το αγαπημένο βιβλίο του ίδιου του συγγραφέα, όπως μαρτυρεί ο γιος του, είναι ένα πανόραμα της Γερμανίας λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ μέσα από την ιστορία ενός νεαρού χαρτοπαίχτη.
Γερμανία 1923: Ο πληθωρισμός καλπάζει και οδηγεί τα μεσαία στρώματα στην πείνα και την εξαθλίωση. Το Βερολίνο θυμίζει ανατολίτικο παζάρι και οίκο ανοχής. Η δύναμη και η επιθετικότητα της ακροδεξιάς μεγαλώνει.
Ο νεαρός Βόλφγκανγκ Πάγκελ, αξιωματικός στον Α΄ Παγκόσμιο, άνεργος πλέον, πρώην ευκατάστατος αστός που η μητέρα του τον έχει αποκηρύξει εξαιτίας του εθισμού του στον τζόγο, προσπαθεί να επιβιώσει, σαν λύκος ανάμεσα σε λύκους, ρισκάροντας τα πάντα στο καζίνο και στη ζωή.
Πώς ξεκίνησε η σταδιακή διάβρωση μιας ολόκληρης χώρας από τη ναζιστική ιδεολογία; Πώς κατέρρευσαν η κοινωνία, ο πολιτισμός και η οικονομία της Γερμανίας έπειτα απ’ την ήττα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και την ταπεινωτική συνθήκη των Βερσαλλιών;
Ο συγγραφέας που βίωσε εντονότερα από όλους τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης πριν από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ζωντανεύει τη Γερμανία λίγο πριν από την άνοδο του Χίτλερ μέσα από την ιστορία του Βόλφγκανγκ, μιας φτωχής πρώην πόρνης που του συμπαραστέκεται και παλιών συμπολεμιστών του.
Το μυθιστόρημα γράφτηκε το 1937 και παραλίγο να μείνει ανέκδοτο μια που ο Φάλαντα βρισκόταν στο στόχαστρο των Ναζί, επειδή το μπεστ σέλερ του Και τώρα ανθρωπάκο (κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Gutenberg) ετοιμαζόταν να γυριστεί ταινία στο Χόλυγουντ με Εβραίο παραγωγό. Ο εκδότης, Ε. Ρόβολτ όμως δήλωσε: «Αν αυτό το βιβλίο μας καταστρέψει, τουλάχιστον θα έχουμε καταστραφεί για κάτι που αξίζει». Έτσι κυκλοφόρησε το 1937 και παραμένει μέχρι σήμερα «ένα από τα 10 καλύτερα βιβλία για τη Γερμανία του Μεσοπολέμου» (The Guardian), αποκαλυπτικό για το έδαφος στο οποίο άνθισαν οι ναζιστικές ιδέες.
«Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά» του Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν (εκδόσεις Πόλις, μετάφραση Αθηνά Δημητριάδου)
Νέος, οραματιστής και φιλόδοξος, ο Γουίλι Σταρκ ξεκινά την πολιτική του σταδιοδρομία αποφασισμένος να πάρει εκδίκηση για την ταπεινή του καταγωγή, να ταχθεί στην υπηρεσία του λαού, των απόκληρων και των αδικημένων, να αγωνιστεί για μια άλλη, προοδευτική Αμερική.
Τώρα πια είναι ο πανίσχυρος κυβερνήτης μιας Πολιτείας του αμερικανικού Νότου. Πεπεισμένος ότι τα αγνά ιδανικά ελάχιστη σχέση έχουν με τη σκληρή πραγματικότητα, οδηγείται στο συμπέρασμα ότι, αν θέλει να παραμείνει πιστός στους στόχους του και ταυτόχρονα να διατηρηθεί στην εξουσία, δεν πρέπει να φοβάται αλλά, αντιθέτως, να εκμεταλλεύεται τη διαφθορά που επικρατεί στις ανθρώπινες σχέσεις, και να επιδίδεται με κυνισμό στον κατάλληλο χειρισμό ανθρώπων και καταστάσεων.
