Κάθε φορά που αρχίζει να αχνοφαίνεται μια προοπτική για την διευθέτηση της σύρραξης στην Ουκρανία, κάτι συμβαίνει και ξαναγυρνάμε πάλι στο σημείο μηδέν. Στις 16 Μαρτίου ήταν η περίπτωση του Θεάτρου της Μαριούπολης. Τώρα είναι τα πτώματα στην Μπούκα του Βορρά. Στην Μαριούπολη, είκοσι μέρες μετά το πανδαιμόνιο στον Δυτικό τύπο, καμιά από τις καταγγελίες του Ζελένσκι ώς προς την ταυτότητα των πραγματικών δραστών ή τον αριθμό έστω των θυμάτων δεν έχει επιβεβαιωθεί από ουδέτερους παρατηρητές. Αντιθέτως, υπάρχουν μαρτυρίες και από Δυτικούς δημοσιογράφους ότι η αλήθεια δεν είναι αυτή που οι ουκρανικές αρχές ισχυρίζονται ότι είναι.
Στην Μπούκα θα δούμε ποια εικόνα θα προκύψει τις επόμενες μέρες. Αν πρόκειται δηλαδή όντως για σφαγή αμάχων από τους αποχωρούντες Ρώσσους ή για κάτι άλλο. Αν πρόκειται για το πρώτο, θα είναι ασφαλώς η πιο χονδροειδής επικοινωνιακά σφαγή στην ιστορία του πολέμου – ακόμα και οι Σταλινικοί στο Κατύν είχαν φροντίσει να θάψουν τα θύματά τους. Βέβαιο είναι ωστόσο, όπως και στη Μαριούπολη, το πολιτικό/επικοινωνιακό τετελεσμένο. Και επιβεβαιώνει μια τρομακτική (δεν βρίσκω άλλη λέξη) τάση.
Δύο είναι τα στρατόπεδα στο εσωτερικό της υποτίθεται ενωμένης αυτή τη στιγμή Δύσης. Εκείνοι που επιζητούν τη συνέχιση του πολέμου πάση θυσία με (κύριο) στόχο την εξοντωτική φθορά και καθυποταγή της Μόσχας. Κι εκείνοι που θέλουν να κρατήσουν τους διαύλους ανοιχτούς ώστε να επιτευχθεί μια βιώσιμη ανακωχή.
Στο πρώτο στρατόπεδο ανήκει ο Μπάιντεν και το βαθύ κράτος στις ΗΠΑ (χαρακτηριστικές είναι οι δηλώσεις της Κλίντον και του Μπόλτον που ουσιαστικά μιλούν για πόλεμο μέχρις εσχάτων, ενδεχομένως και κατά της ίδιας της Κίνας!). Στο δεύτερο ανήκουν ο Σολτς, ο Μακρόν και οι κυριότεροι οικονομικοί παράγοντες της Ευρώπης και ιδίως της Γερμανίας, που τρέμουν τις συνέπειες της κλιμάκωσης του οικονομικού πολέμου. (Δεκαετή ύφεση προβλέπουν για τη Γερμανία οι εκτιμήσεις ορισμένων ειδημόνων, αν διακοπεί η παροχή του ρωσσικού φυσικού αερίου!)
Ωστόσο, έχει μεγάλη σημασία να δούμε εδώ ότι τα κατεστημένα δυτικά ΜΜΕ πλειοδοτούν με κάθε τρόπο υπέρ της κλιμάκωσης του πολέμου. Στη Γερμανία, είναι χαρακτηριστικός ο δυσφημιστικός πόλεμος που διεξάγεται κατά όλων των πολιτικών που ανήκουν στο δεύτερο στρατόπεδο, όχι μόνο του Σραίντερ, αλλά και της πρώην καγκελαρίου Μέρκελ και του νυν προέδρου και πρώην ΥΠΕΞ της χώρας Στάινμαγιερ. Όλοι τους παρουσιάζονται είτε ως όργανα του Πούτιν είτε ως χρήσιμοι ηλίθιοι που με τη διαλλακτικότητά τους διευκολύνουν τους σκοπούς του.
