Με τον όρο πολιτισμό αναφερόμαστε ως συνήθως στα λογοτεχνικά, καλλιτεχνικά και επιστημονικά επιτεύγματα ενός έθνους ή μίας κοινωνίας. Επίσης σήμερα θα μπορούσαμε να πούμε πως ως πολιτισμό αναφέρουμε το σύνολο των χαρακτηριστικών που συνθέτουν τις εκφράσεις σε ένα ευρύ φάσμα της ζωής, που απαρτίζει μία εποχή, μία χρονική περίοδο, ένα έθνος. Η ιστορία εκλάμβανε τον πολιτισμό για χιλιετίες, ως μία διαδοχή ακμής και παρακμής των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Ασχολούνταν με όλα αυτά αποκλειστικά και μόνο, αφήνοντας ως μη ουσιώδεις τις κοινωνικές σχέσεις και την καθημερινότητα, μεταξύ των ανθρώπων και γενικά του κόσμου που τον περιέβαλε.
Στην εποχή μας όμως, με την ανάπτυξη ως ανεξάρτητου κλάδου της ιστορίας, της κοινωνικοοικονομικής ιστορίας, διδασκόμαστε για την πεμπτουσία του πολιτισμού, που τόσους αιώνες περνούσε στην αφάνεια ως περιττή και συνάμα δεν υπήρχε στην καθημερινότητα εκατομμυρίων ανθρώπων κάνοντας απάνθρωπο τον βίο τους.
Όλα όμως ξεκίνησαν να αλλάζουν με την Γαλλική και την Αμερικανική Επανάσταση, όταν για πρώτη φορά στην ιστορία των εθνών, τα κράτη κινητοποιούνταν για την σωτηρία ενός υπηκόου τους, που βρισκόταν σε κίνδυνο. Δεν είναι όμως μόνο αυτή η πεμπτουσία του πολιτισμού, έστω και αν δείχνει την μέγιστη ευγένεια και το μεγαλείο ενός λαού, προς τον συνάνθρωπο του.
Η ευγένεια ενός λαού που είναι η μέγιστη έκφραση του πολιτισμού φαίνεται μέσα από τον τρόπο που αυτός αντιμετωπίζει το περιβάλλον. Δεν είναι τυχαίο που οι σύγχρονες χώρες έχουν υψηλά ποσοστά ανακύκλωσής και υψηλά ποσοστά χρήσης ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Σήμερα η ρήση του Γκάντι, που συνοψίζει ένα μεγάλο κομμάτι της ευγένειας που απαιτείται να έχει ο σύγχρονος άνθρωπος, φαντάζει πιο επίκαιρη από ποτέ: «ο πολιτισμός ενός λαού φαίνεται από τον τρόπο που συμπεριφέρεται στα ζώα του». Ακόμη η ευγένεια που είναι η πεμπτουσία του πολιτισμού είναι ορατή από τα πεζοδρόμια και τα πάρκα των πόλεων μας, μεγάλο παράδειγμα αποτελεί η Σιγκαπούρη, που είναι πεντακάθαρη. Με αυτόν τον τρόπο ζωής γίνεται διάπλατα ορατή η ευγένεια του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπό του, που θέλει να έχει την πόλη που κατοικεί, καθαρή, σαν να είναι η προέκταση του σπιτιού του.
Επίσης η συμπεριφορά των αρτιμελών ανθρώπων, σωματικά και ψυχικά, προς τους συνανθρώπους τους που είναι Α.μ.ε.Α, πρέπει να αποσκοπεί στην πλήρη και ομαλή ένταξη των ανθρώπων με αναπηρία, στον κοινό καθημερινό βίο. Με πλήρη δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις, ώστε οι άνθρωποι με αναπηρία να νοιώθουν και να είναι παραγωγικά μέλη της κοινωνίας, καθιστώντας τούς συνοδοιπόρους μιας υγιούς πολιτείας όπου και θα ανήκουν χωρίς διακρίσεις.
Η ευγένεια όμως αποτελεί την πεμπτουσία του πολιτισμού στα πιο απλά και καθημερινά πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή. Εδώ θα ήθελα να φέρω ως παραδείγματα τους δυτικούς λαούς και τον ιαπωνικό λαό. Η ευγένεια φαίνεται με τον τρόπο που συμπεριφέρονται τα μέλη μίας οικογένειας αναμεταξύ τους, εντός αυτής της μικρής κλίμακας της κοινωνίας, τόσο στην ευρύτερη όσο και στην πυρηνική οικογένεια, με τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τις γυναίκες και τα άτομα Α.μ.ε.Α. Στην Ιαπωνία καθώς και στις δυτικές χώρες, υπάρχουν, εκτός από τις Η.Π.Α, τα καλύτερα συστήματα συνταξιοδότησης, υγείας και ασφαλειών, αλλά και μία έμφυτη κουλτούρα των ανθρώπων να περιθάλψουν τους πιο αδύναμούς σε κάθε φάσμα δραστηριοτήτων της ζωής.
Ακόμη η οικονομία σε επάρκεια τροφών και σε επάρκεια ένδυσης και υπόδησης, για μία οικογένεια, αλλά και για μία κοινωνία, που δεν της περισσεύει τίποτα για τα σκουπίδια, αλλά και τα σκουπίδια, π.χ. στη Σουηδία αποτελούν καύσιμη ύλη, είναι δείγμα της οικονομίας πόρων. Κάτι που δείχνει την πεμπτουσία του πολιτισμού και γενικά την ευγένεια προς την μητέρα φύση.
Επίσης οι κανόνες τήρησης του Κ.Ο.Κ που δυστυχώς στην Ελλάδα παραβιάζονται συστηματικά, με την κακή οδική παιδεία των Ελλήνων· μας κάνει ως λαό να πληρώνουμε βαρύ φόρο αίματος στην άσφαλτο κάθε χρόνο, κάτι που αποδεικνύει άλλη μία φορά την έλλειψη ευγένειας που έχουμε δυστυχώς πρώτα προς τους εαυτούς μας και κατόπιν προς τους συνανθρώπους μας.
Εν κατακλείδι σημαντικό βήμα για την δημοκρατία μας και την ανάπτυξη του πολιτισμού μας, θα είναι ο μηδενισμός των σημαντικότερων φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού. Η ευγένεια πρέπει να μπαίνει όπως το νερό μέσα στον βράχο θρυμματίζοντας κάθε είδους ρατσισμού, που μπορεί να είναι υπαρκτός, σε οποιοδήποτε επίπεδο της ζωής όλων των ανθρώπων. Η κοινωνία μας πρέπει να δράσει άμεσα κατά του θρησκευτικού φανατισμού και φονταμενταλισμού, του φυλετικού διαχωρισμού και του πρόστυχου ρατσισμού, για τις σεξουαλικές προτιμήσεις. Πρέπει επίσης να εξαλείψει τον σχολικό εκφοβισμό, που καταρρακώνει τις ψυχές των πιο ευαίσθητων παιδιών, όπως επίσης και τη χρήση βίας από όπου και αν αυτή προέρχεται.