Όταν ο αριστοκρατικής καταγωγής δικαστής Μόνταγκιου Ίρβιν, που έχει τη φήμη του αδιάφθορου, στέκεται απέναντί του, ο Σταρκ καλεί σε βοήθεια τον σύμβουλό του Τζακ Μπέρντεν, στον οποίο αναθέτει να ξεψαχνίσει το παρελθόν του δικαστή: είναι βέβαιος ότι και εκείνος έχει θαμμένους σκελετούς στην ντουλάπα του. Ο Τζακ είναι ο άλλος κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος. Πρώην δημοσιογράφος, με ιστορικές σπουδές, άνθρωπος ιδιαίτερα καλλιεργημένος, παρατηρεί τα πάντα ως αφηγητής και αυτόπτης μάρτυρας, παραμένοντας διαρκώς αποστασιοποιημένος. Έχει επίγνωση τόσο της αξίας του καλού όσο και της κυριαρχίας του κακού. Διχάζεται ανάμεσα στον θαυμασμό και την απέχθειά του για το πρόσωπο του Σταρκ, γνωρίζοντας βαθιά μέσα του πως δεν θα καταφέρει να μείνει αμέτοχος ως το τέλος και πως η Ιστορία θα τον αδράξει.
Το πολιτικό αυτό μυθιστόρημα, όπως φρόντιζε να τονίζει συχνά ο Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν, δεν αποπειράται να ιχνηλατήσει τον βίο και την πολιτεία του διαβόητου, στην εποχή του, κυβερνήτη της Λουιζιάνα, Χιούι Π. Λονγκ, μολονότι οι παραλληλισμοί σε επίπεδο βιογραφίας είναι εμφανέστατες. Ούτε, όμως, περιορίζεται στην κατασκευή μιας περίτεχνης τοιχογραφίας της πολιτικής σκηνής και των αντιτιθέμενων ιδεολογικών παραδόσεων του αμερικανικού Νότου κατά τη δεκαετία του 1930 υπερβαίνει, μάλιστα, ακόμη και το εύρος μιας πολυεπίπεδης σπουδής στον λαϊκισμό και τη δημαγωγία.
Ποιητής, πεζογράφος, κριτικός και πανεπιστημιακός δάσκαλος, ο Ρόμπερτ Πεν Γουόρεν (1905 - 1989) είναι ο μόνος Αμερικανός συγγραφέας που τιμήθηκε τόσο με το βραβείο Πούλιτζερ ποίησης (δύο φορές, το 1957 και το 1979) όσο και με το Πούλιτζερ μυθιστορήματος (για το Όλοι οι άνθρωποι του βασιλιά, το 1947). Είναι επίσης ο πρώτος που έλαβε, το 1986, τον τίτλο του Δαφνοστεφούς Ποιητή των ΗΠΑ. Βραβεύθηκε με το Εθνικό Βραβείο ποίησης των ΗΠΑ και τιμήθηκε με το Medal of Freedom από τον Πρόεδρο Τζίμι Κάρτερ, καθώς επίσης και με το National Medal of Arts.
«Ένα τραγούδι για δύσκολους καιρούς» του Ίαν Ράνκιν (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Γιώργος Μπαρουξής)
Ο ήρωας του Ράνκιν, επιθεωρητής Ρέμπους, επιστρέφει με την πιο προσωπική του υπόθεση, σε ένα μυθιστόρημα για την τιμωρία και τη λύτρωση, που ανέβηκε στην κορυφή των μπεστ σέλερ των New York Times.
«Εξαφανίστηκε…»
Όταν η κόρη του Τζον Ρέµπους, Σαµάνθα, του τηλεφωνεί µες στα μεσάνυχτα, εκείνος ξέρει ότι τα νέα δεν είναι ευχάριστα. Ο σύζυγός της εδώ και δύο μέρες αγνοείται.
Ο Ρέµπους φοβάται το χειρότερο και γνωρίζει πολύ καλά μετά τα τόσα χρόνια στην αστυνομία ότι η κόρη του θα είναι η βασική ύποπτη.
Δεν υπήρξε ο καλύτερος πατέρας -η δουλειά ερχόταν πάντα πρώτη- τώρα όμως η κόρη του τον χρειάζεται περισσότερο από ποτέ. Ως τι όμως θα πάει; Ως πατέρας ή ως ντετέκτιβ;
Καθώς αναχωρεί την αυγή µε προορισμό την ανεμοδαρμένη ακτή και τη μικρή πόλη µε τα μεγάλα μυστικά, αναρωτιέται μήπως για πρώτη φορά στη ζωή του δεν θέλει να ανακαλύψει την αλήθεια.
