Ο Αλί είναι ντίλερ ναρκωτικών και προαγωγός κοριτσιών. Ήρθε στην Ελλάδα από το Αφγανιστάν, μάλλον με αρκετούς ενδιάμεσους σταθμούς, αφού μιλά πολύ καλά αγγλικά, ιταλικά και ελληνικά. Στην πιάτσα των ναρκεμπόρων στο Πεδίον του Άρεως ξεχώριζε σαν τη μύγα μες το γάλα: βρώμικοι και ασθενικοί οι περισσότεροι, εκείνος έλαμπε από καθαριότητα και ενεργητικότητα…
Ο Αλί είναι γύρω στα 25 με 30, μελαχρινός, με μογγολικά χαρακτηριστικά, γυμνασμένος και με μάτια που σαρώνουν όλο το πεδίο γύρω τους σε δευτερόλεπτα.
Ο Αλί δεν ασχολήθηκε ποτέ με τη «λιανική» στο Πάρκο. Ήταν κάτι σαν τοποτηρητής της πιάτσας. Επέβλεπε πως κινούταν η αγορά και έδινε αναφορά στους «μεγάλους», που εμφανίζονταν περιστασιακά στο ξέφωτο του Μπότσαρη…
Ο Αλί έκανε δημόσια χρήση ψυχοτρόπων (σίσα) και θα μπορούσε άνετα να πρωταγωνιστήσει σε… διαφήμιση ναρκωτικών, αφού τίποτα στην εμφάνισή του δεν παρέπεμπε στην στερεότυπη εικόνα του εξαθλιωμένου εξαρτημένου που έχουμε συναντήσει όλοι. (Άραγε να έχει κάποιο δυνατό γονίδιο; Να κάνει χρήση άλλης ποιότητας ναρκωτικών από αυτήν που πουλά το κύκλωμα; Να έχει καταφέρει να ελέγχει τη χρήση;)
Όλοι οι εξαρτημένοι έτρεφαν φόβο για τον Αλί και φρόντιζε ο ίδιος γι αυτό…
Έλεγε ιστορίες για το πώς πολεμούσε στο Αφγανιστάν, για το πώς έσπαγε κεφάλια με στοχευμένα χτυπήματα και μάλιστα συχνά έκανε επίδειξη των δεξιοτήτων του στις πολεμικές τέχνες με εντυπωσιακές κινήσεις που έμοιαζαν με πολεμικές χορογραφίες. (Ποιος, αλήθεια, θα τα ’βαζε με τον Αλί;)
Τον Αλί θα τον έλεγες ωραίο παλικάρι… Είχε πάθος με τη γυμναστική και την καθαριότητα… Τον έβλεπες νωρίς το πρωί να παίρνει ένα μεγάλο μπουκάλι σαμπουάν και μία πετσέτα και να πηγαίνει για λούσιμο στη βρύση της εκκλησίας των Ταξιαρχών… Αυτό το λούσιμο, σαν να ήταν κάποιου είδους τελετουργία… Κάτι που είχε υποσχεθεί στον εαυτό του για να μη νιώσει ποτέ την εξαθλίωση της πιάτσας…
Οι κοπέλες μάλλον έβρισκαν γοητευτικό τον Αλί. Γι αυτό και πήγαιναν στην τακτοποιημένη σκηνή του με την ομπρέλα θαλάσσης που έβαζε πάντα πλάγια για να απομονώνεται από τους άλλους και τη μουσική από την ταμπλέτα του με τα ρυθμικά ανατολίτικα τραγούδια…
Μόνο που ο Αλί δεν έψαχνε να βρει τη “μοναδική του αγάπη”… Οι κοπέλες γρήγορα περνούσαν στη «χρήση» των φίλων του και στη συνέχεια των φίλων των φίλων του και χάνονταν μέσα στο πλήθος της πιάτσας, ενώ μία πιο «φρέσκια» κοπέλα καμάρωνε στο πλάι του Αλί, μπροστά από την ομπρέλα θαλάσσης…
