Η όλη συζήτηση για την παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αμερικής Ελπιδοφόρου στα εγκαίνια που πραγματοποίησε ο Ερντογάν στο Τουρκικό Σπίτι στη Νέα Υόρκη, επιβεβαιώνει την άποψη ότι με την ανασφάλεια που δημιουργήθηκε, διαχρονικά στον Ελληνισμό, εξαρτόμαστε πάντα από ξένους παράγοντες.
Τώρα, περισσότερο από ποτέ, από την «πολιτική ορθότητα» του Πατριαρχείου και την μεγάλη Τουρκία, συν το γεγονός ότι σε κάθε κριτική, θετική η αρνητική, καβαλάμε το άλογο μας, τους τίτλους μας δηλαδή και τα μικροσυμφέροντα μας.
Πώς να μιλήσεις με γνώμονα τον ορθό λόγο και την αλήθεια; Όταν τον εξαρτάς από την γνωριμία σου ή την καλή ή κακή σχέση σου με τα πρόσωπα ή τις επιβαλλόμενες καταστάσεις;
Κάπως έτσι διαμορφώσαμε και την εξωτερική μας πολιτική. Με ανασφάλειες και ακροβασίες. Με προκαταλήψεις και εξοστρακισμούς. Στους Τούρκους και στους ξένους, όλα αυτά δεν φαίνονται σωστά. Έστω και αν τους «κάνουμε το χατήρι» να υιοθετούμε τις απόψεις τους και να αποδεχόμαστε τις προσκλήσεις τους, η ανωριμότητα μας να διαχειριστούμε κρίσιμα ζητήματα είναι εμφανής.
Η εκτίμηση τους, πιστέψτε με, έχει προσωρινό ή στεγνά «υλιστικό»χαρακτήρα.
Δεν τους εντυπωσιάζουμε ούτε με τα χειροφιλήματα ή τις υποκλίσεις, ούτε με τους άναρθρους αναθεματισμούς.
Προς τούτο έχει τεράστια σημασία η Παιδεία και η αριστεία της εθνικής αξιοπρέπειας! Θέματα του Γένους, του ενός και ενιαίου Ελληνισμού, πρέπει να επιλύονται εντός των τειχών χωρίς τους κάθε λογής εφιάλτες και ανώριμους χειροκροτητές.
Επειδή ξέρω ότι πολλοί θα ζητήσουν την προσωπική μου άποψη την προσθέτω: Ο Ελπιδοφόρος έκανε αυτό που του υπαγόρευσε η παιδεία του και η «ορθή πολιτική» που ακολουθεί το Πατριαρχείο. Συμβιβάστηκε. Γνώριζε και για την παρουσία του Ταλάτ, του επικεφαλής του ψευδοκράτους. Έπρεπε λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη,να προφασιστεί ένα σοβαρό κώλυμα και να μην εκτεθεί στην κριτική του λαού που στηρίζει εξάλλου κάθε πατριαρχική εντολή.
Θετικά τα όσα είπε για το άνοιγμα της Σχολής της Χάλκης και τα ανθρώπινα δικαιώματα ... Ανατολικό ζήτημα όμως το κάναμε και το ένα και το άλλο! Για τούτο και δεν λύνονται αμφότερα γιατί δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης και στιβαρούς πολιτικής.
Ας δείξουμε κάποια πυγμή και αξιοπιστία στους στόχους μας. Ούτε οι ίδιοι οι Τούρκοι δεν μας θέλουν τόσο «ευλύγιστους»!
Σωστή επομένως και η απόφαση του Αναστασιάδη να μην τον επισκεφθεί! Άλλο αν και αυτό υπάκουσε στην λογική της σκοπιμότητας. Ας μην χτυπάμε, τέλος, με έντονες, εκ του ασφαλούς, αντιδράσεις κάθε τι που έστω και απρόσεκτα ή ερασιτεχνικά, δηλώνει «πατριωτικό».
Μόνο στην Ελλάδα ο πατριωτισμός, πάντα, είναι στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη. Η τόσο επιθετική συμπεριφορά απέναντι του, προσθέτει προβλήματα, αφαιρεί το αναγκαίο ηθικό φρόνημα, διαιρεί τους Έλληνες και πολλαπλασιάζει τους εχθρούς μας.