Ο Ίαν Ράνκιν γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1960 στο Φάιφ της Σκοτίας. Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία στο πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, απ’ όπου αποφοίτησε το 1982. Πριν αφοσιωθεί στη συγγραφή, έκανε διάφορες δουλειές, από εργάτης σε αμπελώνες ως φοροεισπράκτορας και μουσικός συντάκτης. Το πρώτο του μυθιστόρημα εκδόθηκε το 1986, αλλά η καθιέρωσή του ήρθε με τη δημιουργία του διάσημου αντιήρωά του, του επιθεωρητή Ρέμπους, το 1987. Τα βιβλία του έχουν μεταφραστεί σε 36 γλώσσες και είναι μπεστ σέλερ. Έχει λάβει τέσσερα CWA Dagger Awards, ενώ το 2004 απέσπασε το πλέον έγκριτο αμερικάνικο Edgar Award. Έχει τιμηθεί με ακαδημαϊκούς τίτλους από τα πανεπιστήμια του Αμπερτέι, του Σεντ Άντριους, του Χαλ και του Εδιμβούργου ενώ για τις υπηρεσίες του στη λογοτεχνία του απονεμήθηκε επίσης τιμητικός τίτλος (OBE) από τη βασίλισσα της Αγγλίας. Τον Μάρτιο του 2015 έγινε μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας του Εδιμβούργου, ο πρώτος συγγραφέας αστυνομικής λογοτεχνίας στον οποίο επιφυλάσσεται αυτή η τιμή.
«Πείραμα μνήμης» του Σεμπάστιαν Φίτσεκ (εκδόσεις Διόπτρα, μετάφραση Δέσποινα Κανελλοπούλου)
Έχεις κάνει ποτέ κάτι που εύχεσαι να μπορούσες να ξεχάσεις; Από αυτό το ερώτημα ξετυλίγει το νήμα της ιστορίας ο συγγραφέας.
Ο Μαρκ Λούκας είναι συντετριμμένος από το τροχαίο δυστύχημα που στοίχισε τη ζωή στη σύζυγο και στο αγέννητο παιδί του -καθώς οδηγούσε ο ίδιος. Το μόνο που μπορεί να τον λυτρώσει είναι να διαγράψει τη μνήμη του. Το ερώτημα είναι, πόσο εφικτό είναι;
Μέχρι τη βραδιά που επιστρέφοντας στο σπίτι διαπιστώνει ότι το κλειδί του δεν ταιριάζει στην κλειδαριά, η σύζυγός του είναι ζωντανή, υγιής και έγκυος -και δεν τον αναγνωρίζει.
O Μαρκ αρχίζει να βυθίζεται σε έναν εφιαλτικό κόσμο όπου είναι αδύνατον να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία. Μήπως οδηγείται στην τρέλα; Ή μήπως πρόκειται για μια συνωμοσία που θα μπορούσε να του στοιχίσει τη μνήμη, τη λογική, ακόμη και τη ζωή του;
Νούμερο 1 στα μπεστ σέλερ του περιοδικού Spiegel, το έβδομο βιβλίο του πιο επιτυχημένου συγγραφέα ψυχολογικών θρίλερ στη Γερμανία, έχει 4 αστέρια στο Goodreads.
«Η πτώση της Γκοντόλιν» του Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν (εκδόσεις Κέδρος, μετάφραση Ευγενία Χατζηθανάση-Κόλλια, εικονογράφηση Άλαν Λι)
Η πτώση της Γκοντόλιν είναι το αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δύο ισχυρότερων δυνάμεων στον κόσμο: του έκπτωτου Θεού Μόργκοθ, που αντιπροσωπεύει το υπέρτατο κακό, και του Θεού Ούλμο, του Άρχοντα των Υδάτων.
Η πανέμορφη Γκοντόλιν είναι η πόλη που έχουν ιδρύσει τα Ξωτικά Νολντόριν σε μια κρυφή και απρόσιτη τοποθεσία, ώστε να μην τους βρίσκει ο Μόργκοθ.
Ο Ούλμο δίνει εντολή σε ἐναν Άνθρωπο, τον Τούορ, να πάει στην κρυφή πόλη και να μεταφέρει στον βασιλιά της, τον Τούργκον, μήνυμα ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τον Μόργκοθ, αν θέλει να απαλλαγεί από αυτόν. Ο Τούορ ξεκινά το δύσκολο ταξίδι για την Γκοντόλιν. Μόλις φτάνει, δίνει το μήνυμα στον Τούργκον, που αρνείται να βγει από την πόλη και να συγκρουστεί με τον Μόργκοθ.
