Ο τόπος: ο μειονοτικός Δήμος Φοινίκης στη Βόρεια Ήπειρο (την κατά την πολιτικώς ορθή ορολογία Νότια Αλβανία). Ο χρόνος: ελάχιστες ημέρες πριν τις δημοτικές εκλογές στη γείτονα – για την προσεχή Κυριακή, 30ή τρέχοντος, προγραμματισμένες πλην σφόδρα διαφιλονεικούμενες, τόσο μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης όσο και μεταξύ Προέδρου της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργού. Ο πρώτος τις έχει ήδη αναβάλει, επικαλούμενος την τεταμένη κατάσταση στη χώρα. Από πλευράς του, ο δεύτερος επιμένει στη διεξαγωγή τους σύμφωνα με τον αρχικό προγραμματισμό και συνεχίζει απτόητος τον προεκλογικό του αγώνα (περιττόν κατ’ ουσία, αφού η αντιπολίτευση δεν συμμετέχει στην όλη εκλογική διαδικασία).
Κατά την προεκλογική ομιλία του κ. Ράμα στον προαναφερθέντα Δήμο Φοινίκης, υψώνεται μια ελληνική σημαία. Ως αποτέλεσμα τούτου μείζων αναταραχή και μεγάλη αναστάτωση: το μηδαμινής πολιτικής βαρύτητος κόμμα που διατείνεται ότι εκπροσωπεί “τους εξόριστους από τον τόπο τους Τσάμηδες” προκαλεί την συνήθη τρικυμία εν ποτηρίω και, βεβαίως, ο Αλβανός πρωθυπουργός δεν αφήνει την ευκαιρία να πάει χαμένη, προβαίνοντας σε επίθεση φιλίας προς την εθνική ελληνική Μειονότητα.
Έτσι όλοι είναι ευτυχείς: ο αρχηγός του τσαμικού κόμματος PDIU κ. Ιντρίζι, διαπρέψας και τη φοράν αυτή ως θεματοφύλαξ δικαίων, βωμών και εστιών “του λαού του” και ο κ. Ράμα, που επάξια συνεχίζει το ανίερο παιχνίδι του Ενβέρ Χότζα με τους Έλληνες της Αλβανίας. Ο τίτλος του σχετικού διαβόητου πονήματος: “Δύο φίλοι λαοί”…
Στη “φιλία” αυτή ερειδόμενη, η εκάστοτε κυβέρνηση των Τιράνων έχει συστηματικά αποστερήσει τη Μειονότητα από παιδεία και περιουσίες, ακολουθώντας μέχρι και σήμερα πολιτική καλλιέργειας καχυποψίας και απομάκρυνσης της χώρας και του λαού της από τον άμεσο γείτονά της – εκείνον που πάντοτε έτεινε και συνεχίζει να τείνει χείρα φιλίας και υποστήριξης σε καιρούς έως και πρόσφατα χαλεπούς. Μάλιστα δε τώρα, που η Αλβανία βρίσκεται στο κατώφλι της ενωμένης Ευρώπης, ο κ. Ράμα ενεργεί ως εκτελεστικό όργανο του κ. Ερντογάν, με τις γνωστές τις πάσι συνέπειες. Καλά κρατούν οι εθνικισμοί στον 21ο αιώνα.
Ολίγον, λοιπόν, εντυπωσιάζουν οι θωπείες στη Φοινίκη. Η Αθήνα θα πρέπει – εν επιγνώσει της διαχρονικής οικείας ολιγωρίας – να αντιληφθεί επιτέλους την κατεύθυνση του πνέοντος ανέμου και να πράξει τα δέοντα, χωρίς περιττούς και αναποτελεσματικούς χαριεντισμούς.