Με την κατάληψη της περιοχής της Παλμύρα από τις δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, οι τζιχαντιστές έχουν πλέον υπό τον έλεγχό τους το 50% των συριακών εδαφών. Πρόκειται για το δεύτερο μεγάλο πλήγμα που υφίστανται μέσα σε λίγα 24ωρα οι δυνάμεις των χωρών της ευρύτερης περιοχής που μάχονται κατά του Ισλαμικού Κράτους, αφού προηγήθηκε η κατάληψη του Ραμάντι του Ιράκ.Όλα αυτά μάλιστα, λίγες μόνο ώρες μετά την επιχείρηση των ανδρών της Ειδικών Δυνάμεων των ΗΠΑ ενός συριακών εδαφών κατά την οποία σκοτώθηκε ηγετικό στέλεχος του ISIS.
Η αντεπίθεση των τζιχαντιστών είναι σκληρή και δυστυχώς με ανυπολόγιστο κόστος για τους κατοίκους της περιοχής. Η ευρύτερη σημασία αυτής της νίκης του Ισλαμικού Κράτους είναι εξίσου ανυπολόγιστη...Και αυτό γιατί πιθανή όπως φαίνεται αυτή τη στιγμή καταστροφή ενός εκ των σπουδαιότερων, σε παγκόσμιο επίπεδο, μνημείων πολιτιστικής κληρονομίας- από τις βόμβες του Ισλαμικού Κράτους, τις βαριοπούλες των μαχητών της που πιθανότητα θα ακολουθήσουν και και η πώληση αρχαιοτήτων στη μαύρη αγορά - έχει έναν ιδιαίτερο συμβολισμό.
Η νίκη αυτή σηματοδοτεί, δυστυχώς, την επικράτηση του σκοταδισμού επί του φωτός του πολιτισμού. Αυτό άλλωστε είναι και το μήνυμα που θέλουν να περάσουν για μια ακόμη φορά οι μαυροφορεμένοι και με αυτάρεσκο χαμόγελο τζιχαντιστές την ώρα που προελαύνουν στην περιοχή.
Μια περιοχή στην οποία όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η Unesco εντοπίζονται «τα ιδιαίτερα σημαντικά ερείπια μιας σπουδαίας πόλης που ήταν κάποτε το πιο σημαντικό πολιτιστικό κέντρο του αρχαίου πολιτισμού. Από τον 1ο έως και τον 2ο αιώνα, η τέχνη και η αρχιτεκτονική της Παλμύρα βρισκόταν στο σταυροδρόμι αρκετών πολιτισμών και πάντρεψε τις ελληνο-ρωμαϊκές τεχνικές με τις τοπικές παραδόσεις και τις περσικές επιρροές».
Η Παλμύρα αποτελεί μια από τις ιστορικές πόλεις της Συρίας, χτισμένη στη μέση μιας υπέροχης όασης ενώ η ιστορία της ανιχνεύεται πίσω στη 2η χιλιετία πΧ.
Η αραμαϊκή ονομασία της είναι Tadmor, δηλαδή «φοινίκια πόλη» ενώ στη Βίβλο, «εμφανίζεται» ως Ταμάρ ή Θεδμόρ ή Θοεδμόρ. Λέγεται μάλιστα κτίστηκε από τον έκτισε ο Βασιλιά Σολομώντα, για να φιλοξενεί τα καραβάνια των εμπόρων και των ταξιδιωτών. Μνημονεύεται δε ήδη από την 2η χιλιετία πΧ ενώ υπάρχουν προφορικές παραδόσεις που θέλουν την πόλη να καταστράφηκε από τον Βασιλία Ναβουχοδονόσορα.
Οι κάτοικοι της, κατά τη ρωμαϊκή περίοδο, είχαν πλοία και έλεγχαν το εμπόριο μεταξιού μέσω της Ινδίας ενώ οι Ρωμαίοι κατακτητές χρειάστηκε να προσπαθήσουν πολύ για να υποτάξουν τους κατοίκους της. Ακόμη και όταν η Παλμύρα έγινε τμήμα της ρωμαϊκής επαρχίας της Συρίας, «…Οι κάτοικοί της είχαν καταφέρει ένα πραγματικά μεγάλο κατόρθωμα - ήταν οι μόνοι που κατάφεραν να ζουν δίπλα στους Ρωμαίους χωρίς να εκρωμαϊσθούν. Απλώς προσποιούνταν ότι ήταν Ρωμαίοι» (Terry Jones και Alan Ereira στο βιβλίο «Οι Βάρβαροι»).
Η παρακμή ήρθε στις αρχές του 3ου αιώνα μ.Χ αλλά ακολούθησε μια νέα χρυσή περίοδος κατά τη βασιλεία της ονομαστής βασίλισσας Ζηνοβίας η οποία ήταν γνωστή όχι μόνο για την ομορφιά και τη σαγήνη της αλλά και για την ευρυμάθειά της καθώς και για την προσπάθεια που κατέβαλλε για να καταστήσει την πόλη όχι μόνο εμπορικό κέντρο αλλά και πνευματικό. Η επανάστασή της όμως κατά των Ρωμαίων, οδήγησε στην «τιμωρία» της πόλης η οποία μετατράπηκε σε στρατιωτική βάση για τις ρωμαϊκές λεγεώνες ενώ οι μεγάλος αριθμός των κατοίκων της σφαγιάστηκαν.
Αργότερα, κατά τον 6ο αιώνα, η Παλμύρα καταλήφθηκε από τους μουσουλμάνους Άραβες του Χαλίντ ιμπν Ουαλίντ και το γνωστό κάστρο Φαχρεντίν ανεγέρθηκε στην κορυφή ενός βουνού πάνω από την όαση. Η δε πόλη καταστράφηκε από ισχυρό σεισμό το 1089.
Τα αξιολογότερα από τα σωζόμενα μνημεία της πόλης, είναι ο Ναός του Ήλιου, οι τετράγωνοι επιτάφιοι πύργοι 3-5 ορόφων, το ρωμαϊκό θέατρο καθώς και τα θεμέλια των οδών και των κατοικιών. Σημαντικές επίσης είναι και οι δίγλωσσες επιγραφές που βρέθηκαν - στα ελληνικά και στην τοπική διάλεκτο- καθώς και στην εβραϊκή αλλά και στην λατινική.
Οι δε ανασκαφές αρχαιολόγων συνεχίζονταν κατά διαστήματα σε διάφορα σημεία του εκτεταμένου αρχαιολογικού χώρου, ενώ το 2005, μια ομάδα αρχαιολόγων ανακάλυψε ένα υψηλής λεπτομέρειας πέτρινο άγαλμα της φτερωτής θεάς της νίκης.
Νωρίτερα, το 1980, είχε ανακηρυχθεί από την Unesco, ως μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.
Τώρα η μόνη ελπίδα να σωθεί κάτι από την Παλμύρα βαραίνει κατοίκους ή αρχαιολόγους, που όπως και όλο το προηγούμενο διάστημα στη Συρία, με περίσσια αυτοθυσία μεταφέρουν άρον- άρον ό,τι μπορούν σε ασφαλές μέρος και μακριά από τα χέρια των τζιχαντιστών.