Η άρνηση αυτή έχει τρομερές συνέπειες. Ο Μόργκοθ οργανώνει μια καταστροφική επίθεση στην πόλη και, παρότι η αντίσταση των υπερασπιστών της είναι επική, δεν αποτρέπει την άλωση και τη λεηλασία της. Ο Τούορ και όσα Ξωτικά έχουν επιζήσει καταφεύγουν στα βουνά, απ’ όπου παρακολουθούν συντετριμμένοι την καταστροφή της φλεγόμενης πόλης τους.
Η πτώση της Γκοντόλιν ήταν, σύμφωνα με τον Τζ. Ρ. Ρ. Τόλκιν, «η πρώτη πραγματική ιστορία αυτού του φανταστικού κόσμου», που μαζί με το Μπέρεν και Λούθιεν και Τα παιδιά του Χούριν τις θεωρούσε τις τρεις Μεγάλες Ιστορίες των Αρχαίων Ημερών.
«Η αστυνομία της μνήμης» της Γιόκο Ογκάουα (εκδόσεις Πατάκη, μετάφραση Χίλντα Παπαδημητρίου)
«Ακόµα κι αν εξαφανιστεί το χαρτί, οι λέξεις θα παραµείνουν».
Καπέλο, κορδέλα, πουλί, τριαντάφυλλο... Σ’ ένα νησί χωρίς όνοµα, διάφορα πράγµατα χάνονται το ένα µετά το άλλο· αποφασίζεται να εξαφανιστούν από τη ζωή των ανθρώπων και όλοι οφείλουν να τα ξεχάσουν για πάντα. Όσοι δεν συµµορφώνονται κινδυνεύουν να συλληφθούν από την αστυνοµία της µνήµης.
Όταν µία νεαρή συγγραφέας ανακαλύπτει ότι ο επιµελητής της κινδυνεύει να συλληφθεί -επειδή εκείνος δεν ξεχνά και του είναι πολύ δύσκολο να κρύβει τις αναµνήσεις του-, θα κάνει τα πάντα για να τον σώσει. Μαζί, καθώς ο φόβος και η απώλεια σχηµατίζουν ασφυκτικό κλοιό γύρω τους, θα προσκολληθούν στη λογοτεχνία ως τον τελευταίο τρόπο διατήρησης του παρελθόντος.
Τι θα γίνει όµως όταν αρχίσουν να εξαφανίζονται και τα βιβλία; Ποιος ξέρει τι θα εξαφανιστεί στη συνέχεια; Η Αστυνοµία της µνήµης είναι ένα βιβλίο για τη δύναµη της µνήµης και το τραύµα της απώλειας, µια αλληγορική ιστορία, ένα αιχµηρό σχόλιο για τους σκοτεινούς κρατικούς µηχανισµούς παρακολούθησης και επιτήρησης.
«Το µυθιστόρηµα της Ογκάουα ανακαλεί µεν το 1984 του Τζορτζ Όργουελ του, το Φαρενάιτ 451 του Ρέυ Μπράντµπερυ και τα Εκατό χρόνια µοναξιά του Γκαµπριέλ Γκαρσία Μάρκες, αλλά διαθέτει εντελώς δική του φωνή και δύναµη». Time
Η Γιόκο Ογκάουα γεννήθηκε το 1962 στην Οκογιάμα της Ιαπωνίας και σήμερα ζει στο Χιόγκο. Από τις
σημαντικότερες σύγχρονες συγγραφείς της χώρας της, έχει τιμηθεί με όλα τα σημαντικά λογοτεχνικά
βραβεία της Ιαπωνίας. Κείμενά της έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά New Yorker, A Public Space και
Zoetrope. Έχει γράψει, μεταξύ άλλων, το Άρωμα πάγου, το Ξενοδοχείο Ίρις και τον Παράμεσο.
«Χρόνια, μήνες, μέρες» του Γιεν Λιένκε (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, μετάφραση Σωτήρης Χαλικιάς)
Η μάχη για την επιβίωση, η θυσία και η ομορφιά της ζωής σ’ έναν συγκινητικό μύθο από τα πέρατα του κόσμου και του καιρού.
