Σε κάθε ναυάγιο προσφύγων, βομβαρδισμούς αμάχων κ.ά , μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης ευαισθητοποιείται και εκφράζει τη δυσφορία του. Εν τούτοις δεν έχουμε ”δια ταύτα” και κυρίως προσεγγίζουμε το σύμπτωμα, χωρίς επίλυση της αιτίας.
Γιατί αυτοί οι άνθρωποι φεύγουν; λόγω πολέμου; και ποιος τον προκαλεί; λόγω φτώχειας, έλλειψης πηγών ύδατος, τροφής, ενέργειας; Πώς θεραπεύεται αυτό και από ποιους; Γιατί δεν γίνεται κάτι να αλλάξει το φαινόμενο καθολικά και οχι σποραδικά;
Ο ερχομός εκατομμυρίων ταλαίπωρων ανθρώπων στην κορεσμένη Ευρώπη (λίγη γη, μολυσμένο περιβάλλον, γερασμένος μη παραγωγικός πληθυσμός, κλονισμένη οικονομία κ.α ), η γκετοποίησή τους και η χορήγηση μικρών ποσών επιβίωσης είναι λύση;
Γιατί δεν ενεργοποιείται η διεθνής κοινότητα να δημιουργήσει κατάλληλες συνθήκες επιβίωσης/ διαβίωσης των ανθρώπων αυτών στον τόπο προέλευσής τους; ποιος θέλει να φύγει κυνηγημένος από το μέρος του και να πνιγεί;
Ποιος ωφελείται απ′ αυτό το θλιβερό φαινόμενο;
Σαφώς γνωρίζουμε και αιτίες και αφορμές, εν τούτοις η απλή περιγραφή και η έκφραση λύπης, ακόμα και ο εθελοντισμός κάποιων, δεν θεραπεύει την παθογένεια.
Ο κόσμος μας πάσχει και πάσχει σοβαρά, χρειαζόμενος θεραπεία, όχι ”ασπιρίνες”