Τα 100 χρόνια κυκλοφορίας του κλείνει σήμερα, Πέμπτη 2 Απριλίου, ο «Εθνικός Κήρυξ»- η ομογενειακή εφημερίδα η οποία «γεννήθηκε» την Παρασκευή 2 Απριλίου 1915, στην 26η Οδό δυτικά του Μανχάταν.
Ιδρυτής του «Εθνικού Κήρυκα» ήταν ο Πέτρος Τατάνης, ο οποίος, όπως αναφέρεται σε σχετικό επετειακό κείμενο του Αλέξανδρου Κολόμβου, είχε κερδίσει τις εντυπώσεις από πολλούς, στην πλειοψηφία τους Βενιζελικούς, που περίμεναν μια νέα φωνή στον Τύπο, εν μέσω μιας περιόδου κατά την οποία στον ομογενειακό Τύπο κυριαρχούσε η βασιλόφρων «Ατλαντίς».
Ο Πέτρος Τατάνης
Δίπλα στον Τατάνη υπήρχε μια «dream team», με ανθρώπους όπως ο αιδεσιμότατος (όπως τον προσφωνούσε ο Τατάνης) Δημήτριος Καλλίμαχος, ιερωμένος, Γενικός Επιθεωρητής και Ιεροκήρυκας της Πανελληνίου Ενώσεως, δημοσιογράφος και διανοούμενος. «Στα εγκαίνια ήταν παρόντες οι τότε παράγοντες της Ομογένειας, πολλοί εκ των οποίων έχουν αφήσει τη σφραγίδα τους στην οικονομική ιστορία του Ελληνισμού, όπως ο Χιώτης Καλβοκορέσης, από τον γνωστό οίκο Ράλλη, της μεγάλης χιώτικης οικογένειας των Ράλληδων.
Ο Νίκος Τατάνης, αδελφός του ιδρυτή του «Ε.Κ» με τον Δημήτριο Καλλίμαχο
Εκείνη την εποχή, στο Μανχάταν, όπως και σε άλλα μεγάλα λιμάνια του κόσμου, είχαν τα γραφεία τους οικογένειες Ελλήνων» αναφέρεται στο κείμενο του κ. Κολόμβου.
«Οι Χιώτες Ράλληδες και Καλβοκορέσηδες είναι οικογένειες επιχειρηματιών που οι ρίζες τους έφταναν από τη Χίο της Γενοατοκρατίας είχαν τα γραφεία τους στη μεγαλούπολη του Μανχάταν, ομίλους επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνταν στα ναυτιλιακά, τις εισαγωγές-εξαγωγές και το διαμετακομιστικό εμπόριο, που ήκμασαν κυρίως τον 19ο αιώνα. Εκείνη την περίοδο, βρίσκονταν όλες αυτές οι επιχειρήσεις σε ανοδική πορεία τους και με την έλευση του 20ού αιώνα, παρά τις ραγδαίες αλλαγές στην τεχνολογία και τον εκσυγχρονισμό της ναυσιπλοϊας, των μεταφορών, της παραγωγής, κ.τ.λ.» συμπληρώνεται.
Το κύριο άρθρο του παρθενικού πρωτοσέλιδου πανηγύριζε «Οριστικά προς την Νίκην», ενώ ακολουθούσε άρθρο με συνέντευξη του Ελευθέριου Βενιζέλου, με συνέντευξή του και με τις ευχές του.
Η εφημερίδα στόχευε σε ένα ευρύτερο ελληνικό κοινό, όχι μόνο φιλοβενιζελικό και μεγαλοϊδεατικό ή αντιμοναρχικό, αλλά και στην αμερικανική κοινωνία και τους αγγλόφωνους Ελληνοαμερικανούς που ενδεχομένως δεν μπορούσαν να κατανοήσουν πλήρως την ελληνόγλωσση εφημερίδα που γραφόταν μάλιστα στην καθαρεύουσα.
Γενικότεαρ, η εφημερίδα υποσχόταν τεχνολογική υπεροχή έναντι των άλλων εφημερίδων της Ομογένειας και καλή, γρηγορότερη και εγκυρότερη ενημέρωση έχοντας ένα ανοιχτό δίκτυο ανταποκριτών και συνεργατών από άλλες χώρες.