Ένα τρομερό κύμα ξηρασίας αναγκάζει τους κατοίκους ενός απομακρυσμένου ορεινού χωριού να τραπούν σε φυγή -όλους εκτός από έναν γέρο άνδρα κι ένα τυφλό σκυλί, που δεν μπορούν να κάνουν το εξουθενωτικό ταξίδι στα βουνά σε αναζήτηση τροφής και νερού.
Ο γέρος φυλάει μία και μοναδική καλαμποκιά που έχει φυτρώσει στην άγονη γη. Αφιερωμένος σ’ αυτήν και στην ελπίδα που του δίνει, αγωνίζεται κάθε μέρα ενάντια στην ήττα, κερδίζει κάθε μέρα μια νίκη κόντρα στο θάνατο.
Ένα κλασικό μπεστ σέλερ, που τιμήθηκε με το μεγάλο κινεζικό Λογοτεχνικό Βραβείο Λου Χσουν.
«O Γιεν Λιένκε δημιουργεί φανταστικές πληγές με πραγματικό αίμα [...] Τα βιβλία του διαβάζονται σαν τους σκληρούς λαϊκούς θρύλους που η επίσημη ιστορία δεν αντέχει να θυμάται, και οι ήρωές του νιώθουν εγκαταλειμμένοι, ξεχασμένοι από τον χρόνο». New York Times Book Review
«Το σκοτάδι» του Ράγκναρ Γιόνασον (εκδόσεις Καστανιώτη, μετάφραση από τα ισλανδικά Βίκυ Αλυσσανδράκη)
Με το βιβλίο του Το σκοτάδι, το πρώτο μιας σειράς νουάρ
μυθιστορημάτων, συστήνεται στο ελληνικό αναγνωστικό κοινό ο Ισλανδός συγγραφέας Ράγκναρ Γιόνασον.
Με πωλήσεις που έχουν ξεπεράσει το ενάμισι εκατομμύριο αντίτυπα παγκοσμίως, θεωρείται ευρέως ο πιο σημαντικός συγγραφέας που έχει αναδείξει η σκανδιναβική αστυνομική λογοτεχνία τα τελευταία χρόνια.
Η ηρωίδα του βιβλίου, η Χούλντα Χερμανσντότιρ, έχει
συναρπάσει τον Ίαν Ράνκιν: «Το τέλος του μυθιστορήματος μου έκοψε στ’ αλήθεια την ανάσα, κι όπως υποψιάζεστε, αυτό πλέον δεν μου συμβαίνει συχνά. Ήταν μια απίστευτη έκπληξη, την οποία δεν μπόρεσα να προβλέψω. Η Χούλντα είναι μια φανταστική, τρισδιάστατη ηρωίδα και θέλω να διαβάσω κι άλλα γι’ αυτήν».
Η Ίρσα Σιγκουρδαρντότιρ έχει αποφανθεί: «Το Σκοτάδι είναι ένα αυθεντικό αριστούργημα της σύγχρονης αστυνομικής λογοτεχνίας».
Οι βρετανικοί Times έχουν συμπεριλάβει το βιβλίο στα 100 καλύτερα αστυνομικά μυθιστορήματα από το 1945, ενώ σύντομα θα γίνει και τηλεοπτική σειρά.
Το πτώμα μιας νεαρής Ρωσίδας εντοπίζεται σε μια ερημική γωνιά της Ισλανδίας. Η αστυνομία καταλήγει στο συμπέρασμα πως πρόκειται για αυτοκτονία και κλείνει αθόρυβα την υπόθεση. Έναν χρόνο αργότερα, η 64χρονη επιθεωρήτρια Χούλντα Χερμανσντότιρ εξαναγκάζεται σε
πρόωρη συνταξιοδότηση. Έχει όμως δυο βδομάδες καιρό για να επιλέξει ποια παλιά ιστορία θα ανακινήσει. Γρήγορα θυμάται εκείνη τη μετανάστρια που είδε τις ελπίδες της για μια καινούργια αρχή να ξεβράζονται στις ακτές αυτής της άγνωστης χώρας. Η Χούλντα, πεπεισμένη ότι η γυναίκα δολοφονήθηκε, ανοίγει ξανά την ξεχασμένη υπόθεση. Ωστόσο, κανένας δεν της λέει όλη την αλήθεια.