Υπήρχαν και μέρες που ο Αλί είχε πραγματικά τις κακές του. Όταν μία τέτοια μέρα κάποιος ταξιτζής αρνήθηκε να τον επιβιβάσει από τη Μαυρομματαίων, ο Αλί άρχισε να βαρά τις γροθιές του με μένος στο καπό του ταξί μέχρι να το βουλιάξει… (Κανείς δεν θα μπορούσε να τα βάλει με τον οργισμένο Αλί, παρά μόνο να πατήσει γκάζι και να χαθεί μέσα στην κίνηση…)
Ο Αλί αναστατώθηκε περισσότερο από όλους όταν η Αστυνομία απομάκρυνε την πιάτσα ναρκωτικών από το Πεδίον του Άρεως. Το Πάρκο ήταν το βασίλειο του. Κανείς δεν τον ενοχλούσε εκεί. Ούτε καν οι τακτικές επιχειρήσεις «αποσυμφόρησης» της αστυνομίας…
Όταν κάποιοι κάτοικοι ρωτήσαμε τους αστυνομικούς γιατί δεν έπαιρναν και τον Αλί στις «τακτικές βόλτες» στο αστυνομικό τμήμα της Κυψέλης, εισπράτταμε μισόλογα: «δεν του βρίσκουμε μεγάλες ποσότητες», «τι να τον πιάσουμε, αφού την άλλη μέρα θα είναι και πάλι στον δρόμο», «έχει πρόσφατα αποφυλακιστεί λόγω καλής διαγωγής»…
Δεν έπειθε η αστυνομία… Αν ήθελε να τον πιάσει, θα τον έπιανε ακόμα και για οπλοφορία, αφού είχε πάντα επάνω του έναν τεράστιο σουγιά που επιδείκνυε με κάθε αφορμή στους «περίεργους»…
Ο Αλί, μετά την απομάκρυνση από το Πεδίον του Άρεως, πήγε κι εκείνος στον ΟΤΕ της Πατησίων και μετά στην ΑΣΟΕΕ και την οδό Αντωνιάδου. Δεν του άρεσε όμως η πολυκοσμία και το πολύ πήγαινε – έλα των περαστικών…
Κατέληξε τον τελευταίο μήνα στο Άλσος της Ευελπίδων – τι ειρωνεία! – ακριβώς πίσω από τα Δικαστήρια.
Ο Αλί έχει αγοράσει μία διπλή σκηνή πολυτελείας με όλα τα σχετικά είδη κάμπινγκ και έχει στήσει το «νοικοκυριό» του σε ένα ύψωμα του Άλσους με θέα τη Βαλτινών.
Τι περίεργη περίπτωση είναι αυτός ο Αλί…
Είναι σίγουρο ότι έχει την οικονομική άνεση να νοικιάσει ένα σπίτι και μάλιστα καλό – τα ναρκωτικά αφήνουν τεράστια κέρδη… Προτιμά όμως το Άλσος, τον δρόμο, την κακουχία και τη σκληράδα…
Σαν ένα μοναχικό αγρίμι…
Εκτός κοινωνίας.
Κόντρα στην κοινωνία.
Επικίνδυνος;
«Τραυματισμένος»;
Μπορεί να «εξημερωθεί»;
Μπορεί να «μαλακώσει»;
Μπορεί να μην γελά όταν βγάζεις φωτογραφίες από το «νταλαβέρι» ναρκωτικών, λέγοντας «βγάλε – βγάλε, θα μου στείλεις περισσότερους πελάτες με τις φωτογραφίες!»
Είναι άραγε «τελειωμένη ιστορία» ο Αλί;
Η κοινωνία να τον λυπάται, να τον φοβάται, να τον φυλακίσει, να τον εξορίσει, να τον αγκαλιάσει ή να συνεχίσει να κάνει αυτό που κάνει μέχρι τώρα: να στρέφει τα μάτια της αλλού, όταν τον συναντά;
(Το «Αλί» είναι ένα συμβατικό όνομα που του δώσαμε γείτονες)
Πρώτη δημοσίευση στο Postmodern.gr