Τα πρωτοσέλιδα από την Παρασκευή 2 Απριλίου του 1915 μέχρι την Κυριακή 11 Απριλίου είχαν ως βασική θεματολογία τους τα τεκταινόμενα στον πολιτικό χώρο και στα εθνικά ζητήματα, καθώς και την πολεμική επικαιρότητα και τις διπλωματικές εξελίξεις κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο και στον απόηχο των Βαλκανικών Πολέμων, που έληξαν δυο χρόνια πριν την πρώτη κυκλοφορία της εφημερίδας.Η εφημερίδα έκανε μόνο 2 σεντς.
«Σας ευχαριστούμε για τα πρώτα 100 χρόνια. Σας ευχαριστούμε!»
Τις ευχαριστίες του για τα πρώτα 100 χρόνια της εφημερίδας απευθύνει ο εκδότης/ διευθυντής, Αντώνης Η. Διαματάρης, με σχόλιο που αναδημοσιεύει η HuffPost Greece.
«Μου φαίνεται απίστευτο. Σκέπτομαι: Είναι αλήθεια ότι οι γραμμές που γράφω αυτή τη στιγμή θα τυπωθούν στην 100ή επέτειο της εφημερίδας;
Είναι όντως αλήθεια ότι η εφημερίδα αυτή υπάρχει για 100 χρόνια, ότι ιδρύθηκε δεκαετίες πριν γεννηθώ; Υπάρχουν άραγε πολλές εφημερίδες που έχουν επιζήσει για 100 χρόνια;
Πώς να πιστέψει κανείς ότι όχι μόνο εξακολουθεί και υπάρχει μια ημερήσια εφημερίδα του Απόδημου Ελληνισμού έναν αιώνα μετά την ίδρυσή της αλλά και ότι είναι δυνατή, έγκυρη, αδέσμευτη, με διεθνή πια απήχηση διά μέσου του Διαδικτύου;
Μέσα σ’ αυτό το πέλαγος των αισθημάτων και της συγκίνησης θεώρησα ότι θα πρόσθετα κάποια υπηρεσία στον αναγνώστη αν επιχειρούσα να απαντήσω στα ερωτήματα αυτά.
Στο τιμόνι του «Εθνικού Κήρυκα»
Η αγωνία μου, όταν ανέλαβα το τιμόνι του “Εθνικού Κήρυκα” σε ηλικία 29 ετών, ήταν να επιβιώσει η εφημερίδα.
Και η φιλοδοξία μου ήταν να επιβιώσει μια ακόμα μέρα.
Πού να σκεφτώ επετείους;
Και πολύ περισσότερο πού να σκεφτώ ότι θα μας αξίωνε ο Θεός, εσάς και εμάς, να φτάσουμε σ’ αυτό το ιστορικό γεγονός, να γιορτάσουμε την 100ή επέτειο από την ίδρυση της εφημερίδας.
Τόσο δύσκολη ήταν η οικονομική κατάσταση της εφημερίδας.
Δικαιολογημένα λοιπόν διακατέχομαι σήμερα από μια βαθιά συγκίνηση.
Διακατέχομαι όμως, παράλληλα, και από ένα αίσθημα θαυμασμού για την Ομογένειά μας που ενστερνίστηκε την ανάγκη για έγκυρη, αδέσμευτη ενημέρωση και μας στήριξε.
Διακατέχομαι από θαυμασμό για τις γενιές των Ελλήνων που βρήκαν στον «Εθνικό Κήρυκα», τον φίλο, το σχολειό, την έμπνευση που χρειάζονταν στις μάχες για την καθημερινότητα και στις μάχες που έδωσαν ώστε να διατηρηθεί η ταυτότητά μας.
Διακατέχομαι ακόμα από θαυμασμό για τον ιδρυτή της εφημερίδας, τον αείμνηστο Πέτρο Τατάνη και για τις χιλιάδες, μέχρι τώρα, συνεργάτες / ιδες του «Εθνικού Κήρυκα» που με πολύ κόπο αλλά και πολλή αγάπη, τον ανέδειξαν στη φωνή της Ομογένειας, τον κατέστησαν τη συνείδησή της.
Ομογένεια και εφημερίδα, δίπλα – δίπλα, φίλοι και συναγωνιστές, κρατώντας η μια το χέρι της άλλης, παρά τις απερίγραπτες δυσκολίες, τις θυσίες, και τα αναπόφευκτα λάθη, κράτησαν ψηλά, υπερήφανα, τη σημαία του ιστορικού μας Έθνους σ’ αυτή την τόσο φιλόξενη χώρα.
