Το πολιτικό κόστος υπήρξε ο φόβος και ο τρόμος των κομμάτων εξουσίας στη μεταπολίτευση. Κι εξακολουθεί να κυριαρχεί.
Δεν πρόκειται για την αναγκαία στάθμιση κόστους και οφέλους και του πολιτικού ρίσκου, που αποτελεί φυσιολογική διαδικασία στα ανταγωνιστικά, και δημοκρατικά και κοινοβουλευτικά πολιτεύματα. Στην ελληνική περίπτωση της μεταπολίτευσης, το φαινόμενο είναι απόλυτα συνυφασμένο με τον δικομματισμό και τον εκλογικό νόμο, που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση κοβόταν και ραβόταν στα μέτρα των δύο «μονομάχων». Φυσικό επακόλουθο η ακραία πόλωση, το άσπρο-μαύρο, ο φανατισμός, ο εξοβελισμός της ψυχραιμίας, της σύνεσης και της μετριοπάθειας. Μια κουλτούρα ακραίας, εχθρικής αντιπαλότητας που είναι ξένη με τη δημοκρατική κουλτούρα του διαλόγου, της συναίνεσης, των συμβιβασμών και της συνεργασίας.
Συνδετικός ιδεολογικός κρίκος του συστήματος αυτού ήταν και παραμένει ο λαϊκισμός λατινοαμερικανικού μείγματος, από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και το «Τσοβόλα δώστα όλα» της αρχηγοκεντρικής ανδροπαπανδρεϊκής περιόδου μέχρι την αντι-μνημονιακή πολιτική απάτη και τις τριτοκοσμικές φαντασιώσεις της «ριζοσπαστικής αριστεράς». Η συνάντηση και σύζευξη του λαϊκισμού με τον αντιδραστικό εθνικισμό δημιούργησε ένα εκρηκτικό και επικίνδυνο μείγμα, από την εθνικιστική υστερία για τη ονοματολογία γειτονικής χώρας μέχρι τον εθνικιστικό αριστερό και δεξιό παροξυσμό της αντι-μνημονιακής περιόδου και της ολοκληρωτικής επικοινωνιακής καταιγίδας των ΣΥΡΙΖΟ-ΑΝΕΛ.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια υπήρξαν προϊόν ανάγκης, πολιτικής αριθμητικής, όχι πεποίθησης για καλύτερη διακυβέρνηση, συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης για να αρθούν τα εμφανή εθνικά αδιέξοδα, να τερματιστεί η εθνική παρακμή.
Κι αυτός ήταν ο μεγαλύτερος εχθρός των μεταρρυθμίσεων που έπρεπε να είχαμε κάνει παντού εδώ και δεκαετίες. Διότι τα οργανωμένα συντεχνιακά συμφέροντα στο δημόσιο και ιδιωτικό χώρο εύρισκαν καταφύγιο για την προστασία τους στο αντίπαλο κα εν αναμονή για την εξουσία κόμμα. Όλοι είχαν ένα βολικό πολιτικό άλλοθι. Έτσι, οι μεταρρυθμίσεις για να πάει η χώρα μπροστά ουδέποτε απέκτησαν επαρκή πολιτική και κοινωνική στήριξη. Για να συνεχιστεί ο φαύλος κύκλος μέχρι τη χρεοκοπία της χώρας. Μέχρι σήμερα.
Η ψευδώνυμη «ριζοσπαστική αριστερά» του κ. Τσίπρα βάδισε στα ίδια χνάρια του συστήματος αυτού. Η τραγελαφική διακυβέρνησή του δεν επέφερε μόνο χειρότερα δεινά για τη χώρα αλλά και έδωσε έξοχα δείγματα φιλαρχίας, αχαλίνωτου κομματισμού, νεποτισμού, πατρωνείας και ανικανότητας. Τηρεί επαίσχυντη σιωπή για τον εκλογικό νόμο εναντίον του οποίου εξαπέλυε μύδρους ως αντιπολίτευση για λόγους «αρχής» τους οποίους σήμερα γράφει στα παλιά της παλαιοκομματικά υποδήματα.Σήμερα, ανακυκλώνονται και πάλι οι ίδιες παθογένειες, ωσάν να μην έχουμε διδαχτεί τίποτα από την επταετή πολυδιάστατη κρίση. Η αλαζονεία της εξουσίας κυριαρχεί. Το πολιτικό σύστημα αναπαράγεται χωρίς καμιά ουσιαστική αλλαγή, μολονότι άπαντες ομνύουν για το αντίθετο.
