Τα προειδοποιητικά σημάδια για τις επιπτώσεις της κλιματικής κρίσης στην Αρκτική έχουν ενταθεί τα τελευταία 40 χρόνια και πολλές από τις περιοχές με τις ταχύτερες και πιο ακραίες μεταβολές βρίσκονται στη Σιβηρία, την Αλάσκα και τα Βορειοδυτικά Εδάφη του Καναδά. Αυτό διαπιστώνει έρευνα που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Geophysical Research Letters».
Για τον εντοπισμό αυτών των περιοχών μια ομάδα ερευνητών χρησιμοποίησε γεωχωρικά δεδομένα περισσότερων από 30 ετών και αρχεία θερμοκρασίας. Όρισε δείκτες τρωτότητας των οικοσυστημάτων σε τρεις κατηγορίες: θερμοκρασία, υγρασία και βλάστηση. Στόχος της ήταν να δημιουργήσει μια πιο πλήρη εικόνα των κλιματικών και οικοσυστημικών αλλαγών στην Αρκτική.
Σύμφωνα με τα ευρήματα, η σημαντικότερη αύξηση της θερμοκρασίας του εδάφους μεταξύ 1997-2020 σημειώθηκε στην ανατολική τούνδρα της Σιβηρίας και σε ολόκληρη την κεντρική Σιβηρία. Ενώ ορισμένα θερμά σημεία στη Σιβηρία και στα Βορειοδυτικά Εδάφη του Καναδά έγιναν ξηρότερα, οι ερευνητές εντόπισαν επιπλέον αύξηση των επιφανειακών υδάτων και των πλημμυρών σε μέρη της Βόρειας Αμερικής, συμπεριλαμβανομένου του κεντρικού Καναδά και του Δέλτα Yukon-Kuskokwim της Αλάσκας. Αυτές οι αυξήσεις του νερού με την πάροδο του χρόνου είναι πιθανότητα σημάδι ότι λιώνει ο μόνιμος πάγος, όπως σημειώνουν.
«Η αύξηση της θερμοκρασίας του κλίματος έχει προκαλέσει μεγάλη πίεση στα οικοσυστήματα στα υψηλά γεωγραφικά πλάτη, αλλά η πίεση φαίνεται πολύ διαφορετική από τόπο σε τόπο και θέλαμε να ποσοτικοποιήσουμε αυτές τις διαφορές. Ο εντοπισμός θερμών σημείων σε τοπικό και περιφερειακό επίπεδο μας βοηθά όχι μόνο να δημιουργήσουμε μια πιο ακριβή εικόνα για το πώς η αύξηση της θερμοκρασίας στην Αρκτική επηρεάζει τα οικοσυστήματα, αλλά και να εντοπίσουμε τα σημεία στα οποία πρέπει πραγματικά να εστιάσουμε τις μελλοντικές προσπάθειες παρακολούθησης και τους πόρους διαχείρισης», επισημαίνει η Τζένιφερ Γουάτς, διευθύντρια του προγράμματος για την Αρκτική στο ερευνητικό κέντρο «Woodwell Climate» και επικεφαλής συγγραφέας της μελέτης.
Πηγή: ΑΠΕ ΜΠΕ