Όλο και πιο συχνά έρχονται το τελευταίο διάστημα στο φως ιστορίες κακοποίησης ζώων σε όλη την Ελλάδα. Οι παράμετροι που συμβάλλουν στη δημοσιοποίηση σήμερα τέτοιων περιστατικών, είναι πολλές, όπως λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Αναστασία Μπομπολάκη, πρόεδρος της Πανελλαδικής Φιλοζωϊκής και Περιβαλλοντικής Ομοσπονδίας.
«Μετά την αυστηροποίηση της νομοθεσίας για την κακοποίηση ζώων από την πολιτεία όλο και περισσότεροι άνθρωποι φοβούνται λιγότερο σε σχέση με το παρελθόν να καταγγέλλουν περιστατικά βίας απέναντι σε ζώα. Στη δημοσιοποίηση τέτοιων περιστατικών συμβάλλει, επίσης, η αλλαγή της στάσης των μέσων ενημέρωσης, που πλέον αφιερώνουν χρόνο στην κάλυψή τους».
Η κ. Μπομπολάκη εκτιμά, εξάλλου, ότι για την ένταση του φαινομένου «σημαντικό ρόλο διαδραματίζει η κρίση καθώς η κοινωνία, "στριμωγμένη", ξεσπά παντού, ιδιαίτερα στους πιο ανυπεράσπιστους, όπως είναι τα παιδιά, οι ηλικιωμένοι και τα ζώα».
Ένα από τα στοιχεία που κάνει αλγεινή εντύπωση από τη δημοσιοποίηση των περιστατικών βασανισμού και θανάτωσης ζώων, είναι το γεγονός ότι αποκαλύπτουν ιδιαίτερη βαναυσότητα από την πλευρά των θυτών. Τι είναι λοιπόν, αυτό που οδηγεί τους ανθρώπους να συμπεριφέρονται με τρόπο, που πολλές φορές ξεπερνά σε αγριότητα κάθε φαντασία, απέναντι σε ζωντανά πλάσματα; «Ο βασανισμός είναι μια βίαιη πράξη. Η βία παράγει πάντα βία. Οι άνθρωποι που βασανίζουν, κακοποιούν και σκοτώνουν τα ζώα είναι πιθανόν να έχουν υπάρξει και οι ίδιοι θύματα βίαιων πράξεων» εξηγεί στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η ψυχολόγος Μάγδα Αριμπλιά.
Συμπληρώνει ότι «το θύμα δεν έχει τη δυνατότητα να εξασκήσει κανενός είδους έλεγχο της κατάστασης. Βιώνει αντιθέτως παθητικά την ισχύ και την κυριαρχία του θύτη. Ο βασανισμός των ζώων μπορεί να αποτελέσει μια προσπάθεια αντιστροφής των όρων: εκείνος που υπέστη την επιθετικότητα μεταστρέφεται σε επιτιθέμενο στην προσπάθειά του να αποκτήσει κάποια μορφή ελέγχου του εαυτού. Η ντροπή, ο εξευτελισμός και η διατάραξη της συνοχής του εαυτού που κάποτε, στο ρόλο του θύματος, τον κατέστησαν "αδύναμο" μπορεί να διαψεύδονται από την απόλυτη κυριαρχία και τον παντοδύναμο έλεγχο, στο ρόλο του θύτη».
Οι άνθρωποι αυτοί άραγε επιδεικνύουν άγρια συμπεριφορά μόνο απέναντι στα ζώα ή και απέναντι στους συνανθρώπους τους; «Είναι άνθρωποι που δυσκολεύονται να σχετιστούν με τους άλλους, να συναισθανθούν τους άλλους, να εκφράσουν με λέξεις τα συναισθήματά τους. Συχνά μπορεί να εκδηλώνουν έντονη οργή ή υπέρμετρη ευθυμία Στις διαπροσωπικές σχέσεις η αξία των άλλων υπολογίζεται στο επίπεδο που επιβεβαιώνουν την κυριαρχία που ασκούν πάνω τους» σημειώνει η κ. Αριμπλιά.
Αρκετές είναι οι φορές που βασανιστές ζώων είναι παιδιά και έφηβοι, για τη δική τους συμπεριφορά το κλειδί είναι οι γονείς. Όπως τονίζει η κ. Αριμπλιά «είναι κανόνας για την ανθρώπινη ανάπτυξη η διαδικασία των ταυτίσεων των μικρότερων με τους μεγαλύτερους. Συνεπώς, η συμπεριφορά των μεγαλυτέρων προς τα ζώα, η αντίληψη τους για αυτά, ο τρόπος που τα βιώνουν και γενικά η κουλτούρα τους, τα συστήματα αξιών για τη ζωή γενικότερα, επηρεάζουν τον τρόπο που τα παιδιά μαθαίνουν να σχετίζονται με τα ζώα».
Σύμφωνα με την κ. Αριμπλιά, «η αυστηρότητα των ποινών θα επισύρει την προσοχή της κοινωνίας σ' αυτά τα φαινόμενα βίας. Εύχομαι να είναι σε θέση η κοινωνία να διαχειριστεί και τις αιτίες που προκαλούν αυτή τη βία».