Μπορεί η σχέση του Σωτήρη Καστάνη με την μουσική να άρχισε με την κιθάρα και να εξακολουθεί να διαμορφώνεται από το όργανο που όχι μόνο κατέχει πληρέστατα αλλά και αγαπά τόσο αλλά, διαμέσου αυτού, πολύ σύντομα εξελίχθηκε σε μιαν, όχι και τόσο συνηθισμένη για την χώρα μας, αληθινά ολιστική θεώρηση της μουσικής πράξης. Δεν είναι διόλου συμπτωματικό ότι τις σπουδές του κλασικής κιθάρας ακολούθησαν άλλες της ηλεκτρικής εκδοχής του οργάνου, θεωρητικών, σύνθεσης και ενορχήστρωσης, της jazz τεχνοτροπίας του οργάνου του αλλά και γενικότερα πάνω στο ιδίωμα, στην Ελλάδα αλλά και στην Αγγλία, ακόμα και μουσικής για θέατρο και κινηματογράφο.
Παράλληλα με την απόκτηση όλης αυτής της ευρύτατης και στέρεας παιδείας έκανε τα πρώτα βήματα του ως ενεργός μουσικός, αρχικά σαν κιθαρίστας στην ύστερη περίοδο ενός από τα πλέον ξεχωριστά ελληνικά rock συγκροτήματα, των Λευκή Συμφωνία (συμμετείχε και στον τελευταίο δίσκο τους που κυκλοφόρησε το ’96) και στη συνέχεια σχηματίζοντας ένα άλλο, περισσότερο ποπ, γκρουπ στο οποίο σαφώς ήταν η ηγετική φυσιογνωμία, τους Ένοχο Λα με τους οποίους επίσης κυκλοφόρησε ένα album το ’98. Από τότε μέχρι σήμερα βιοπορίζεται αφενός διδάσκοντας τόσο κλασική όσο και ηλεκτρική κιθάρα σε ωδεία αλλά και σε ιδιαίτερα μαθήματα και αφετέρου ως session μουσικός που έχει συνεργαστεί σε ηχογραφήσεις και ζωντανές εμφανίσεις με γνωστά ονόματα όπως ο Νίκος Ξυδάκης και η Νατάσσα Μποφίλιου.
Παράλληλα όμως όλα αυτά τα χρόνια το δημιουργικό μουσικό «σαράκι» δεν έπαψε να κατατρώει τον Σωτήρη Καστάνη και έτσι το ’14 κυκλοφόρησε τον πρώτο προσωπικό δίσκο του «Πορτοκαλί», μια πολύ όμορφη δουλειά που φανέρωνε το όλο και μεγαλύτερο ενδιαφέρον του όχι μόνο για την jazz αλλά και τον συνδυασμό της με το latin, ρυθμολογικά αλλά και μελωδικά. Ως προέκταση της διερεύνησης του αυτών των δύο ιδιωμάτων και αρκετών ακόμα συναφών έρχεται τώρα το project Mottet, δηλαδή ένα νέο γκρουπ που σχημάτισε καταρχήν με το σολίστ του βιολιού Δημήτρη Κουζή. Με την προσθήκη της εξαίρετης και καθόλου τυποποιημένης ερμηνεύτριας Ξένιας Γαργάλη και του ακορντεονίστα Στέλιου Κατσατσίδη παρουσίασαν πριν λίγο καιρό το πρώτο τραγούδι τους.
Το «Γλυκιά Ζωή» που έγραψε ο Σωτήρης Καστάνης (ο οποίος εκτός από κιθάρα παίζει σε αυτό επίσης μπάσο και κρουστά) σε στίχους Δημήτρη Παπαχαραλάμπους είναι, παρά τον τίτλο του, ένα...γλυκόπικρο τραγούδι. Μιλάει για τις τόσες δυσκολίες και προβλήματα της ζωής που όμως, καθώς δεν διαθέτουμε παρά μία μόνο, δεν μπορούμε παρά να την αγαπούμε παρόλες τις απογοήτευσες τις οποίες μας δίνει. Το στοιχείο αυτό, της αγάπης για την ζωή από την οποία προκύπτει και η χαρά της, δίνεται τόσο από την σαγηνευτική ακουστική ενορχήστρωση όσο και ακόμα περισσότερο από την άριστη, επιφανειακά χαρούμενη αλλά κατά βάθος απλά φιλοσοφημένη, ερμηνεία της Ξένιας Γαργάλη.
Ενα απολύτως...καλοκαιρινό τραγούδι δηλαδή, με όλες τις έννοιες της λέξης και ειδικά για την χώρα μας. Γιατί, ακόμα και μετά από σχεδόν δέκα χρόνια πλέον κρίσης, πάρα πολλοί και πολλές στην Ελλάδα αναμένουν για να...ζήσουν το καλοκαίρι! Μόνο που, φευ, αυτή η dolce vita διαρκεί στην καλύτερη περίπτωση τρεις μήνες και είναι μάλλον ασυγχώρητη σπάταλη ζωής το να αφιερώνεις το υπόλοιπο του έτους στην αναμονή της...