Εν τω μεταξύ η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο και, κατ’επέκταση, στην Ευρώπη με εμφανή τα σημάδια μιας ευρύτερης πολιτικής και οικονομικής επικυριαρχίας της Τουρκίας παίρνει,αμετάκλητα, σάρκα και οστά.
Οι περισσότερες χώρες, με την δέουσα προσοχή, συντάσσονται με την νέα δύναμη. Με την ωμή στρατιωτική απειλή, τις συνεχόμενες παραβιάσεις από την μια και την πρόταση συνεργασίας, επικαλούμενοι το...Διεθνές Δίκαιο, από την άλλη, όχι μόνο δεν οδηγούνται σε «κυρώσεις» (θυμάστε αλήθεια κάποιους λαλίστατους εκπροσώπους μας στο κοινοβούλιο που με βαρύγδουπες εκφράσεις έφερναν το τέλος του κόσμου για τον Ερντογάν;) αλλά φαίνεται να κερδίζουν και την συμπάθεια της ευρωπαϊκής και όχι μόνο κοινής γνώμης. Ακολουθούν μια πολύ έξυπνη πολιτική που είναι αποτέλεσμα σοβαρής και μακροχρόνιας επεξεργασμένης διπλωματίας από τους Τούρκους.
Την ίδια ώρα εμείς κατηγορούμε και αμφισβητούμε ο ένας τον άλλον, βαθαίνοντας ένα νέο διχασμό πολιτικό και κοινωνικό που δεν έχουμε αντιληφθεί ότι είναι προ των πυλών.
Συγχρόνως με ΜΜΕ υπαλλήλους, που δεν θέλουν να χάσουν τη θεσούλα τους, αποκομίζουμε και αποδυναμώνουμε το φρόνημα του ελληνικού λαού ο οποίος εξάλλου έχει, πλέον, να αντιμετωπίσει ένα νέο φάσμα φτωχοποίησης και εθνικής απαξίωσης.
Καμία αντίρρηση για τον τρόπο που κινούνται οι γείτονές μας. Άριστα πράττουν για τα συμφέροντα τους. Άριστα κινούν τα νήματα, εξάλλου, σε ένα πειθαρχημένο γαϊτανάκι μαστίγιου και καρότου.
Εμείς; Ποιοι είναι οι στόχοι της Ελλάδας; Ποιες είναι οι διεκδικήσεις μας; Την αγάπη μας για την πατρίδα μας την μετράμε με τα συμφέροντα μας και τις μικροαστικές φιλοδοξίες; Πώς οριοθετείται η ευθύνη των πολιτών, των πολιτικών ηγετών, των ανώτατων αξιωματικών του στρατού, των ενόπλων δυνάμεων, των ανώτατων δικαστικών και διπλωματικών, των πανεπιστημιακών, των πνευματικών ταγών, της Ακαδημίας και της Εκκλησίας;
Γνωρίζω, δυστυχώς, ότι ένα σημαντικό ποσοστό αδιαφορεί για το ποιας χώρας θα είναι υπήκοος αρκεί να έχει την ησυχία του. Όπως ότι και ένα άλλο δεν έχει κανέναν δισταγμό να παραχωρήσει τα πάντα έναντι προσωπικών οφελημάτων Και κάτι επιπρόσθετο, τέλος, για να ταράξω λίγο τα νερά της ήρεμης και πολιτικά «ορθής» διπλωματίας.
Το ερευνητικό σκάφος στο οποίο απαγορεύουν οι Τούρκοι να επιχειρεί πέραν των 6 ν.μ. από την Κρήτη κάνει έρευνες για λογαριασμό από κοινού της Ελλάδας, του Ισραήλ και της Κύπρου. Που είναι η συμμαχία Ελλάδας, Ισραήλ, Κύπρου και Αιγύπτου για την οποία, επίσης, πανηγύριζαν κάποιοι;
Για ακόμη μια φορά, μόνο με ρεαλισμό αλλά και αποφασιστικότητα θα αντιπαραταχθούμε σε αυτή τη νέα πολιτική και πολιτισμική παρακμή μας.