Το Πήλιο, το θρυλικό βουνό των Κενταύρων, που υψώνεται επιβλητικό πάνω από τον Βόλο, είναι ένας μοναδικός συνδυασμός ορεινού και παραθαλάσσιου τοπίου με εναλασσόμενες εικόνες από χιονισμένες βουνοκορφές, δάση με πανύψηλες οξιές, βελανιδιές, ελιές και οπωροφόρα και από την άλλη αμμουδερές παραλίες και βραχώδη ακρογιάλια. Κι όλα αυτά σε μια χερσόνησο μήκους 50 χιλιομέτρων, με πλάτος που κυμαίνεται από 10 μέχρι 25 χιλιόμετρα και περιλαμβάνει πάνω από 40 οικισμούς, χτισμένους με την παραδοσιακή πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Μερικοί από αυτούς είναι απλώς γραφικοί, άλλοι πιο όμορφοι αλλά απρόσιτοι, άλλοι απλώς αγροτικοί ενώ ταυτόχρονα, υπάρχουν οικισμοί μοναδικής ομορφιάς με έντονα τα ίχνη της πλούσιας ιστορίας τους και της σημερινής τουριστικής τους αξιοποιήσης. Μερικά από τα πιο γνωστά χωριά είναι η Μακρυνίτσα, η Πορταριά, η Ζαγορά, η Τσαγκαράδα, η Βυζίτσα, ενώ λιγότερο γνωστά αλλά με ιδιαίτερες ομορφιές είναι ο Αγ. Λαυρέντιος, οι Πινακάτες, ο Λαύκος και το Τρίκερι.
Το Πήλιο διαθέτει ένα δίκτυο πολύ όμορφων στενών δρόμων, πνιγμένων μέσα στη φύση, ένα μεγάλο αριθμό από μονοπάτια-καλντερίμια που είναι ιδανικά για περιπατητικό, ιππικό και ποδηλατικό τουρισμό και ίσως την πιο όμορφη σιδηροδρομική γραμμή της χώρας, το τραινάκι που συνδέει σήμερα τα Άνω Λεχώνια με τις Μηλιές.
Το πανέμορφο βουνό του Πηλίου δεν μπορούσε να μην προσελκύσει τους Αρχαίους Έλληνες, που το επέλεξαν ως τόπο όπου διαδραματίστηκαν μυθικά γεγονότα. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, στο Πήλιο κατοικούσαν οι θρυλικοί Κένταυροι, αυτά τα μυθικά παράξενα πλάσματα που από τη μέση και πάνω ήταν άνθρωποι, ενώ από τη μέση και κάτω είχαν σώμα αλόγου, με σημαντικότερο εξ αυτών τον Κένταυρο Χείρωνα, που ηταν δάσκαλος πολλών ηρώων της Ελληνικής Μυθολογίας όπως του Αχιλλέα, του Θησέα, του Ιάσονα και του Ασκληπιού.
Στην αρχαία Ιωλκό αναφέρεται και ο μύθος της Αργοναυτικής εκστρατείας, πριν από 3500 περίπου χρόνια. Για τις ανάγκες του ταξιδιού και για την αρπαγή του Χρυσόμαλλου Δέρατος ναυπηγήθηκε η Αργώ, ένα πολύ γρήγορο και ελαφρύ πλοίο, ένα πιστό αντίγραφο του οποίου βρίσκεται στο λιμάνι του Βόλου.
Στα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας η Θεσσαλία δέχεται πολλές επιθέσεις βάρβαρων, το Πήλιο ερημώνεται και καμία πόλη του δεν αναπτύσσεται.
Την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας αρχίζει η ίδρυση και η εξέλιξη των σημερινών χωριών του Πηλίου, με τους Τούρκους να εγκαθίστανται στα πιο πλούσια πεδινά και ημιορεινά μέρη του Πηλίου, διώχνοντας παράλληλα τους ντόπιους και αδιαφορούν εντελώς για το ορεινό Πήλιο. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι κατατρεγμένοι ντόπιοι μαζί με πολλούς ραγιάδες φυγάδες, να καταφύγουν στα ορεινά μέρη για να βρουν ασφάλεια. Πολλά χωριά αναπτύσσουν εμπόριο και ιδιαίτερα μετά το 1750, οπόταν ξεκινά για το Πήλιο μια περίοδος ιδιαίτερης ακμής, τόσο οικονομικής όσο και πνευματικής, με τυπικό παράδειγμα τη Ζαγορά όπου τα «ζαγοριανά καράβια» μετέφεραν προϊόντα σε όλη τη Μεσόγειο. Με τα καράβια μεταφέρηκαν κι οι φιλελεύθερες ιδέες του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού, προετοιμάζοντας το έδαφος της Ελληνικής Επανάστασης.
Δυστυχώς το Πήλιο και η Θεσσαλία δεν απελευθερώθηκαν όπως ο Μωριάς και η Ρούμελη με την επανάσταση του 1821, αλλά ενώθηκαν με την Ελλάδα το 1881. Η οικονομική κατάσταση του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα ανάγκασε πολλούς Πηλιορείτες να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό, κυρίως στην Αίγυπτο, και εκεί αφού πρόκοψαν, επέστρεψαν μεταφέροντας τον πλούτο τους πίσω στην πατρίδα τους φτιάχνοντας εντυπωσιακά αρχοντικά.
Το 1980 τα πηλιορείτικα χωριά ανακηρύσσονται διατηρητέοι οικισμοί, με ειδικούς όρους δόμησης, με αποτέλεσμα το Πήλιο να είναι στις μέρες μας ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας, τόσο για τη φύση του όσο και για την αρχιτεκτονική του.
Διαβάστε ακόμη:
Ένα τριήμερο στο Βόλο και στο Πήλιο
Δείτε περισσότερα στη σελίδα του greekgastronomyguide.gr