«Ημερολόγιο επιβίωσης» του Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες (εκδόσεις Μεταίχμιο, μετάφραση Κλεοπάτρα Ελαιοτριβιάρη)
«Αυτές οι σημειώσεις, σκόρπιες, σύντομες και χωρίς συμπεράσματα, προέρχονται από το ημερολόγιό μου εκείνης της εποχής. Χάρη σε εκείνο το ημερολόγιο μπορώ τώρα, είκοσι χρόνια αργότερα, να ανασυνθέσω, έστω επιφανειακά, εκείνες τις ημέρες γύρω από τα Χριστούγεννα του 1998.
Πετάω αργά και πολύ χαλαρά. Αιωρούμαι σαν πουλί ή σαν να κρέμομαι από ένα παραπέντε. Το βασικό είναι η χαλάρωση. Η παραμικρή σύσπαση μπορεί να με κάνει να πέσω και να σπάσω τα μούτρα μου στο πάτωμα. Το κλειδί στην όλη υπόθεση είναι να εμπιστευτώ το πόσο χαλαρός νιώθω.
Και, κατά κάποιο τρόπο, αυτό είναι και το κλειδί της ζωής μου: να εμπιστεύομαι τη χαλαρότητα που νιώθω και να παίζω χωρίς φόβο. Ο μεγάλος εχθρός είναι ο φόβος, που προκαλεί πανικό και συσπάσεις. Χαλαρώνω. Και παίζω το παιχνίδι». Αποσπάσματα από το βιβλίο.
Μετά την πρώτη του εκδοτική επιτυχία, τη Βρόμικη τριλογία της Αβάνας, ο Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες περιοδεύει για λίγους μήνες στην Ευρώπη. Με βάση τη Μαδρίτη, ταξιδεύει σε Ισπανία, Γερμανία και Ιταλία για να παρουσιάσει το βιβλίο του, αλλά και να συναντήσει παλιούς φίλους, φίλες ή/και ερωμένες.
Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιό του από τους μήνες εκείνους, μας εξιστορεί την εμπειρία του, διανθισμένη με αναμνήσεις που έρχονται συνειρμικά στο μυαλό του: από την εφηβεία του και τις γυναίκες που τη στοίχειωσαν, τα βιβλία που έχει διαβάσει, τον φίλο του Φάμπιο που απαθανάτισε στη Βρόμικη σάρκα και καλλιτέχνες με τους οποίους νιώθει εκλεκτικές συγγένειες, μουσικούς, συγγραφείς που αγαπά, στιγμές από την ιστορία της Κούβας. Όλα αυτά, ανακατεμένα με ουίσκι, γυναίκες, σεξ, σκέψεις για τη ζωή, τον έρωτα, τον θάνατο, σκέψεις για την πορεία του πολιτισμού, για το πώς ήταν ο κόσμος τη δεκαετία του ’50 που γεννήθηκε και πώς 48 χρόνια αργότερα, ιστορίες για εξωγήινους, ακόμα και μια πρόταση να αναλάβει τη διαχείριση ενός οίκου ανοχής.
«Με την ωμή ειλικρίνειά του ο Γκουτιέρες φέρνει στον νου τον Ζαν Ζενέ και τον Τσαρλς Μπουκόφσκι. Μας παρασέρνει σε ένα αξέχαστο ταξίδι σε έναν κόσμο, όπου η πολιτική, η πνευματική αποξένωση και η επιθυμία φτάνουν στην κορύφωση της έντασης». New York Times.
«Αναπαραστάσεις του ανοίκειου. Νομαδισμός και αισθητική στην ρέιβ ψυχεδελική σκηνή» του Λέανδρου Κυριακόπουλου (εκδόσεις νήσος)
Το βιβλίο πραγματεύεται την κινητικότητα των Ελλήνων και Ελληνίδων θιασωτών των πάρτι ηλεκτρονικής μουσικής στην Ευρώπη και τον κόσμο, και συγκεκριμένα στις φεστιβαλικές διοργανώσεις της ψυχεδελικής ρέιβ- trance μουσικής.
Προϊόν δεκαετούς εθνογραφικής έρευνας, θέτει ερωτήματα για την φαντασία του ταξιδιού και τον χημικό εορτασμό, εκκινώντας μια κριτική συζήτηση για τα όρια της αισθητικής και του κοσμοπολιτισμού που επανα-οργανώνονται στις νέες τεχνο-πολιτικές συνθήκες του 21ου αιώνα.
