Η κουλτούρα της μετριότητας”, διαπερνά πολλούς θεσμούς, βιομηχανίες και υπηρεσίες. Στόχος της μετριότητας είναι να ελαφρύνει το φόρτο εργασίας, να ξεφύγει με τη λιγότερη προσπάθεια και να αποφύγει τη λογοδοσία. Η ατολμία οδηγεί στη μετριότητα η οποία είναι μια ύπουλη ασθένεια που αργά αλλά σταθερά καταστρέφει τα αποθέματα ζωντάνιας, καινοτομίας και ενέργειας μιας κοινωνίας, ενός οργανισμού ή μιας επιχείρησης.
«Μέτρον άριστον», μας δίδασκαν από τη μέρα που γεννηθήκαμε. Αυτό είναι το υγιές, το ορθό, το καλύτερο για την ισορροπία μας. Μα δεν εννοούσαν τη μετριότητα. Δεν υπάρχει μέτρο στη μετριότητα.Η λέξη μετριότητα-mediocrity προκύπτει από τις δύο λέξεις “medius” και “ocris”. Η πρώτη σημαίνει ”μέση” και η δεύτερη ”τραχύ βουνό”. Ουσιαστικά η λέξη μετριότητα σημαίνει να μένεις στα μισά της διαδρομής προς τη κορυφή ενός δύσκολου βουνού. Να μην εξελίσσεσαι με βάση τη δυναμική που έχεις. Κάποτε ο αρχαίος Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος συμβούλευσε τον Περίανδρο για το πώς να κυβερνήσει περπατώντας μέσα σε ένα χωράφι σιταριού και κόβοντας τους ψηλότερους μίσχους της σοδειάς. Ο Περίανδρος κατάλαβε το μήνυμα και αποκεφάλισε τους καλύτερους άνδρες γύρω του.
Σε μια κοινωνία που αποθεώνει το μέτριο, περιορίζει την αριστεία και κυριαρχούν η μιζέρια, η ζήλεια, η απάθεια και η αποποίηση ευθυνών δεν πρέπει να απορεί κανείς για την ποιότητα των προτύπων που κυριαρχούν. Οι μέτριοι συχνά παραγκωνίζουν τους καλούς και σχεδόν όλοι φθονούν τους άριστους και θέλουν να τους καταστρέψουν. Είμαστε παραδομένοι στην προχειρότητα, δεν προσπαθούμε να λύσουμε πραγματικά προβλήματα, βάζουμε τρικλοποδιές στους άλλους για να μην μας ξεπεράσουν, δεν είμαστε δημιουργικά περίεργοι, παρά μόνο αρνητικά κουτσομπόληδες, δεν λέμε ποτέ μπράβο σε κανέναν και σπάνια λέμε ευχαριστώ.
Πάρα πολλοί από εμάς χρησιμοποιούμε δικαιολογίες όπως: ”Δεν έχω το κατάλληλο πτυχίο”, ”Είμαι πολύ μεγάλος”, ”Είναι πολύ δύσκολο”, ”Δεν έχω χρόνο” ή ”Κανείς δεν θα με αφήσει”. Φοβόμαστε πιο πολύ να πετύχουμε παρά να αποτύχουμε. Και έπειτα πολλοί βολευόμαστε με την φράση ‘έχει ο θεός’.
Είναι δεδομένο δε, ότι όταν τα πράγματα δεν πάνε όπως θα τα θέλουμε φταίνε πάντα οι άλλοι, γιατί εμείς δεν φταίμε ποτέ σε τίποτα. Έτσι έχουμε μάθει τουλάχιστον. Φταίει το σύστημα, η κυβέρνηση, η προηγούμενη κυβέρνηση, οι Τούρκοι, τα εμβόλια και η πανσέληνος. Και αυτό διότι δεν έχουμε μάθει να παίρνουμε την τύχη στα χέρια μας αλλά περιμένουμε να την καθορίσουν ‘οι άλλοι’ για εμάς.
«Οι ευκαιρίες στη ζωή είναι απεριόριστες γι’ αυτούς που δρουν και τις αναζητούν».