Το χέρι του Θεού;
Εξομολόγηση: Δεν είχα ποτέ σκεφτεί να εργαστώ σε εφημερίδα.
Και δεν πήγα στον «Εθνικό Κήρυκα» για να μείνω, για πολύ…
Κι όμως. Με καταγοήτευσε.
Είχα μεγαλώσει με μια ισχυρή φωνή μέσα μου, δυσεξήγητη, αυτή του χρέους απέναντι στην πατρίδα.
Και επιπλέον, προστέθηκε σ’ αυτό και μια άλλη εξίσου δυνατή φωνή: η φωνή του χρέους απέναντι στον ομογενή.
Είχα ζήσει από κοντά τον αγώνα του μετανάστη να ορθοποδήσει, να μεγαλώσει τα παιδιά του, να τα σπουδάσει.
Είχα λοιπόν χρέος -πίστευα- να βοηθήσω. Πώς; Διά μέσου του «Εθνικού Κήρυκα». Με την έντιμη, έγκυρη ενημέρωση, με τον αδέσμευτο σχολιασμό των ειδήσεων.
Διακατεχόμουν από το πάθος να κάνω τον ομογενή υπερήφανο για την εφημερίδα του. Να αποδείξω ότι η Κοινότητά μας ήταν και ικανή και αντάξια μιας ανωτέρου επιπέδου εφημερίδας, μιας εφημερίδας εφάμιλλης των καλύτερων ελληνικών ανά τον Κόσμο.
Σ’ αυτή την Κοινότητα και σ’ αυτή την εφημερίδα πίστευα ότι άξιζε να αφιερώσω την καριέρα μου.
Και ποτέ δεν το μετάνιωσα.
Το μέλλον του «Εθνικού Κήρυκα»
Με έχουν απασχολήσει πολύ οι λόγοι που έκαναν την εφημερίδα να επιβιώσει για έναν ολόκληρο αιώνα.
Ποια ήταν τα στοιχεία αυτά που συνέβαλαν περισσότερο από οποιαδήποτε άλλα στο θαύμα αυτό που επιτελέστηκε, όταν τόσες άλλες – δεκάδες – εφημερίδες, ομογενειακές και μη, έκλεισαν.
Και κάθε φορά καταλήγω στα ίδια συμπεράσματα.
Πρώτον, οφείλεται στην εκδοτική του φιλοσοφία.
Και δεύτερον, στις θέσεις που υποστήριξε.
Με τον όρο «εκδοτική φιλοσοφία» εννοώ τις γενικές αρχές και τις αξίες πάνω στις οποίες στηρίζεται η δημοσιογραφική αποστολή της εφημερίδας.
Οφείλεται και στις προοδευτικές – με τον κλασικό όρο – θέσεις της εφημερίδας που υποστήριξε ανά τις δεκαετίες, είτε ως απόρροια της εκδοτικής φιλοσοφίας της, είτε πιθανόν και από ένστικτο.
Το αποτέλεσμα ήταν πάντως ότι υποστήριξε γενικά σωστές θέσεις.
Υιοθέτησε μια προοδευτική γραμμή από την οποία δεν παρέκκλινε για μεγάλα χρονικά διαστήματα αλλά και όταν κάποτε ξέφευγε επανερχόταν στη σωστή θέση.
Άρα, λοιπόν, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολλών και όχι των λίγων, υπό την προϋπόθεση ότι θα συνεχίσει να εφαρμόζει την εκδοτική φιλοσοφία της εγκυρότητας και της αντικειμενικότητας, ότι θα συνεχίσει να ελκύει και να εμπνέει ικανούς συνεργάτες και ότι θα παρακολουθεί στενά τις τεχνολογικές εξελίξεις, αν γίνουν αυτά, τότε είμαι βέβαιος πως θα έχει τη δική σας στήριξη και πως τότε όχι μόνο θα επιβιώσει, αλλά θα είναι και στο χέρι του να καταστεί το σημείο αναφοράς για έγκυρη ενημέρωση των Ελλήνων ανά τον Κόσμο.
Σας ευχαριστούμε για τα πρώτα 100 χρόνια. Σας ευχαριστούμε».