Τι σημαίνει να ταξιδεύεις για να ζήσεις μια αποκαλυπτική περιπέτεια; Τι νόημα αποκτά το ταξίδι όταν αισθητικοποιείται στους χάρτες του φεστιβαλικού τουρισμού; Τι είδους οπτικά, ηχητικά και χημικά τεχνουργήματα κυκλοφορούν στα (επίσημα ή μη) δίκτυα της ρέιβ μουσικής σκηνής και συγκροτούν την βάση και υλική έκφραση του ψυχεδελικού κόσμου;
Ηχοτοπία και απόκοσμοι ήχοι, φλάιερς και διάκοσμοι των πάρτι, ρούχα, αρώματα, ουσίες και άλλα αισθητικά τεχνουργήματα και μέσα εξετάζονται σε σχέση με την τεχνοαισθητική του δρώμενου και την παρουσία και παρουσίαση του εαυτού στον δημόσιο χώρο και ονειρόκοσμο του φεστιβάλ.
Το βιβλίο αναδεικνύει την αισθητική και αισθητηριακή εμπειρία της ρέιβ σε σχέση με τα τεχνικά μέσα που καθιστούν δυνατή την απόδραση στην ψυχεδελική φαντασμαγορία. Σε ένα έντονο και ενίοτε απαιτητικό θεωρητικό «ταξίδι», ο συγγραφέας κάνει μια επισταμένη ενασχόληση με τις έννοιες της αισθητικής, του θεάματος, της αναπαράστασης, της εικόνας και της κατανάλωσης, και θέτει στον αναγνώστη και την αναγνώστρια ερωτήματα σχετικά με τη δυνατότητα επανάληψης κοινωνικών εκδηλώσεων «φυγής» και την τεχνο-διαμεσολάβηση «ουτοπικών» παραδείσων.
Το βιβλίο θέτει στο επίκεντρο μια πολύ σημαντική παράδοση διασκέδασης, της ρέιβ- trance μουσικής, και ιστορικοποιεί την φεστιβαλική κουλτούρα από την εμφάνισή της με τα παράνομα πάρτι (και τον ηθικό πανικό) της δεκαετίας του 1990, τα φεστιβάλ της Σαμοθράκης του 2001-2003 που έβαλαν την Ελλάδα στον χάρτη των διεθνή διοργανώσεων, μέχρι το ιστορικό παρόν και τον εξευγενισμό της ρέιβ με τη σφραγίδα επίσημων πολιτιστικών εκδηλώσεων, όπως των Documenta 14, Synch, Reworks και Onassis Fast Forward Festival.
Η παράδοση της ρέιβ που μέχρι σήμερα ήταν αφανής, μελετάται στα τεχνο-πολιτισμικά της συμφραζόμενα, και αποκτά θεωρητικά θεμέλια για την περαιτέρω διερεύνησή της.
Απευθύνεται σε ένα ευρύ και ετερόκλιτο κοινό: αφενός σε λάτρεις της ηλεκτρονικής χορευτικής μουσικής και σε θιασώτες της ρέιβ ψυχεδελικής trance σκηνής, και αφετέρου σε όσους/ες μελετούν εθνογραφικά τις νέες τεχνολογίες, την σχέση αυτών με το σώμα, τις εμπειρίες και τις αισθήσεις.
Αγγίζει ζητήματα που αφορούν τον οπτικό πολιτισμό, την αισθητική του εαυτού, το στιλ, την αναπαράσταση βιωμάτων, και την κατανάλωση εικόνων, όπως επίσης και ζητήματα διασκέδασης, βιομηχανιών θεάματος, φεστιβάλ, μουσικής, κατανάλωσης ουσιών, κουλτούρων εικόνας- ήχου και αισθητικής γενικότερα.
Ο Λέανδρος Κυριακόπουλος είναι Κοινωνικός Ανθρωπολόγος, υπότροφος του Κέντρου Έρευνας για τις Ανθρωπιστικές Επιστήμες, και διδάσκων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Πεδία ενδιαφέροντός του είναι οι μουσικές κουλτούρες, το θέαμα, η κατανάλωση, οι οπτικοακουστικές τεχνολογίες και οι οικονομίες των αισθήσεων, της αντίληψης και των συναισθημάτων που διανοίγουν οι δυνατότητες της τεχνοαισθητικής και των νέων μέσων.