Είμαστε μια κοινωνία πνιγμένη στην ένταση. Ο φόβος που νιώθουμε από την πανδημία. Η κούραση, κλεισμένοι μέσα στα σπίτια μας. Η αηδία από τις αποκαλύψεις βιασμών και παιδεραστίας. Ο τρόμος για μια χρονιά γεμάτη λουκέτα και απολύσεις.
Καθένα από μόνο του αποτελεί εύφλεκτο υλικό. Μαζί είναι εκρηκτικός μηχανισμός. Μια σπίθα αρκεί.
Όμως, μια σπίθα που θα ’ρθει από το κράτος, από το ίδιο κράτος από το οποίο περιμένουμε να απαλύνει τον πόνο, θα οδηγήσει την απόγνωση στα άκρα.
Κανείς δεν αρνείται (εκτός ασήμαντων εξαιρέσεων) ότι η ασφάλεια αποτελεί βασικό συστατικό της δημοκρατίας.
Χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει ισότητα, δεν υπάρχει δημιουργία, δεν υπάρχει πρόοδος. Χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει κράτος.
Όταν όμως το ίδιο το κράτος γίνεται πηγή ανασφάλειας, όταν βιαιοπραγεί, όταν αλλάζει τους κανόνες, όταν συμπεριφέρεται αλλιώς στην επέτειο του Πολυτεχνείου και αλλιώς στην γιορτή για τον Άγιο Δημήτριο, τότε το ίδιο το κράτος γίνεται πηγή ανασφάλειας.
Το ίδιο το κράτος κορυφώνει την ένταση που νιώθει η κοινωνία. Και τότε το κράτος γίνεται εχθρός.
Κύριε Μητσοτάκη, το μέγεθος του ηγέτη δεν μετριέται από την ένταση του ξύλου που ρίχνει η αστυνομία του αλλά από την ικανότητά του να εμπνεύσει όλους μας να τηρούμε τα μέτρα.
Να εμπνεύσει σε μια κοινωνία ότι είμαστε όλοι στην ίδια βάρκα και το κράτος που διοικεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων και στο πλευρό όλων μας.
Έχετε παραιτηθεί από την προσπάθεια να εμπνεύσετε την κοινωνία. Τουλάχιστον βάλτε τάξη στο κράτος που διοικείτε.