Οι κυβερνήσεις συνεργασίας που προέκυψαν τα τελευταία χρόνια υπήρξαν προϊόν ανάγκης, πολιτικής αριθμητικής, όχι πεποίθησης για καλύτερη διακυβέρνηση, συναίνεσης και εθνικής συνεννόησης για να αρθούν τα εμφανή εθνικά αδιέξοδα, να τερματιστεί η εθνική παρακμή. Γι' αυτό περισσεύουν τα ψέματα, οι υποσχέσεις, η αποφυγή ευθυνών, οι ασάφειες, οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες της «δεύτερης ευκαιρίας». Έχουμε καταβάλλει ως σύνολο πολιτών ελάχιστο κόπο για την αλήθεια κι έτσι δεχόμαστε τον πρώτο τυχοδιώκτη που μας τα λέει «ωραία» και μας υπόσχεται πολλά.
Θεωρώ άκρως υποκριτική την όψιμη και εκ συγκυριακής ανάγκης προσχώρηση των κομμάτων που επιδιώκουν την εκλογική πρωτιά σε κυβερνήσεις συνεργασίας. Έτσι κι αλλιώς δεν θα είναι γνήσιες, μολονότι νόμιμες. Θα στηρίζονται σε ένα νόθο εκλογικό νόμο και την πλαστή πλειοψηφία του πρώτου κόμματος με την επαίσχυντη πριμοδότηση των 50 εδρών.
Γι' αυτό η αλλαγή του εκλογικού συστήματος, η μεταρρύθμιση του πολιτικού συστήματος, της Δημόσιας Διοίκησης και του Δημόσιου γενικότερα αποτελεί τη «Λυδία λίθο» όλων των μεταρρυθμίσεων και θα πρέπει να αποτελεί την απαράβατη «κόκκινη γραμμή» για ενδεχόμενη εταιρική συμμετοχή ή στήριξη κυβερνήσεων συνεργασίας από τα μικρότερα φιλο-ευρωπαϊκά κόμματα.
Η τραγελαφική διακυβέρνηση Τσίπρα δεν επέφερε μόνο χειρότερα δεινά για τη χώρα αλλά και έδωσε έξοχα δείγματα φιλαρχίας, αχαλίνωτου κομματισμού, νεποτισμού, πατρωνείας και ανικανότητας.
ΤΟ ΠΟΤΑΜΙ επιμένει ότι μάταιος θα είναι ο κόπος εάν το οποιοδήποτε σχήμα κυβερνητικής συνεργασίας που ενδεχομένως προκύψει από τις εκλογές με εντολή των πολιτών θα πρέπει να συγκεντρώνει όχι απλώς την κοινοβουλευτική πλειοψηφία αλλά και να αντανακλά ευρύτερη κοινωνική εκπροσώπηση και στήριξη, τη μόνη εγγύηση για την αποτελεσματική εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Μόνο ο γνήσιος επιμερισμός του πολιτικού κόστους που διασφαλίζεται από γνήσιες, ειλικρινείς και σταθερές κυβερνήσεις συνεργασίας που προκύπτουν από σταθερό αναλογικό εκλογικό σύστημα, κυβερνήσεις ταγμένες στην εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου και του δημοσίου συμφέροντος μπορεί να μας απαλλάξει από τις παθογένειες του παρελθόντος που τόσο ακριβά έχουμε πληρώσει.
Κι επειδή όλους τους άλλους τους έχουμε πληρώσει πανάκριβα,
ΤΩΡΑ ΠΟΤΑΜΙ