Η νίκη του Στέφανου Κασσελάκη στις εσωκομματικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ αποτελεί μία ακόμη έκφανση της ήττας που υφίστανται οι ιδέες της Αριστεράς την τελευταία δεκαετία σε όλα τα επίπεδα.
Τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ να επιλέξει τον Σ. Κασσελάκη τοποθετούνται χρονικά την εποχή της βαθιάς κρίσης και των μνημονίων. Την εποχή εκείνη που πολλοί -και κυρίως οι ίδιοι- πίστεψαν ότι ξαφνικά ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κόμμα εξουσίας, ενώ στον πυρήνα του παρέμενε σταθερά ένα κόμμα διαμαρτυρίας.
Τότε που η Ελληνική κοινή γνώμη έψαχνε την ελπίδα και το φως στο σκοτάδι της λιτότητας. Τότε που πίστεψε ότι «η ελπίδα έρχεται» κι έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ και τον Α. Τσίπρα την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης της «πρώτης φοράς Αριστερά». Τότε που οι κοσμοθεωρητικές τους αντιλήψεις κλήθηκαν να μετατραπούν σε εφαρμοσμένες πολιτικές, και όχι μόνο απέτυχαν παταγωδώς, αλλά αποκαλύφθηκε πόσο ανορθολογικές είναι στην πράξη.
Κι όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν αντιληφθεί από τότε ότι η ψήφος εμπιστοσύνης που τους δόθηκε δεν προήλθε στα αλήθεια επειδή έπεισαν για τις ιδέες τους. Δεν προήλθε επειδή έπεισαν ότι αυτές είναι η ορθή μεθοδολογία, ο σωστός οδικός χάρτης για την πρόοδο και της ανάπτυξης της Χώρας. Για το μόνο που έπεισαν ήταν ότι σαν κόμμα του «ηθικού πλεονεκτήματος» είχαν το «μεγάλο κόλπο» στη διαπραγμάτευση με την τρόικα μέσα από λαϊκιστικά αφηγήματα και αυταπάτες που η κοινωνία είχε ανάγκη να πιστέψει, και τελικά πληρώσαμε.
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν και δεν έγινε ποτέ στον πυρήνα του κόμμα εξουσίας, αλλά «στέφθηκε» εκλογικά ως έτερος πόλος του πολιτικού συστήματος για να καλυφθεί το κενό του παραδοσιακού δικομματισμού που χαρακτήριζε και χαρακτηρίζει ( ; ) το πολιτικό μας σύστημα μετά την συρρίκνωση του -μνημονιακού- ΠΑΣΟΚ. Διότι στην τότε πολιτική πραγματικότητα της κρίσης η ελληνική κοινωνία κινούνταν στη βάση του διπόλου «Μνημόνιο–Αντιμνημόνιο» κι όχι «Δεξιά–Αριστερά», όπως παραδοσιακά συμβαίνει στην ελληνική πολιτική κουλτούρα. Όπως συμβαίνει, άλλωστε, και σήμερα που η κρίση αποτελεί παρελθόν.
Αυτή η διαχρονική ψευδαίσθηση είναι που καθοδηγεί την πολιτική τους δράση μέχρι σήμερα σε όλα τα επίπεδα· από την εσωτερική οργάνωση του κόμματός τους μέχρι την άσκηση αντιπολίτευσης και τις προσεγγίσεις για την οργάνωση του Κράτους, την οικονομία, την εργασία, την εξωτερική πολιτική. Πάνω απ′ όλα, όμως, αυτή η αυταπάτη είναι που συνέβαλε στην αδυναμία τους να κοιταχτούν στον καθρέφτη, να μάθουν και να αλλάξουν έγκαιρα.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει, όμως, ότι οι εκλογές από τη βάση, η εκλογή Κασσελάκη και το σύνθημα «άλλαξε τα όλα» απαντά στην παραπάνω ανάλυση. Θα έλεγε κανείς ότι η βάση του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ επέλεξε έναν νέο και φρέσκο άνθρωπο να εκσυγχρονίσει το κόμμα και τελικά να δημιουργήσει τις συνθήκες ώστε να κερδίσουν ιδεολογικές μάχες και να διεκδικήσουν την εξουσία που θα τους επιτρέψει να αναπτύξουν τη στρατηγική τους.
Το παράδοξο, όμως, είναι ότι πείστηκαν και στήριξαν τις ελπίδες τους για ένα διακύβευμα τόσο βαθύ και πολυδιάστατο σε μια υποψηφιότητα τόσο ρηχή πολιτικά, όσο και συμβολικά αντίθετη με τις αρχές, τις αξίες, την ιστορία και την κουλτούρα της Αριστεράς, της ταυτότητάς τους.
Έθεσαν τις ελπίδες τους για κάτι τόσο μεγάλο πολιτικά σε μια υποψηφιότητα ενός ανθρώπου με μηδενικό πολιτικό βάρος και βάθος, χωρίς πολιτική ταυτότητα, χωρίς πολιτικό πρόγραμμα και χωρίς προοπτική. Πίστεψαν σε μια κενή υποψηφιότητα που δε θυμίζει σε τίποτα Αριστερά -το αντίθετο μάλιστα- ακόμη κι αν κάποιοι τον έστειλαν μέχρι τη Μακρόνησο μπας και αποκτήσει πολιτικό πρόσημο η καμπάνια. Η υποψηφιότητα Κασσελάκη αποδείχθηκε ικανή να αλώσει ταχύτατα το κόμμα της Αριστεράς με μοναδικό όπλο την άρτια εφαρμογή των νόμων του σύγχρονου μάρκετινγκ σε επίπεδο celebrity και lifestyle που συμπυκνώνεται σε ένα αδιανόητα ατσαλάκωτο πουκάμισο.
Η προεδρία Κασσελάκη είναι μία απεγνωσμένη, άγαρμπη και κοντόφθαλμη στροφή του ΣΥΡΙΖΑ δεξιότερα ως μια έσχατη προσπάθεια επιβίωσης στη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης θυσιάζοντας εύκολα τις ιδέες, και επισφραγίζοντας ταυτόχρονα για ακόμη μία φορά την κυριαρχία των φιλελεύθερων ιδεών και του καπιταλισμού συμβολικά και ουσιαστικά.
Κάποιοι διαβάζουν τη νίκη Κασσελάκη ως «το νέο που κέρδισε», όμως στην πραγματικότητα συμβολίζει «το παλιό που κρίθηκε». Κι αυτό τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ που συστρατεύτηκαν με το «καινούριο» το γνωρίζουν καλά. Ο Π. Πολάκης, ο Ν. Παππάς και κυρίως ο πρώην Αρχηγός γνωρίζουν καλά ότι η προεδρία Κασσελάκη αποτελεί έναν ιδανικό μηχανισμό «εξαγνισμού» του «παλιού» για τα λάθη και τις σφοδρές ήττες που υπέστη και για τις οποίες καταδικάστηκε. Έναν μηχανισμό, δηλαδή, ικανό να στρώσει το έδαφος της επιστροφής του Α. Τσίπρα ως «από μηχανής θεού» με το αφήγημα της σωτηρίας της παράταξης στο παρά πέντε της διάλυσής της.