Αναμφίβολα δεν πρέπει να είσαι διαπρύσιος υποστηρικτής του δημόσιου χαρακτήρα της τριτοβάθμιας παιδείας ή ζηλωτής των παθογενειών που συσσώρευσε τις πέντε δεκαετίες του μεταπολιτευτικού μας βίου για να διατυπώσεις ορισμένες σκέψεις σχετικά με το νομοσχέδιο για την ίδρυση μη-κρατικών πανεπιστημίων στη χώρα μας.
Σύμφωνα λοιπόν με το προς ψήφιση νομοσχέδιο για την Τριτοβάθμια εκπαίδευση, δικαίωμα έγγραφης στα προγράμματα του πρώτου κύκλου σπουδών των μη-κρατικών πανεπιστήμιων έχουν οι εξής κατηγορίες υποψηφίων (Άρθρο 146§2):
α) οι Έλληνες ή αλλοδαποί πολίτες κάτοχοι απολυτηρίου Γενικού Λυκείου (ΓΕ.Λ.) ή Επαγγελματικού Λυκείου (ΕΠΑ.Λ.) με ελάχιστη βάση εισαγωγής (ΕΒΕ), η οποία προκύπτει από τον μικρότερο εκ των μέσων όρων των βαθμολογιών του συνόλου των εξεταζόμενων στο επιστημονικό πεδίο πεδίου στο οποίο θέλουν να σπουδάσουν, πολλαπλασιαζόμενο με τον συντελεστή 0,8.
β) οι κάτοχοι ισότιμων απολυτηρίων τίτλων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (Δ.Ε.) αναγνωρισμένων Ξένων σχολείων της ημεδαπής.
γ) οι κάτοχοι διεθνών απολυτήριων τίτλων Δ.Ε (International Baccalaureate-IB). που χορηγούνται από σχολεία της ημεδαπής ή της αλλοδαπής, οι αλλοδαποί πολίτες κάτοχοι ισοδύναμου του Λυκείου απολυτήριου τίτλου Δ.Ε. ή ισοδύναμου τίτλου επαγγελματικής εκπαίδευσης που τους παρέχει δικαίωμα εισαγωγής στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης της χώρας στην οποία φοιτούν.
Ως γνωστόν IB προγράμματα παρέχουν στην χώρα μας μόνο συγκεκριμένα ιδιωτικά σχολεία. Επομένως τόσο οι μαθητές/ριες συγκεκριμένων ξένων σχολείων, όσο κι αυτοί/ες που παρακολουθούν πρόγραμμα ΙΒ, θα μπορούν να εισέρχονται στα προς ίδρυση μη-κρατικά πανεπιστήμια δίχως να είναι προϋπόθεση η συμμετοχή τους στις πανελλαδικές εξετάσεις και η ελάχιστη βάση εισαγωγής (Άρθρο 146§2β και γ)! Επομένως, όσοι γονείς και κηδεμόνες (μπορούν να) επιλέξουν ένα από τα συγκεκριμένα ξένα σχολεία ή ένα ΙΒ πρόγραμμα απαλλάσσουν τα τέκνα τους από τη ψυχοφθόρα και χρονοβόρα, αλλά και αξιολογική διαδικασία των πανελλαδικών εξετάσεων, διασφαλίζοντάς τους απρόσκοπτη πρόσβαση στα μη-κρατικά πανεπιστήμια (Νομικό Πρόσωπο Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, Ν.Π.Π.Ε.).
Στο νομοσχέδιο δεν υπάρχει καμία απολύτως πρόβλεψη ποσόστωσης για τις προβλεπόμενες κατηγορίες υποψηφίων, παρέχοντας στα Ν.Π.Π.Ε. την αποκλειστική αρμοδιότητα ώστε να επιλέγουν κατ’ αρέσκεια τους/τις φοιτητές/τριες τους. Διαβάζοντας το προς ψήφιση νομοσχέδιο μπορεί κάποιος να παρατηρήσει ότι δεν αναφέρεται πουθενά η υποχρεωτική τετραετής φοίτηση.
Δεύτερον προβλέπεται ρητώς ότι μπορούν να ιδρυθούν και Ν.Π.Π.Ε. των οποίων η μητρική έδρα θα είναι εκτός της ΕΕ (Άρθρο 127).
Τρίτον, η στελέχωση τους με μέλη Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού (ΔΕΠ) δεν ακολουθεί την ιδιαιτέρως απαιτητική διαδικασία των κρατικών ΑΕΙ. Τα Ν.Π.Π.Ε. λειτουργούν σύμφωνα με τον Εσωτερικό τους Κανονισμό, (Άρθρο 150). Πιο συγκεκριμένα, σε κάθε Ν.Π.Π.Ε. υπηρετούν μέλη ΔΕΠ στον τομέα διδασκαλίας και έρευνας, εκ των οποίων τουλάχιστον ογδόντα τοις εκατό (80%) είναι κάτοχοι διδακτορικού διπλώματος (Άρθρο 151§1). Θα διδάσκει επομένως, αυτοδύναμα όχι επικουρικά, προσωπικό χωρίς διδακτορικό δίπλωμα! Συναφώς, αναφέρεται ότι τα κριτήρια εκλογής και εξέλιξης του Διδακτικού και Ερευνητικού Προσωπικού εγκρίνονται από το μητρικό ίδρυμα (Άρθρο 151§5), άρα δεν θα ακολουθείται η αντίστοιχη και πολύ απαιτητική διαδικασία που ισχύει για τα δημόσια ΑΕΙ, σύμφωνα με την οποία τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας με παρόμοιο ή συναφές γνωστικό αντικείμενο αποφαίνονται για την πλήρωση μίας προκηρυγμένης θέσης μέσω ανοιχτής διαδικασίας.
Εν κατακλείδι, το προς ψήφιση νομοσχέδιο –στα εδάφια που περιγράφει τις προϋποθέσεις ίδρυσης και λειτουργίας στην χώρα μας μη-κρατικών πανεπιστημίων– πέραν της αντισυνταγματικότητάς του, διαπνέεται από μία φιλο-επενδυτική διάθεση (sic) και ενέχει ένα ταξικό πρόσημο, όσο κι αν η κυβέρνηση διαρρηγνύει τα ιμάτιά της περί του αντιθέτου.