Όμως ο πραγματικός στόχος είναι εδώ ο Σολτς και ο Λίντνερ, ο υπουργός οικονομικών, που αρνούνται (για την ώρα) να παρασυρθούν από τους οπαδούς της κλιμάκωσης. Ήρωας των τελευταίων είναι η ΥΠΕΞ Μπαίρμποκ που πλειοδοτεί σε ψυχροπολεμική ρητορεία. Για μια ακόμη φορά δηλαδή, βλέπουμε έναν Πράσινο πολιτικό να σπρώχνει τη χώρα του στον πόλεμο...
Για τους Ουκρανούς περί τον Ζελένσκι νομίζω ότι είναι πλέον ολοφάνερο σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν, και τι επιζητούν. Οι επανειλημμένες επιθέσεις του Ουκρανού πρέσβη στο Βερολίνο κατά του Προέδρου Στάινμαγιερ και της γερμανικής κυβέρνησης δεν ξέρω αν έχουν διπλωματικό προηγούμενο, σε οποιαδήποτε άλλη χώρα ο άνθρωπος αυτός θα είχε απελαθεί. Ωστόσο, οι δηλώσεις του προβάλλονται και επευφημούνται από τον γερμανικό Tύπο!
Για τον λόγο αυτόν, ο πραγματικός πόλεμος, το κύριο πεδίο της μάχης νομίζω ότι τούτη τη στιγμή δεν είναι ούτε η Ουκρανία, ούτε η οικονομία, ούτε καν η παγκόσμια ηγεμονία. Είναι αυτή η ανοιχτή διαπάλη στο εσωτερικό των ΗΠΑ και της Ευρώπης.
Ο κατηγορούμενος ως φιλορρώσος Ορμπάν σάρωσε χθες στην Ουγγαρία, αύξησε μάλιστα θεαματικά τις δυνάμεις του. Στη Σερβία επίσης οι φιλορρώσοι ενισχύθηκαν. Στη Γαλλία η Λεπέν ανεβαίνει συνεχώς δημοσκοπικά και αν οι εκλογές δεν γίνονταν τις αμέσως επόμενες μέρες, ίσως για πρώτη φορά να είχε ρεαλιστικές πιθανότητες νίκης. Στις ΗΠΑ, ο Μπάιντεν και οι Δημοκρατικοί είναι σε ανεξέλεγκτη κατολίσθηση.
Είναι οφθαλμοφανές πλέον ότι ο υπερφιλελευθερισμός στη Δύση (όρος του Τζων Γκρέυ που περιλαμβάνει και τους νεοφιλελεύθερους ολιγάρχες και τους σοσιαλφιλελεύθερους δικαιωματιστές) δίνει αγώνα επιβίωσης. Έχοντας να αντιμετωπίσει τα αποτελέσματα της πολιτικής του των τελευταίων δεκαετιών (χρηματοπιστωτικό κραχ, ναυάγιο της παγκοσμιοποίησης, τορπιλισμός του εθνικού κοινωνικού κράτους, κοινωνικός διχασμός και αλλεπάλληλοι ταυτοτικοί πόλεμοι, εξαγωγή ”δημοκρατίας” και ”επαναστάσεων”, πολυαίμακτες εισβολές και στρατιωτικές επεμβάσεις, οικοδόμηση αστυνομικού κράτους υπό το πρόσχημα αρχικά της τρομοκρατίας και μετέπειτα της πανδημίας), χρειάζεται διαρκώς έναν δαιμονοποιημένο εχθρό, ώστε αφενός μεν να στηρίζει την κλονιζόμενη ηγεμονία του, αφετέρου δε να νομιμοποιεί τον όλο και πιο έντονο αυταρχισμό του.
Σήμερα ο Δαιμονικός Εχθρός είναι ο Πούτιν και οι «πεμπτοφαλαγγίτες», πραγματιστές δηλαδή όπως ο Μερσχάιμερ και ο Τσόμσκυ που ζητούν τη συνεννόηση μαζί του για να αποφευχθούν τα χειρότερα. Χθες ήταν οι ανεμβολίαστοι και οι ”ψεκασμένοι”. Προχθές ήταν ο Τραμπ, οι “deplorables” και ο ”εθνολαϊκισμός”. Αύριο μπορεί να είναι ο οποιοσδήποτε.